Najnowsze prace:

Poezja

	absynt
	PROFIL O autorze Poezja (22) Fotografia (68)

najnowsze najwyżej punktowane najczęściej komentowane

absynt, 16 września 2025

Oddech

Jak pachnie wiosna, a jak wzburzone morze,
inne światy, myśli, uczucia, wibracje strun
napędzających kosmos, modlitwa i krzyk.

Taką cię widzę, pamiętam, otulam we snach,
biegniesz, a ja nie potrafię nadążyć, potykam o czyjeś dłonie,
kaleczę stopy, zamieram, jest tylko wiatr i nieskończona ciemność.

Perfumy, ulotny zapach bielizny, nawet ręczniki
znaczą obecność, pościel zapamiętała kształt, a lustro
płacze. Przebudzenie i sen, naprzemienne napieranie
rzeczywistości, rozszarpywanie ciszy.

Liczę sekundy, bicie serca, raz, i jeszcze raz.

liczba komentarzy: 0 | punkty: 0 | szczegóły

absynt, 14 września 2025

Zamieć

Nawet, gdy minie wieczność, pozostanie pamięć,
ulotny wiatr we włosach, i zamglone oczy. Skulona
postać znikająca w mroźną noc i światła latarni
prowokujące cień,

znikając w mroku, zabierałaś lepką wilgoć ust,
milkło serce, a zeszklone oczy rozczepiały światło.
Nie wiedziałem, że można poczuć drżenie ziemi,
wycie niewidzialnych dusz, bezimienny lęk.

Wielkie słowa umarły, a jednak wciąż mam nadzieję.
Jak wytłumaczyć pogoń za ogniem, lot ćmy, czy
przyciąganie ciał.

Obierając pomarańcze patrzę w rozżarzone palenisko,
widzę oczy, splecione dłonie wołające o jeszcze,
krwawe usta i drapieżny błysk bieli.

To była zima, nie pamiętam, luty?

liczba komentarzy: 0 | punkty: 0 | szczegóły

absynt, 11 września 2025

światło

z ustami na ołtarzu kłamstw, wtulona w niebiańską ciszę
rozpościerasz pióropusze, kolorowe wachlarze wyganiają anioły,
a spragnione dotyku dłonie ścielą wykrochmaloną pościel.

otwarte okna nie potrafią mówić, a jednak zapraszają,
rozniecają nadzieję, chłonąc zapach traw i zdeptanej ziemi
milczą.

masz takie zimne oczy, uleciało ciepło, zgasły latanie,
po ścianach pełzają cienie. ostatnia noc lata, przygaszone świece,
i on, stary złodziej: biały księżyc – chce patrzeć,

zagląda do sypialni, łóżko trzeszczy od nadmiaru wrażeń,
twarz omywają mi czarne wodospady włosów, a ty zdajesz się
chwytać gwiazd, uciekać.

bez słów, uwięzieni w rozpalonym tyglu z płynnym metalem,
zdajemy się istnieć choć brakuje znaczeń, znaków,
dowodów bycia

liczba komentarzy: 0 | punkty: 1 | szczegóły

absynt, 9 września 2025

Zakamarki

Praojcowie mojej wyobraźni,
kwiaty na grobach zmarłych, zapalone znicze.
Wciąż zasypiam wczepione w ciemność,
liczę kroki niewidzialnych postaci, rozmawiam z Bogiem.

To sen, czy zapisana ścieżka, gdzie po omacku szukamy
prawdy.

Pamiętam podwórko pełne dzieci, wołanie matki na obiad
i rój owadów upchniętych w słoiku. Pamiętam ból
odbierający mowę.

A przecież uśmiechem witałem każdy dzień,
wybiegałem na wydmy by posłuchać morza.
Siedząc na piasku widziałem zagubione żaglowce,
poszarpane maszty i żagle, krzyk żeglarzy.

Marzyłem by polecieć w otchłań burzy,
zatrzymać błyskawice, odmienić los.

Wracając odliczałem godziny do następnego dnia,
wiedziałem, że kiedyś nadejdzie ten czas, i spełni się
moje przeznaczenie.

Tymczasem łapałem chrabąszcze.
Sam.

liczba komentarzy: 2 | punkty: 2 | szczegóły

absynt, 5 września 2025

Odwrócony

Zapada mrok, otuleni wilgotną ciszą śmiałkowie liczą gwiazdy,
wypowiadają życzenia marząc o jutrze, nadchodzących falach,
nieznanym. Pierwsza myśl w niewidzialnej sieci, to porośnięte
bluszczem echo, odmiana.

Na horyzoncie rozmazane niebo, skąpane w ogniu obrazy
kaleczą oczy, wiązka światła tworzy hologram postaci,
kobiety bez twarzy, fotografie, prześwietlone klisze.
Wokoło pełzają chrząszcze.

Stalowa obręcz nie pozwala oddychać.
Ciężkie półkule ziemi zdają się płynąć, unosząc nad wodą
tworzą przeogromny wir, słychać słowa modlitwy, i bicie
dzwonów.

