Latest items:

Poetry

	Hanna Mazankiewicz
	PROFILE About me Friends (4) Poetry (42) Photography (36)

latest best rating most commented

Hanna Mazankiewicz, 29 july 2010

Poranek

Obudziłam się dziś bez bólu głowy
pierwszy raz od roku
słońce zajrzało radośnie w mój pokój

wiatr zaszeleścił – już nie żałobnie
przyniósł mi zapach posadzonych przez ciebie
sosen

po raz pierwszy od roku
wstałam rześka
powieki nie ciążyły wcale
obudziłam się dziś bez bólu głowy
może przez to, że się w końcu
wyspałam

choć dom wciąż świecił pustką
nie odczuwałam jej w końcu

pies nasz mnie przywitał
merdaniem ogona

spojrzałam na twoje zdjęcie
i nie ukłuło mnie w sercu
w końcu się pogodziłam, skarbie
z twoją śmiercią

number of comments: 7 | rating: 4 | detail

Hanna Mazankiewicz, 16 june 2010

Internowanie

Jak miałam się poczuć, gdy zniknąłeś w nocy
w ciemny korytarz wciągnięty
w ogłuszającym za oknem warkocie silników
żegnałam cię wystraszonym spojrzeniem dzieci

bez słowa weszli – nawet do drzwi nie pukając
tylko łom ze snu wyrwał
odjechali tak szybko jak się pojawili
ciebie zabierając ze sobą

długo nic nie wiedziałam
gdzie cię nocą wśród mrozu powieźli…

po miesiącach doszedł list jeden
pełny wykreśleń cenzury
kochanie mam się dobrze, razem z innymi siedzę
w Białołęce nawet nieźle karmią…

dzieci wypatrywały cię po obiedzie
wróciłeś, gdy już nie były małe

number of comments: 5 | rating: 7 | detail

Hanna Mazankiewicz, 23 may 2010

Dom dla samotnych

Nigdy się nie spotkaliśmy,
choć mieszkaliśmy obok siebie
jedną ścianą tylko oddzieleni od widoku swoich twarzy

wieczorami słyszałam muzykę dochodzącą od ciebie
wdzierającą się wszystkimi możliwymi szparami
grałeś na skrzypcach – tak przejmująco
jakby te skrzypce płakały za ciebie

wieczorami przykładałam ucho do ściany
z nadzieją może, że choć tak przytulę
wysłuchując każdej nuty twojego żalu

zamieszkałeś tu po śmierci żony…

w tym domu każdy kogoś stracił
to taka przystań dla samotnych
których serce nie chciało się zrosnąć

dziś ode mnie odszedł kolejny przyjaciel
i teraz ja płaczę dźwiękami pianina
może teraz ty ucho przykładasz do ściany
wysłuchując każdej nuty mojego żalu.

number of comments: 5 | rating: 9 | detail

Hanna Mazankiewicz, 11 april 2011

Dzień po zmianie systemu

Każdego dnia widzę jak wychodzisz
w szarym garniturze
z teczką pod pachą

dzieci żegnasz po główkach klepiąc
mnie całujesz w policzek

„dziś dogadamy wszystko” przez ramię rzucasz
i wiem że nie wrócisz zbyt prędko
z obiadem już nie czekam
jadasz teraz z elitą
z mandatem poselskim w kieszeni
zapominasz o prawdziwym życiu

widzę cię w sejmie
jak przemawiasz, głosujesz
zamiast telenowel w telewizji
oglądam męża – tyle cię mam tylko

potem wracasz zmęczony

wchodzisz do domu, rozluźniasz krawat
kochanie, sprzedałeś się
nie umiem już z tobą rozmawiać

number of comments: 4 | rating: 2 | detail

Hanna Mazankiewicz, 30 june 2012

Śniadanie

To nie jest miejsce dla mnie
rozgrzana biała pościel rzucona na kolana
zapach kawy dochodzący zza ściany
szum morza wpadający przez powiewające firany

to nie miejsce dla mnie – przytłumione szumy
niedbale rzucona koszula na krześle
te ściany tak wiele widziały
nie powinny zobaczyć nic więcej
wczorajszy szampan wywietrzały
półmisek truskawek rozrzuconych na dywanie

szum wody – świadomość, że bierzesz prysznic
błądzenie wzrokiem w poszukiwaniu sukienki
odtwarzanie kroków od drzwi – potworny ból głowy
zgubiony but, rozmazana szminka
to staranie by wstać po cichu
bezszelestnie wyjść

już prawie dosięgłam klamki…
- A ty dokąd? Już zamówiłem śniadanie…

number of comments: 4 | rating: 5 | detail

Hanna Mazankiewicz, 5 november 2012

Porcelanowy czajniczek

Zaklekotała na wietrze okiennica
dzwoneczki zawieszone przy drzwiach
wątłą melodią zagrały

