Najnowsze prace:
Magdalena S., 24 listopada 2018
zdrowo
obralam sie dzisiaj
z wlasnej prywatnosci
w wyobrazni oczywiscie
wiesz, mowia ze
najlepsze jest tuz pod skorka
przy sercu
zalezy jak grubo kroisz
Magdalena S., 12 września 2015
Pewna Pani
kobieta pod sufitem leży
na łóżku skrzypiącym
wszystko widzi
wszystko słyszy
dziewczyna czeka na miłość
fantazjami głód opycha
wyobraźnią maluje zdarte
zagrzybiałe ściany
rozpaczy
pożarta przez życie
wymiotuje nadzieją
nikczemnością wegetuje
dziewczynka koloruje
w duszy podarki
lalki wystrojone szczęściem
bogate radością
lalki co pokochają
gorsze dziecko
gniewne nasienie
dziecko płacze nocą
krzyczy bezsilne
zmorą duszone
wie, a wiedzieć nie chce
nie rozumie jeszcze
jeszcze kochane
wciąż niewinne
kobieta pod sufitem leży
wszystko widzi
wszystko słyszy
wszystko rozumie
twarz ma spokojną
życie wreszcie poukładane
i nic już w środku
staruszkę zapomniano
opisać
Magdalena S., 12 września 2015
Nadzieja
Wstałem, młody i jasny
dokąd iść?
Sąsiadów ogrom, braci świst
niesie mnie ku zieleni gęstej
zieleni dojrzałej
owocnej koralami kobiecymi
oczami ciemnymi
ustami soczystymi
jak silny i bujny się stałem
pan drzewa
czerwonym brzaskiem całowany
jutrzenką
lecz sen dziwnym mając
w śnie ptakiem się stając
wiosną zrodzony
dzień krwawo odchodzi
czerwienią nie kwiatu
a krwi gorzkiej
koralów sięgnąć już nie zdołam
koralów opadniętych , w ziemię
stoczonych, ptakom rozdanych
ukochane snem były letnim
wiatr okrutny tak nęka
leć, leć na śmierć
ostania rozkoszy
zatracenia
starym się stałem,
ubogim w szczęście
lecz pozłacany cały
skoczyłem- o zgubo
ku światu zmarłych
przed śmiercią
i ptakiem się stałem
tu leżę zgubiony
pod domem
koralów już niepamiętny
by zbudził mnie znowu
promnień wiosenny
pana światów
co na nowo braćmi obsieje
dom wielki
i czerwień korali zbudzi
żon jedynych, utęsknionych
Swaróg wiosenny
Magdalena S., 17 maja 2015
Żona mrozu
kimkolwiek
kwiatem bzu
ostem kolczastym
zapomnianym mleczem
pomyliłam się
nie ma ucieczki
nie ma litości
w sercu mym
kim
jestem
malowana
czerwono-czarna
jego farbami
ja
nikt
kocica śniąca
czarownica stara
młódka i niewiasta
niema
bzdura
apatyczna pani snu
umarła lata temu
Magdalena S., 30 maja 2014
Władca Snów I
Bezczelnie jak zuchwały rozpustnik
księżyc rozpływa się po prześcieradle
namiętny i niemy,
przeszywa na wskroś, poprzez ciało
i noc
jest dziki
latawce wybuchają lecąc do nieba
kołysanką róż
myśli, myśli wariackie
obnażone, słodkie w ciemności
gorzkie o świcie
księżyc rozpływa się po prześcieradle
delikatnie jak puch
umyka
władca snów
płonę
poprzez powieki
bezkształtne, bezmyślnie
sen
bije pod bluzką, przelewa się w krwi
Magdalena S., 8 marca 2014
Kocia cisza
w milczeniu
świat nuci pieśń
chcę posłuchać
kroki ziemi
sny zimy
ognie dymy
chciałabym stanąć
nie gnać
życie wykrzykuje
swój czas
