Najnowsze prace:

poezja

wszystkie dodane wczoraj tydzień temu przed miesiącem rok temu

Bezka, 22 stycznia 2025

telepatia

każdą twoją myśl
odbieram poza zmysłami
bo śnimy na jawie
wspólny sen

przeplatają się ciągi słów
dopowiadając historię
w milczeniu
(słyszę głos z oddali)

nasza służka noc
wyostrza przeczucia

wymieniliśmy się aniołami

liczba komentarzy: 5 | punkty: 7 | szczegóły

sloneczko010981, 21 stycznia 2025

Prośba

Zabierz mnie tam

Gdzie nie ma

Bólu

Cierpienia

Wojen

Głodu

Gdzie dobro jest dobrem

A nie pustym sloganem

Gdzie zło nie istnieje

A szczęście jest jak

Blask słońca o poranku

Gdzie nadzieja wypełnia

Każdą szczelinę

Gdzie będę bezpieczna

Jak w łonie matki

Zabierz mnie do swego serca

Tylko o to dziś proszę.

liczba komentarzy: 7 | punkty: 6 | szczegóły

Bezka, 21 stycznia 2025

czym dalej tym bliżej

odległość potrafi przybliżać
o wiele bardziej namacalnie
to nie wiatr odgarnia kosmyk z czoła
a dotyk myślą przesłany
ze znaczkiem pocałunku

promień wpadający przez okno
to błysk mojego oka
rozjaśnia o ton tęsknotę
muskając policzek płatkiem
zaróżowionym nieśmiałością

przyspiesza tętno niby bez powodu
to ta myśl o uczuciach
narodzonych w dziewiczych ogrodach
kiedy wiśniowe drzewo zrzuca kwiaty
by okryć ciało delikatnością

(wyznania miłości ponadczasowej)

liczba komentarzy: 8 | punkty: 6 | szczegóły

wolnyduch, 21 stycznia 2025

Powrót do domu

Dziękuję Belamonte za przypomnienie mi o tym wierszu.

Wiersz inspirowany ostatnią sceną z filmu "Gladiator".

https://www.youtube.com/watch?v=qKuUqzRvSRY

******************************

Najwyższa stawka na ostrzach mieczy -
w powietrzu wisząc dech zapierała
świadkom, co tłumnie podziwiać chcieli
tego, co wcześniej był generałem.

Żeby gladiator bożyszczem tłumu
znów stał się - sławą, męstwem zwieńczony,
by Kommodusa mógł w walce utłuc
za stratę bliskich, ściętych jak zboże.

I gdy palące miotał spojrzenia
we wroga, który odebrał wszystko,
mimo że walka nietransparentna,
wiara w wygraną lwa w nim budziła.

Bo chociaż chwiał się jak morski statek,
falami sztormu bombardowany,
a przed oczami noc brała w jasyr -
nadal nie poddał się. Płynął dalej.

Nie patrząc na to, jak bardzo chłonął
strugę krwi ciepłej piach na arenie,
i na brak miecza, kiedy bezbronny
stanął, by cesarz dowiódł podstępu,

Chętny sztyletem nagle ugodzić,
wbić w gladiatora żądło jak osa,
lecz nie sprzyjali temu bogowie,
kiedy zadało śmierć własne ostrze,

By w chwilę potem, również Maximus,
gdy rozkaz wydał, ludzi uwolnił -
odszedł na pola srebrno-błękitne,
witać rodzinę, być w Pana domu.