Budzi się uśpiony dotąd, przerażający
strach.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 2 | szczegóły

absynt, 5 września 2025

nietoperze

zdolność do omijania, lokalizacja przeszkód, namierzanie celu.
jest coś w odwracaniu znaczenia słów, zająknięcie, mimowolna czkawka.
zabawy w bogów, spotkania przy trzepaku, odkrywanie.

znalazłem chwilę, kiedy czas nieznacznie zwolnił,
ptaki latały wolniej, a motyle zamarły.

znany pisarz wyrzucił właśnie kochankę, zamarzył o powrocie.
ulepiona z gliny figurka zaczęła tańczyć. na ekranie telewizora śnieżyło.
podali wiadomości.

podniosłem upuszczony notes i ze zdziwieniem stwierdziłem, że jest pusty.
zniknęły imiona, telefony, notatki. zniknęło całe moje życie.
otworzyłem okno i zobaczyłem latawce,

kolorowe wspomnienie lat dawno minionych,
niepodważalny dowód istnienia,
potęgi wyobraźni.

Szkice.

liczba komentarzy: 2 | punkty: 3 | szczegóły

absynt, 2 września 2025

rozdarcie

powiedz to wreszcie, wyrzuć wspomnienia,
kapelusze przestały już szeptać. jesteś wolna,
nie wiesz wszystkiego, ale pole usłane różami
trąci myszką,

nie w twoim stylu rozmieniać drobne,
wydrapywać imiona kochanków, jesteś wielka,
tak chcesz, a nie świat, jego odrzuć, niech układa się
z kimś innym., niech zdycha, zdrajca.

miałaś swoje chwile, nie zawsze udane,
lgnęli do ciebie ci inni, przetrąceni przez życie
skazańcy. matka, kochanka, hetera, i dziwka – tak,
nie zaprzeczaj, tą siebie lubiłaś najbardziej.

i dlaczego umilkłaś?
sama wiesz, że milczenie nie jest złotem,
a nieobecność ośmiela winnych. nie potrafię nic
ci powiedzieć, od doradzania byłaś ty, ja tylko
czekam, aż się obudzisz

i poczujesz głód, pustkę, którą beze mnie
nie wypełnisz niczym.

liczba komentarzy: 0 | punkty: 0 | szczegóły

absynt, 30 sierpnia 2025

Zakłamanie

Oczekujesz rozgrzeszenia, ale czy sam potrafisz wybaczać?
Obsesja rąk uniesionych ku niebu, łzawe kwiaty rzucone na stos.
To wszystko tłumaczy, dlaczego jesteśmy chwilą, ułamkiem
bez wartości.

Biegniesz łapiąc motyle, odwracasz kamienie,
ścierasz kurz z zapomnianych spojrzeń, dotyk, który powinien
dać ciepło, rani. Karuzela niepowodzeń, oddech dzikiego zwierza,
którego nie chcesz obudzić.

Jest w tobie,
ta dwoistość natury nadaje sens, dobro i zło, niewinność i grzech.
Czas niepogody ma w sobie siłę, hartuje lub zabija. Gdy zapada
mrok zapalasz latarnie, i ryglujesz drzwi.

Nie wiesz, czy ktoś czuje to co ty
i czuwa.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 2 | szczegóły

absynt, 25 sierpnia 2025

zaćma

na pograniczu ziemi i nieba nasze istnienie
przestaje mieć sens, zmienia formę, przeistacza
możliwe w niemożliwe, odbiera mowę, dotykalny
staje się głód, a pożądanie zrzuca maskę,
pławi w mroku.

przemoczone dłonie szukają ciepła,
zanurzają ostatnie pragnienie bycia widzialnym.
to takie proste obliczyć trajektorię lotu ptaka,
oderwać mu skrzydła i rzucić w przepaść.

w tle piosenki: „zapraszamy wszystkie ptaki”…
urządzić polowanie.

natura, słowo wielu znaczeń. klucz
do zrozumienia. uciekają miliardy planet,
ocierają o istotę odwiecznej zagadki,
iskrę nadziei, że to nie sen.

wciąż te nocne mary, szybowanie wśród gwiazd,
szukanie drogi w nieznanym mieście,
rozpaczliwy krzyk.

liczba komentarzy: 0 | punkty: 0 | szczegóły

absynt, 24 sierpnia 2025

Głusza

Zachłysnąłem się ciszą.
Tu, gdzie nie ma ludzi, a powietrze drży, jak struna,
próbuję odnaleźć ślady przodków. Zwietrzałe fotografie
ukazują dostojeństwo obcych mi twarzy, nieznane miejsca,
kamienie i krzyże.

Ocieram się o brzozy, obejmuję buki i słucham.
Nieprawdopodobne, ale widzę wydrapane dowody obecności,
w głogach odnajduję kolorowe szkiełko, jakby światełko
wśród morza zieleni.

Jestem, wciąż i wciąż, uciekam od zgiełku, marzę o dniu,
kiedy odejdę na zawsze, na szczycie góry i w promieniach
zachodzącego słońca. Cała ta tułaczka powinna mieć sens,
choćby błahy, lecz jednak sens.

Obserwuję mrowisko, tutaj każda istota ma swoją rolę,
i każda ma znaczenie. Dlaczego wciąż uciekam?