swoją nutę
wykuwa
chcę usłyszeć
poczuć
chcę milczeć
chcę słyszeć
trwać w tańcu na boku
na boku zapomniana
wierna
i zatańczyć na końcu
zapłonąć w tańca ogniu
Nie mogę
Dzika Nie rozumiem
nie słyszę
nie czuję
dotyku wiatru fal śpiewu
w gąszczu zaplątanych instynktów
w umyśle się błąkam
ślepa
przerażona do szpiku
gniewna z zewnątrz
prycham prężąc grzbiet
gryzę i drapię
krzywdzę ranię
biegnę
płonę spalam się
jak mnie nauczono
krwią
gnam w żar
strzeż się
Snu co trwa dalej w dzień
krwi wyrysowanej w świt
przetrwać przetrwać w sobie
wrócić
Sobie ludziom
ufać tak pragnę
prawdziwie
klnąc strach
klnąc gniew
Magdalena S., 24 czerwca 2013
Warkocz ognia
błądzę, upadam, pełzam, wstaję, wzlatuję
dzika i cicha
błądzę, upadam, pełzam, wstaję, wzlatuję
trwam
płonę
Magdalena S., 24 czerwca 2013
Kochanka
Stracona
zgubiona we własnej otchłani
rozszarpana na kawałki
ruina bladego mięsa
grobowiec obgryzionych kośći
ciało
małe, martwe, milczące
Stracona
zagubiona w zimnej śnieżycy
skruszona na drobinki lodu
topielica wyjąca z jeziora
kochanica zimy
Mięso!
małe, martwe, milczące
zapomnianej kochanicy
ktoś wyżarł duszę
Magdalena S., 27 maja 2012
Powtórne narodziny
Wobec otchłani niezgrabnie
potykając się o lęki
drogą bez podłoża
krokami bez nóg
ślepo
nieskładnie i nago
Suche krople kaleczące
Błysk gromu w źrenicach
wykręcana bezsilnym gniewem
rozgoryczeniem
strach
powoli wyrywając zaciśnięte zęby z dziąseł
paznokcie z krzywych dłoni
powieki z spuchniętych oczu
jad z czarnej dziury serca
widzę
smak wraca do ust
dotyk do dłoni
jestem
szaro
gorzko szorstko
naprawdę
Magdalena S., 3 marca 2012
Błoto
Pod widowiskowym karnawałem świata
czarno-biała kobieta
w błocie głowę unosi
Czy to jej ręce i czy usta sine
krzywią się w złym grymasie
rozmazane deszczem oczy mrużą
w zwierciadle kałuży
kobieta spluwa na niebo
Tyle dostała ile odjęto
tyle ma ile wydarto
poniżej zera
szare ma pięści zaciśnięte
zwartą szczękę i czarną krwią
w otchłani serca wyje
Mądrzejsza brzydką wiedzą
paskudną prawdą zgorzkniała
rozgoryczona wegetacją w ciasnej pułapce
w kałuży brudnej plwocinie świata
nie wierzy już w obietnice
za późno
Niżej niż błękit kłamstw
kroplami zimnej wody
pluje skurwionemu światu w twarz
w zwierciadle kałuży
gęstej od milczenia
w duchu wyśmiewa naiwność
za późno
Magdalena S., 19 lutego 2012
Zima
Idziesz szlakiem krętym, w zamieć śnieżną,
stąpasz bez celu, bez końca.
Tu lód migocze w promieniach słońca,
i pod oczami skrzy się jak srebro,
i w ostrych odłamkach pod piersią kuje.
Pod piersią, gdzie nadzieja nie sięga.
Jest mróz wyciskający każdą kroplę duszy,
jest chłód czystości, jest pustka ciszy.
Kryształ, co pięknem swym kaleczy.
- Dlaczego idę tą trasą rozpaczy?
- Pytałeś latami -
Dlaczego nie umiem skręcić?
Pod żebrami wąż jadowity wije się i kąsa,
do nóg podpełza, kolana ugina.