jesień już dywan liści u wejścia kładzie
pod trzaskającą furtką z zepsutym zawiasem
drzew korony w różnych barwach się mienią

i ty dziś szelestem przeszłaś przez szarą ulicę
przez kolorową bramę
utonęłaś w liściach

twój ulubiony fotel z zielonym obiciem
w kącie pokoju opustoszał
pod lampą z abażurem filiżanka herbaty
miałaś wypić zanim sen zmorzy oczy

z biurka pospadały kartki
telefon nagle zamilkł

zostawiłaś po sobie swoje zakochanie
zeszyt pożółkły z wierszami
i mały czajniczek z porcelany

number of comments: 4 | rating: 5 | detail

Hanna Mazankiewicz, 14 march 2013

Dwa strumienia

Tak się złożyło niestety
ktoś powiedział próbując pocieszyć

tak się złożyło że los
nienazwanym sposobem dwie ścieżki połączył
w jeden bieg dwa rwące potoki
by majestatyczną stały się rzeką

i nim pierwsze łąki nurt zdążył ożywić
nim zdążył do morza wpłynąć
w szeroki świat zanieść otrzymaną radość
w dwa strumienie
los rzekę rozdzielił

tak się złożyło
los okrutnie zadrwił
w potoki łez wspólny nurt przemienił
w kondolencyjne klepanie po ramieniu
współczujące spojrzenia rzucane ukradkiem

tak się złożyło
dwóm strumieniom połączonym w jedno
nie dane było wspólnym nurtem płynąć

number of comments: 3 | rating: 3 | detail

Hanna Mazankiewicz, 5 january 2014

Czarna sukienka

Poranek
dzień nie chce wstawać
wpół przebudzone ręce po omacku błądzą
po zimnej powierzchni ściany
paradoksalnie przy zapalonym świetle
mniej widać
jedna noga wypełzła spod kołdry
stopą szukała klapków
oczy nie otwarły się aż do kuchni
dopiero przy parzeniu herbaty

za oknem ledwo mrok ustąpił światłu
niebo tylko lekko zmieniło kolor
pasek od szlafroka ciągnął się za nią
kot na fotelu tylko łapy wyciągnął
nawet okiem nie spojrzał otwartym
pies z posłania nie wybiegł na powitanie
o tak nie ludzkiej porze przecież się nie wstaje

łyk gorącej herbaty obudził gardło
oczy szerzej otworzył
po szybkim prysznicu
twarz nabrała kolorów by zbladnąć

torba, płaszcz, buty
zatrzaśnięcie drzwi

i jeszcze czarna sukienka przerzucona przez ramię

number of comments: 3 | rating: 6 | detail

Hanna Mazankiewicz, 29 september 2010

Spacery deszczowym miastem

Dziś pora popłakać
razem z deszczem łzy na chodnik ronić
w szumie wody spływającej ulicami
łkanie swoje ukryć

pod parasolem przejść przez miasto
przecież i tak nikt nie patrzy
być jak z piosenek roztańczonym przechodniem
tylko może mniej radosnym

pora zastanowić się nad życiem
kiedy pada myśli się najłatwiej
przyglądając się kroplom deszczu rzeźbiącym kręgi na wodzie
nad powtarzalnością skupić uwagę

dziś pora popłakać
powspominać trochę
tych, którzy znikali w deszczu
tych, których żegnało się deszczem

chodzić tak długo aż buty przemokną
i z rękawów krople spadną

przecież nikt nie patrzy
ulicami nikt w deszczu nie chodzi

number of comments: 3 | rating: 6 | detail

Hanna Mazankiewicz, 26 january 2014

Do Ł

Zatęskniłam dziś za tobą kochanie
zupełnie przypadkiem wspomnieniem wróciłeś
niebieską sukienką butelką wina w kinie
spacerem mostem nad ruchliwą ulicą
czułym objęciem w talii

twoja twarz zakołatała ton głosu zabrzmiał
ledwo dostrzegalnym echem wśród wysuszonej trawy

może ta przedłużająca się zima
tak bardzo niechciana
może to tylko melancholia
gnębiąca od rana

przypomniałam sobie twój śmiech
na uniwersyteckim korytarzu
zapach wody kolońskiej
kolor oczu
i serce zastygłe mocniej zabiło
i chciałam przytulić
a ciebie obok nie było

napłynął też żal za tą krótką chwilą
którą mieliśmy by w życiu coś zmienić
i zrobiło mi się tak strasznie przykro
że zabrakło odrobiny odwagi

to ciągle boli kochanie
po tylu latach cały czas tak samo

number of comments: 2 | rating: 3 | detail

10 - 30 - 100