Najnowsze prace:

poezja

wszystkie dodane wczoraj tydzień temu przed miesiącem rok temu

eyesOFsoul, 8 sierpnia 2023

zagubi_ona

o mnie się nie martw
ja
odmieniam się przez przypadki
nie bycia

a przecież to ciebie
nie ma
już od tak dawna

gdy czytam stare listy
próbuję sobie przypomnieć
dlaczego
pozwoliłam ci to sobie zrobić

bo kiedy patrzę w lustro
już nie jestem pewna
czy to ciągle

ja.

liczba komentarzy: 5 | szczegóły

Marek Gajowniczek, 8 sierpnia 2023

Mokną stepy

Mokną stepy - będzie breja.
Pana Boga Dobrodzieja
znakiem krzyża żołnierz chwali
że spełniła się nadzieja,
że ofensywę przetrwali.
Gdzie mogli się przesunęli,
zalegli i okopali.
.
Dzięki Bogu nie polegli.
Smocze zęby dym osmalił,
a oni są coraz bliźej
i zwycięstwo im się śni.
Przeciwnik też rany liże.
Słyszą: "Hospodi spasi"

Na przedpolu cisza głucha.
Błoto przytopiło miny.
Żołnierz słucha. Pan Bóg słucha.
Szept w zaroślach: Zwyciężymy?

Nikt nie płacze. Płacze niebo.
Szeleszczą w deszczu burzany.
Mundur utytłany glebą -
szybciej zagoją sie rany!
Plucha teraz znaczy - życie
i osłonę przed dronami,
spokój, ciszę i ukrycie.
Nawet taka z piorunami.

Niech nad głową niebo dudni
jak dotąd dudniła ziemia!
Żywi, przemoczeni, brudni
wychwalają cud istnienia.
Oddział oswaja się z chłodem.
Wiatr po hełmach gradem siecze.
Szturman woli niepogodę,
chociaż wojna się odwlecze.
.
Nie zna ciepła gabinetów
przyfrontowa Ukraina,
gdzie wsród knowań i sekretów
rozjemca mowę zaczyna
o pogodzie i zawiejach.
O porażkach nie wspomina.
Mokną stepy - będzie breja.
Czeka na nią Ukraina.

liczba komentarzy: 0 | punkty: 1 | szczegóły

Teresa Tomys, 7 sierpnia 2023

kolejna nieprawda

niedzielny deszczowy poranek
rozmowa bez sensu
i świat
który chce mówić jak żyć
nie lubię słuchać
denerwują mnie domysły
których realizacja
nie ma powodów bycia
dziwne rozmowy prawie złoszczą
prowadzą donikąd
tylko po co
dziś już nic nie ma sensu
jeszcze ten telefon
z drugiego końca kraju
nie nie odbiorę

VIII.2023/T.Tomys/eliteraci.pl

liczba komentarzy: 1 | punkty: 9 | szczegóły

Teresa Tomys, 7 sierpnia 2023

uwierz

nie bój się samotności
nie krzycz
nie wołaj
cierpliwie czekaj
nie wychodź naprzeciw
to oni będą szukać
aż znajdą
i żal im będzie czasu
w którym
nie było miejsca dla ciebie

VIII.2023/T.Tomys/eliteraci.pl

liczba komentarzy: 0 | punkty: 5 | szczegóły

Teresa Tomys, 7 sierpnia 2023

niewiadoma

nigdy rano nie wiem
co mi dzień przyniesie
promień słońca wita
jest ze mną od rana
by w złotej godzinie
świat zmienić w piękniejszy
w jego blasku zieleń
cień ma granatowy
leży pod stopami
prawie nieruchomo
łany zbóż kołysze
i roznosi zapach
tegorocznych plonów

VI/2023/T.Tmys/eliteraci.pl

liczba komentarzy: 0 | punkty: 4 | szczegóły

Teresa Tomys, 7 sierpnia 2023

tak

tylko wtedy dzień ucieka
kiedy gonisz
czasem warto stanąć
całkiem z boku
prawie w ciszy
z pędzlem w dłoni
namalować sobie świat
polną drogę
łąkę
maki
i w oddali mały domek

VII.2023/T.Tomys/eliteraci.pl

liczba komentarzy: 0 | punkty: 5 | szczegóły

Teresa Tomys, 7 sierpnia 2023

taki czas

kiedy pada deszcz jestem jak kot
szukam cichego kącika
otulona puchatym kocem
rozmyślam o niczym ważnym
kawa spkojnie stygnie
nie zasypiam
obojętnieję
to tak jakby mnie nie było
cisza i ja
leniwe ruchy
łyk zimnej kawy
wreszcie mam czas
wracam do ksiązki
w której świeci słońce
pachną kwiaty
słychać śmiech

to dobre miejsce

VIII.2023/T.Tomys/E.literaci/pl

liczba komentarzy: 0 | punkty: 5 | szczegóły

Sztelak Marcin, 7 sierpnia 2023

Wypociny

Gotuję dusze (w liczbie mnogie)
w sosie z błękitów.
Obiad godny pana i władcy
dziurawych spodni.
Oraz anielskich skrzydełek
wiszących w piwnicy na kołku
tuż obok powideł.