- zawsze byłem sam,
- zwierzasz się ziemi upadając -
jestem tak bardzo zmęczony.
- Śnij w mych szklanych objęciach. -
słychać szept z zimnym wiatrem
- Śnieżnym ramieniem odegnam troski,
chłodną dłonią ból ukoję,
nie zbudzę rankiem jasnym.
Tu, gdzie nie było innej drogi
lód nie odtaje już nigdy.
Przepadniesz w bezsensie tułaczki,
w królestwie morderczego mrozu,
w pałacu pięknej, okrutnej Zimy.
Magdalena S., 4 stycznia 2012
Świadectwo
Pionek na szachownicy przypadku
w centrum patologii zniszczony
dziecko zrodzone przez gniew
niechciane w szaleństwie pogardy
Oplute
winne dziecinnej naiwności
zawsze do końca wykorzystane
masz pecha
Świat rzuca jak liściem
opadasz w gnój
człowiek kopnie but swój wytrze
stracony liściu nie możesz umrzeć
Czuć musisz patrzeć
Nie pisane ci wytchnienie
okazać człowieczeństwo
pożałowano
Ludzki w tej zgrozie
dostajesz w pysk raz za razem
ty zero ! Krzyczy coś w głowie
pamięć słów niechcianych
tylko tak
mogli nauczyć malutkich życia
goryczą, bezsensem raniących słów
karą i groźbą
katując o posłuszeństwo
tresując
tylko wycie skrzywdzonego zwierzęcia
przeciągły ryk długich lat
zniewolony i niechciany
pulsuje w skroni
Świat udaje że nie widzi
biernie patrzy w inną stronę
gdy krew podłogę moczy
zero! Krzyczy coś w głowie
tylko tyle ci dano
nie ma
nie stało się
dziecko
mówisz sobie nocą do nikogo
łzy nie płyną po twarzy której
upokorzenie nadało sztywne rysy
niewidoczny
to jest twój koniec świata
osobisty
odpowiedzialność nie pozwoli na wolność
więc gnijesz zapadasz w nicość
apatii
trwasz
Magdalena S., 4 grudnia 2011
Zły sen
Zbudź się gdy koszmar
zęby wbija w mijający czas
czuwasz w tym śnie
jak pies - nosisz obrożę
ten sen jest ciasną klatką
Zbudź się gdy koszmar
ucina kwiat za kwiatem
ogród potrzeb pustą jest nadzieją
rosną chore myśli, niszczą korzenie
ten sen jest sprytną pułapką
czuwasz nago nocą
ciałem targa wiatr
rozrzuca popiół
Czuwasz na darmo,
są tylko zwłoki świata
kości życia
czaszki miłości
toczą się sekunda po sekundzie
rozrywają naiwne serce
bijące do taktu
szalonej rozpaczy
ten sen jest rozkopanym grobem
Nagrodą za poswięcenie
kielich pełen gadziego jadu
ochłap rzucony tak by zranił
i miejsce na końcu ostatnich słów
ten sen jest okrutną kpiną
Jak zimno, jak zimno w tym śnie
i jak samotnie
odbija się echo - w ciszy
nigdy nie wypowiedzianych myśli
ten sen jest głuchotą rozpaczy
Zbudź się gdy koszmar
wgryza się w umysł
czuwasz wiecznie w tym chorym śnie
jak niewolnik - nosisz obrożę
obcy jest ten świat, dziwny jego głos
zbudź się! Życiem jest ten sen!
Magdalena S., 2 grudnia 2011
Odrodzenie
Niepokój zachmurzył
czoło zmartwieniami
upokorzył nieczuły wiatr
okradziono
z sakiewki pełnej marzeń
najczulszy gest
dzisiaj ten sam wiatr
osusza powieki chmur
w odbiciu kałuży
cały przemoknięty
brak koloru
zielenią kiełkuje
pozwalając spłynąć
wodospadowi szyderczych wspomnień
przybliżam ucho ku ziemi
czuję tętno barw.