liczba komentarzy: 10 | punkty: 6 | szczegóły

ajw, 21 stycznia 2025

Penelopa otwiera okno

w południe
Penelopa otwiera okno
żeby wiatr rozpieścił włosy
zaciąga się chmurami
aż w piersiach zaczyna pulsować ból

z zamkniętymi oczami
jeszcze bardziej czuje brak
wspinających się po skórze dłoni
- zimnych jak noc
na skrzyżowaniu lodowców

liczba komentarzy: 8 | punkty: 6 | szczegóły

Bezka, 21 stycznia 2025

pianista

kiedy zasiadasz przy ciemnym oceanie
rozbierasz półmrok muskając
opuszkami klawisze

wypełniasz przestrzeń
dźwiękiem

odzierasz księżyc z blasku
rozsypując szesnastkami
gwiazdy

giętkie nadgarstki
współpracują z palcami
malując w ciszy

muzyczne obrazy

i
rzucasz czar melodią

dotykasz

liczba komentarzy: 7 | punkty: 4 | szczegóły

Belamonte/Senograsta, 21 stycznia 2025

Terraformowanie

Wychodzimy z jaskini obłędu i trzeba cezury
przy podążaniu w stronę, jaką, czego - marzeń.
Trosk i walk o siebie, swej woli o nie, o te obłoki.
Ale trzeba wierzyć, nie da się zapomnieć, ale wierzyć.
Co jest na początku? My nie my. My podli, słabi,
my dzieci, my dobrzy, my w powijakach,
stwory robiące wszystko by przeżyć, i wszystko
by coś przeżyć, i amnezja, staza, równowaga,
zakończenie terraformowania, ustalenie granic,
strychu, piwnic, sracza, bawialni, rzeźni, góry,
dołu - co było, a nie jest nie pisze się w rejestr;
a czemu tak - bo pewne studnie wciągnęłyby
nas znowu, przepaście i ich urok, albo hipnotyzująca
moc, albo po prostu przyzwyczajenie,
a tymczasem masz już oczy, masz już ręce, dzień i noc
i warto, warto;
nie warto też tak uciekać przed nocą i macicą nocy,
świadomość to siła do działania, do urzeczywistniania
siebie w realności - indywidualny pracujący duch dusza.

liczba komentarzy: 9 | punkty: 3 | szczegóły

supełek.z.mgnień, 21 stycznia 2025

Obok

Urodziłam się na końcu świata, tuż po
dobranocce. Zanim matce odeszły wody,
byłam akwarelą z rudą plamką na oku.

Chyba wtedy pierwszy raz ojciec odpłynął
stając się szczątkami morza, fioletowym
niebem nad naszymi szkicami.

liczba komentarzy: 13 | szczegóły

wolnyduch, 20 stycznia 2025

Melancholia z kolcem róży

Kiedy tęsknotę budzisz w wersach -
to jakby deszcz całował różę.
Zanurzał w słowach najpiękniejszych,
każąc jej rosnąć w srebrnych lustrach.

To tak jak ogrom oceanu,
wzburzone fale, tuż przed sztormem.
Gwiezdne klejnoty przyszywane
do marzeń skrytych i samotnych.

To twoich nut wrażliwe dźwięki
zbudzone nocą, albo świtem,
w ażurach światła drżące lęki.
Perły zrodzone przy księżycu.

I choć tęsknota to cierpienie,
skradziona radość, z róży kolcem,
to bez niej smaku nie docenisz
bezmiaru szczęścia chwil we dwoje.

liczba komentarzy: 7 | punkty: 6 | szczegóły

ajw, 20 stycznia 2025

w przyziemnej warstwie

leżąc na mchu wdycham chmury
zamieniane słońcem w wewnętrzne ciepło
i tkliwość - gdy patrzę jak śpisz

wilgoć twojego oddechu
za chwilę będzie moimi płynami
przemknie przez krwiobieg
rwącym strumieniem

przenikamy się jak dzień i noc
szukając początku i końca
bezszelestnie spadamy
zdziwieni że wciąż krzyżują się dłonie

a przecież jesteśmy tu od zawsze
nigdy nie wyszliśmy z raju

przestaliśmy zauważać

liczba komentarzy: 8 | punkty: 6 | szczegóły

10 - 30 - 100

Najnowsze prace:

poezja

telepatia

Prośba

czym dalej tym bliżej

Powrót do domu

Penelopa otwiera okno

pianista

Terraformowanie

Obok

Melancholia z kolcem róży

w przyziemnej warstwie

Ostatnie komentarze:

kontakt z redakcją