Poetry

jem chleb
który żre pleśń
lecz kto ukryty
w tych czterech ścianach
wyjada mi bezsennymi nocami
neuronową sieć
i cmoka nad glejowym
sosem mózgu

palec po palcu
kostka po kostce
przeżuwa skostniałą strukturę
wywróconej nicości

pytam się więc
co wije mi się pod skórą
ośmiocalowymi nicieniami
co podróżują pod spoconymi pachami
autostradą wzburzonej limfy

aż przegnite łóżko
wypluwa nad rankiem
pusty kokon innego mnie

moje owadzie imago
obserwuje mnie cały dzień
teleskopową parą oczu
z zakurzonego kąta
obok kaloryferów

paraliżuje mnie każdego dnia
miarowo wykonuje
stereotypowe potworne
ruchy odnóży

i wiem, że nocą
znowu zajrzy mi do źrenic
wpełznie na powrót
ściśniętym gardłem
w rozpadlinę mózgu

28.10.2013