Magdalena S., 30 listopada 2011
Lęk
Brudne szkło okrucieństwa
szczerzy się z rozkoszą na ból
patrzy przez ludzkie oczy
Magdalena S., 30 listopada 2011
...
Czas tyka bezczelnie
spoza zatrzaśniętych myśli
liczę na pospadane z drzew złudzenia
pielęgnuję samotność jak jedyne
jeszcze nie spłodzone
a już zepsute dziecko,
tak
milczałam nie chcąc kłamać
kłamałam milcząc.
Magdalena S., 30 listopada 2011
Przemijanie
Czas patrzy, a nie widzi
jest świadkiem, a milczy
jest wieczny, a wciąż ucieka.
Magdalena S., 7 marca 2011
...
Bezsiła
stare kłamstwa
schowane głębiej
za głeboko uczucia i emocje
pajęczyną zatrzymane
wartości
udawanego przywiązania
i rzeczy których
nie mogę zobaczyć
skórą
zawiodły mnie
formą szantażu
ku teraźniejszości
świtania
czekającego wachlarza
walki
a ja mówię
jedno i to samo
znaczące zdanie
prostackiej słabości
- nie mam sił -
ale wstaję i wiem
słońce gaśnie dla mnie
taniec cieni tych drzew
dla mnie zapach słów, ich smak
on, co czeka na mnie gdzieś
w krainie, gdzie jego szept
- wejdź, nie bój się
weź nagi miecz
wstaję, rozrywam łańcuchów
śpiew
wstaję, idę i wiem
znajdę siłę, znajdę miecz
Magdalena S., 27 lutego 2011
Samotność
Bez powodu snując się sennie
bezsennie o noc jasną, dzień ciemny
brak drogi jak szary tynk
obdrapany paznokciami do krwi
milcząc, ponuro osądzając
tykającą wskazówkę niechcianego zegara
podzielając jego
sekundy mrugnięć
godziny obecności
poznajemy tego sens
jakim słodkim kłamstwem jest cisza
jaką gorzką prawdą milczenie
Magdalena S., 25 sierpnia 2010
Pamiętasz, opowiadali Ci tę bajkę...
Pamiętasz, opowiadali ci tę bajkę
jak zdechłe psy
uśmiechały się o niebo
ogonami sięgały,
swój psi raj
obśliniały
Pamietasz, opowiadali tę bajkę
że, gdzieś
ponad zadumanymi trwogą obliczami
wielkie oko,
nie rozbierało z czystości tylko
miłosiernie wiedziało,
Pamiętasz, opowiadali ci tę bajkę
że czas jest bogaty
w niewinność
Że nie będzie zimno,
w zatrzaśniętych oczach
zza zatrzaśniętych drewnianych ścian,
pod ich stopami
Bajka, a tu
Wciąż będzie jedna droga
jedna droga i jedna tylko nagość
ta rozebrana z ciał
Magdalena S., 6 lipca 2010
Sen
Na początku były
tylko muchy,
rozciągając zwiotczałe wargi
otwarte lecz nieme
na skórze
Kilka chwil i już
komar cegłą brudną
ściekając kropla po kropli
dobitnie i karminowo
zlizywany
w wciąż świeżej nienawiści
pamięć
zanim, po, wkrótce,
w jedności zastyga,
jak gąbką wchłonięta
dryfują więc włosy
falują w moczu i gnoju
tu rzucone
strząsany popiół
gdzie wczoraj melodyjnie
trzepotały rzęsy
tu ścięte kwiaty
płynąć
ten sen się nie kończy
roztopiona jak w patelni pamięć
ściąga aureole
Magdalena S., 18 czerwca 2010
Zimowy Pejzaż
W rysunku Cię spowiłam
narodziłam, nowego
na samotny świat
w płatku śniegu zachowałam
kochanka nieprawdziwego
Magdalena S., 8 czerwca 2010
Ona
W każdym niebiańskim odcieniu błękitu
