Poezja

z ek­scy­tacją przyw­dziewa ko­loro­we sukienki,
stroj­na w jarzębi­ny ko­rale i kaszta­nowe kolczyki,
z uśmie­chem słonecznym we włosy wpla­ta
nić ba­biego lata,

po­tem wpa­da w his­te­ryczny płacz,
zrzu­ca z siebie wszys­tko i umiera
pod białą kołdrą zapomnienia