Z robaczywych myśli, zapasteryzowane
przydadzą się na czarną godzinę,
tuż przed świtaniem.
Kiedy ranne wstają zorze
i rozpraszają dymy
papierosowe.

Jeszcze tylko kawa
poparzy przełyk i można wychodzić,
aby iść w prawo, lewo oraz prosto,
nie całkiem wiadomo
po co.

Ale podobno liczy się droga
i powroty w objęcia
barłogu, w którym sny
o kiszeniu kapusty oraz ciągłym
spadaniu, szczególnie na podłogę.

Brudną aby zachować ślady
stóp. Dla potomnych
czyli dzieci sąsiadów.

A tak zupełnie szczerze
to pełen niewiary, jednak wierzę,
że życie jest
tylko odrobinkę przereklamowane.

liczba komentarzy: 2 | punkty: 4 | szczegóły

Marek Gajowniczek, 7 sierpnia 2023

Meksyk... czyli pieśń o kontrabandzie .

Alert! Wybryki klimatu,
a gdzieś ponad setka Azjatów
górą lub dołem pod płotem
przedziera się w Europę.
.
Ktoś czeka po naszej stronie,
a kto się wymknął ochronie -
do TIR-a lub busa wsiada
zmoczony jak pies, bo pada.
.
Nie zważa żaden z kierowców,
migrantów czy Wagnerowców
polnymi drogami wiezie?
Upycha wszystkich jak śledzie
.
Rozpoznał, gdzie sa patrole
i czasem miedzą przez pole
pograniczników omija,
a noc i mżawka mu sprzyja.
.
Gramice pokryła mgiełka.
Zamokły kamerom szkiełka
i siadła elektronika.
Straż pisze już komunikat:
.
Złapamo tylu i tylu...
Bez broni. Samych cywilów
i zawrócono do Białorusi.
Ład i porządek być musi!
.
Płot nigdzie nie jest przeszkodą,
skuteczną - stuprocentową!
Od dawna już przemytnicy
skrywali swe dziury w granicy.
.
Przewodnik grupę prowadzi
i trudno temu zaradzić,
by rzucił zwyczaje stare
idąc już z innym "towarem"

liczba komentarzy: 0 | punkty: 0 | szczegóły

Arsis, 6 sierpnia 2023

Unisono

Wyszedłem z nocy, wyszarpałem się z jej szponów… Przytłoczony do samej ziemi,
przygnieciony natłokiem mroku.

Przesłaniam dłonią
szczypiące oczy
jak ślepiec porażony po latach jaskrawym słońcem.

Wyszedłem z labiryntu cienia, z pomroku dziejów, z niemocy poruszeń…

Idę powoli otulony płaszczem
szumiącego wiatru.
Idę przed siebie, wkraczając w jasność nieznaną.

Idę przed siebie,
za tobą w ślad.

*

W aureoli
światła
— bogini kwiatów.

Rosnąca w moich oczach i jeszcze piękniejsza
z każdym momentem ukrytego spojrzenia.

Zamiatają ci drogę gałęzie płaczącej wierzby, kiedy tak idziesz w rozwianej szacie…

Idziesz. Idziemy, idąc raz jeszcze
w cień zagłębiając się skrzydlaty.

Muskasz palcami to, co twoje i moje.

I dajesz od siebie, do mnie…
I dalej, w następne pokolenie.

Coraz dalej w las, do woni igliwia, gdzie cisza spada z wysoka.

Chwytam cię za rękę
lekko jak we śnie,
zabiegając ci podstępnie drogę.

Nie odwracasz wzroku,
nie patrzysz albo tylko udając niewidzenie.

Więc patrzę za nas, obrysowując palcami twoje rozchylone usta.

Nie chcesz?

Spójrz
na
mnie.

Chodź.

Wejdź w unisono
wspólnego oddechu.

(Włodzimierz Zastawniak, 2023-08-06)

***

https://www.youtube.com/watch?v=caDO1uabmj4