Proza

Siedzę w kącie, wymyślam dzieci. Owo wymyślanie nie jest Tadeuszowym traktatem o nie, czy wszystko znaczącym jasne. Towymyślanie jest szukaniem kozła ofiarnego. Coś w rodzaju chłopca do bicia. Trzeba na kimś psy wieszać i te od pochyłych drzewgdzieś wysłać. 
Siedzę dalej i trzęsę pajęczyną. Nieświadomie uwolniłam dwie muchy. Z wdzięczności pewnie załatwią się na ekranie komputera.Szlag, by je… 
Wymyślanie dzieci ujęcie drugie, tym razem próbuję je narysować. Średnio mi to wychodzi. Antoś rysuje buzie, "oka" a zarazpotem brodę i nogi. Do tej pory dociekałam, gdzie jest brzuch, ale, od, kiedy pan w Cafe podpowiedział mu, że to anorektyk i zarazpo głowie muszą być nogi, zmilczę. Po prostu zmilczę… 
Wracając do rysowania dzieci. Moje są zdrowe i silne, nie będę przecież kopała płaczących i bezbronnych. Mają wynaturzonenosy i schodzące się oczy, także przerośnięte brwi i małe włoski nad ustami. Są szydercze, bezwstydne, krnąbrne i aż sięproszą, żeby, im przyłożyć. 
Kiedy, jednak patrzą w ten sposób jakby chciały powiedzieć, że już będą grzeczne odechciewa mi się. Zaczynam ziewać i dziecilądują w koszu. Kosz, jak kosz wiklinowy i pełen. 
Zdrzemnęłam się i czas zacząć po raz trzeci. Tym razem próbuję je napisać. 
Mają fikuśne sukienki, czerwone, trzeciomajowe kokardki, frywolne myśli i o zgrozo, babcie i dziadka gotowych na odsiecz.K…..wa, to nie wyjedzie, za nic na świecie ich nie wymyślę. 
Trzeba będzie napisać traktat o bólu, bo nie ma, na kim wyładować złości!