utożsamia się spokój nierealnej
Kobiety
O pomarańczowych spinkach we włosach
i ustach osnutych krwistą czerwienią
wyśnionych w opętanej przyszłości
Narodzonej gdy wokoło
Świeża zieleń pod stopami bladej
Kobiety
ona wciąż czuje jak
w jej niespokojnym wnętrzu rozpływają się
Wszystkie odcienie szarości
Magdalena S., 19 maja 2010
Sumienie
Popielate liście na stopach
przecież nocą mogłaby uciec
a zatacza krąg wiatru
naokoło chmur
milczeniem błękitu
Popielate liście na stopach
wracają z bezsennością
zielenieją i gasną
zeschnięte ustami w jednej
wąskiej linii
Popielate liście na stopach
i mogłaby uciec
nie spalić ich
Magdalena S., 18 maja 2010
Wczoraj
Klucz do rozwiązania
płynie, wzbija się
o gwiazdy trzepocze
o chmury obija
złapany
wiolinowy klucz
ten tylko na niebie
dotyk zboża
dotyk traw,
piasku mokrego
smak, tu ja
sama
kłamstwem
zataczając się
w dotyku
w wiatru bełkocie
jakby blisko
jakby coś przy mnie
tylko trawy źdźbło
i piach
w supły opięte
związane
w kokardy, suche i zmięte
kokardy jak czas i lata matowe
warkocze przeklęte...
nie kończąc i nie zaczynając
wspomnienia czcząc podarte
gdzie dziur
więcej niż ich lat
Magdalena S., 17 maja 2010
O pisaniu
Może napiszę ten wiersz gdy wychodząc za próg
wdepnę w stary płaszcz i wypełzną fałdy
spomiędzy nagich ciał
Być może napiszę w nim, że jutro
na swoich miejscach ogrzanych
futra na nowym zwierzęciu z człowieka odżyją
Być może słowa wobec słów
innych obrażone
naplują mi prosto w twarz
Magdalena S., 17 maja 2010
Zwierciadło
Oczywiste odbicie przyzwalające, zmarszczkom
uderzać o serce, zmącone tylko kijankami
gdy nad stawem wpada kroplami, rozmazuje smugi
na kamykiem kaczki puszczone, srebrzyste fale
ostatnie prawdziwe wejrzenie w głąb myśli,
już nie będzie
Lotosy, dziś dają ukojenie łzą
jutro obnażą jedną, rozmazaną dłońmi twarz
dokładnie jak dla oczu powieka
mgła ciszą osłoni pocałunek,
lub wiatr sinym wodorostem zaplącze krzyk
Ostatnie komentarze:
28 kwietnia 2024
samoA
dziękuję. uśmiech posyłam
27 kwietnia 2024
Jaga
Bardzo, widać że dobrze mu z oka patrzy ;)
27 kwietnia 2024
On tak dostojnie chodzi, że to czysta przyjemność
27 kwietnia 2024
kb
hm tutaj pokazano niejako wprost sprawcę światła.
27 kwietnia 2024
sufit, uśmiech i barany... no tak to jest, sama
27 kwietnia 2024
"wszystkie modlitwy wymyślili grzesznicy"
27 kwietnia 2024
social-real. bardzo fajnie ujęte
26 kwietnia 2024
jeśli tylko
właśnie :)
26 kwietnia 2024
Adam Pietras (Barry Kant)
Dzięki, Violetta!
25 kwietnia 2024
violetta
Dziękuję:)
25 kwietnia 2024
Bociany są takie ufne:)
25 kwietnia 2024
Yaro
Bardzo kobiecy wiersz:) Pozdrawiam:)
27 kwietnia 2024
Jaga
27 kwietnia 2024
Marcin Olszewski
27 kwietnia 2024
kb
26 kwietnia 2024
wiesiek
26 kwietnia 2024
sam53
26 kwietnia 2024
Arsis
25 kwietnia 2024
Yaro
25 kwietnia 2024
Yaro
25 kwietnia 2024
eyesOFsoul
25 kwietnia 2024
sam53