Poezja

Sprawa w Komisji nie była długa.
Na balustradzie czarna papuga
siadła i patrzy na kamienicę,
a ktoś pomyślał - ptaszka pochwycę.
Ale papuga siadła wysoko.
 
Była o wiele bliższa obłokom,
niż chodnikowi studni podwórka.
Z góry na wszystkich stroszyła piórka.
Poznała inne dzioby zielone
wygodnie, wyżej już posadzone.
 
Nie tak, jak ona - na Marszłkowskiej.
Tamte widziały całe Krakowskie,
a może dalej... i cały kraj,
a ona przecież nie była naj...
lecz mimo wszystko czuła się pewnie
i wyrażała się niepochlebnie
o ludziach stamtąd eksmitowanych.
Projekt ustawy był już jej znany.
 
Dobrze wiedziała że będzie sprzeciw,
po czym swobodnie sobie odleci.
Miasto boleśnie spłacało długi.
Były awarie, remonty, rugi
i komornicy i czyściciele.
Spalono tęczę tuż przy kościele
i ustalono, że kuratorzy
mogliby szczodrość miasta pomnożyć.
W ostateczności - odłaczą prąd.
Decydujący jest jednak sąd!
 
Tylko on jeden rozstrzygać może.
Nad sądem zawsze góruje Orzeł.
Nie jak uprzedni - czekoladowy,
lecz tradycyjny, a także nowy.
W nim pokładają swoje nadzieje
te, które do nas z dala przywieje,
rozsiane w świecie zapisy woli.
Mogą się spełnić, gdy los pozwoli.
 
Los zawikłany, bywa też długi.
Wiedziały o tym czarne papugi.
Szukały wcześniej dzioby zielone,
gdzie leży ziarno niezamiecione
i chciały by je dalej dzielono,
pod niezawodną orła osłoną. 
 
Sprawa w Komisji nie była długa.
Na balustradzie czarna papuga
siadła i patrzy na kamienicę,
a ktoś pomyślał - ptaszka pochwycę...
Jest jeszcze jednak wiele obciachu.
Lepszy ten w garści... czy ten, na dachu?