Latest items:

Poetry

	Hanna Mazankiewicz
	PROFILE About me Friends (4) Poetry (44) Photography (36)

latest best rating most commented

Hanna Mazankiewicz, 15 september 2018

Zmyślone opowieści

tajemniczych ogrodów już nie ma
echa w studni milkną

odkąd odeszłam

jesień zawodzi wcześniej niż zwykle
suche liście na chodniki zrzuca
plączą się we włosach
babiego lata nici
zmyślone opowieści

południowych tarasów już nie ma
tylko balkony w mdławej poświacie
odbijających się w szybach zachodów

przebrzmiałym sierpniem
postrącane jabłka
zapachem mamią
nieposkromioną ciszą
zbyt wcześnie przywołaną jesienią

moich ogrodów już nie ma
echa w studni do miast nie dochodzą
przytłumione zgiełkiem ulic

odkąd odeszłam

number of comments: 1 | rating: 3 | detail

Hanna Mazankiewicz, 2 april 2018

Papierowe pudełka

pakuję cały swój świat
kolejne miejsca

to tylko papierowe pudełka

okna wychodzące na wschód
rząd sosen za płotem
jedną brzozę

zbyt rzadko odwiedzany taras
plastikowy fotel
dwie doniczki

zegar z wahadłem
wiśniowy kredens

dwa obrazy:
jedna akwarelka
i wyszywany z nad łóżka kotek
prezent
od kogoś kogo dawno nie ma

zabieram kilka zdjęć
parę nieprzeczytanych książek

pakuję cały mój świat
opuszczone miejsca

to tylko papierowe pudełka

number of comments: 1 | rating: 3 | detail

Hanna Mazankiewicz, 6 october 2016

List do Przyjaciela II

witaj to znowu ja
po długim milczeniu
piszę

świat się zmienia – tak mówią
życie nie znosi stagnacji
u mnie jednak dziwny jest czas
mam wrażenie że stoi w miejscu

u innych dzieci, małżeństwa, domy
u mnie tynk odpada ze ścian
wiatr zrzuca liście nie tylko jesienią
deszczem smaga twarz

witaj to znowu ja
pytam co u ciebie nowego

odpowiedz proszę
jak się masz

u innych radość, dowcip, śmiech
grono szczęśliwych znajomych
a u mnie został tylko pies
chudy i życiem zmęczony

witaj to znowu ja
znalazłam twoje zdjęcie w szufladzie
nie wiedziałam, że jeszcze je mam

więc piszę po długim milczeniu

number of comments: 1 | rating: 4 | detail

Hanna Mazankiewicz, 6 october 2016

Granice

zatrzymam się na moment
w roztargnieniu
popatrzę na chmury

gdzieś za mną pozostanie
życie odbite cieniem na trawie

i postoję przez chwilę
odgłosów znikających ludzi
posłucham
wiatr w uszach zahuczy
ostatnią nić zerwie
i zanim zdążą dostrzec
rozpłyną się wszelkie granice

zatrzymam się na moment
o jeden krok z nurtu wystąpię
i miniesz mnie
niczym uciekającym pociągiem

poczekam i popatrzę
zawieszona pomiędzy
ledwo dostrzegalnym obrazem
echem zabrzmię
za niewidzialną kurtyną

pomacham na dowidzenia
ale nie zdołasz zobaczyć
może muśnięcie dłoni na twarzy poczujesz
gdy zanikając kosmyk włosów
odgarnę

number of comments: 1 | rating: 1 | detail

Hanna Mazankiewicz, 19 september 2016

Trzy jesienie

pierwsza jesień zgodnie z rozkładem
w październiku
melancholią z kątów wylazła
przemoczona pożółkłe liście
rozsypała na dywan

druga jesień gdzieś w środku zimy
korkiem szampana wystrzeliła
odwilżą z szyb szron starła
zastukała w rynnach

przebudzona zapachem
pojedyńczym obrazem

trzecia jesień została na dłużej
przywitała się w maju
echem burzy przetoczyła nad dachem
tęsknotami wypełzła z albumów
z zakurzonych kufrów na strychu

wieczorami zaczęła przynudzać
w szafach bałagan zrobiła
szukając butów
starych swetrów
kluczy
które dawno zgubiłam

trzymała aż do czerwca
przegoniona przypadkiem
ledwo zarysowaną tęczą

number of comments: 1 | rating: 2 | detail

Hanna Mazankiewicz, 13 july 2016

Kawiarnia

Na krawędzi stołu filiżanka herbaty
brzęk łyżeczki odkładanej na spodek
przez głosy przebijający się świst gotującej wody
i dzwoneczek nad drzwiami
ich otwarciem poruszony

dym z papierosa w drugim końcu sali
czyjeś zerwanie od szyby odbite
wymieszane z zapachem ciasta z aromatem kawy

dwa słowa rzucone w biegu przez dawnych znajomych
z kawą na wynos telefonem przy uchu
chichot przyjaciółek przy jednym ze stolików

gdzieś w drugim tle urwane pożegnanie
muśnięcie dłoni po policzku
pospiesznie wypity łyk przed spotkaniem

między ścianami kawiarni przemieszane historie
przelotne niezdarne zdania
ściany kawiarni tak wiele przyjmą
w zgiełku chwil ulotność przechowają

number of comments: 1 | rating: 1 | detail

Hanna Mazankiewicz, 15 march 2016

Chwile pomiędzy

w zbyt ciężkim od deszczu powietrzu

te wszystkie niedbale splecione warkocze
zbyt długie sobotnie poranki
zielony kubek zapach herbaty

te ponure listopady zachodzące przed oczy
odlatujące z ogrodu ptaki zbyt głośnym trzepotaniem skrzydeł

zapamiętaj piątkowe zmęczenie
wygrzewane pod kocem po ciężkim tygodniu pracy
wspólne mycie naczyń po niedzielnym obiedzie

nie zapamiętuj długich korytarzy
wózków, kroplówek, pielęgniarek

tylko te chwile pomiędzy

wszystkie zachody słońca na plaży
z pierwszych wspólnych wakacji

i uśmiechy przyjaciół
podczas urodzinowych przyjęć
w stosach dziwacznych prezentów

zapamiętaj brzęk kluczy odkładanych na stolik
stukanie obcasów na schodach
kiedy już tylko korytarze zbyt białe
i przerywana cisza pikaniem respiratora
zostaje

number of comments: 0 | rating: 1 | detail

Hanna Mazankiewicz, 30 november 2014

Listopad

Ciemne chmury zawisły nad dachem,
i jedną kroplą deszczu horyzont się rozmył
za oknem wiatr zamilkł jakby przerażony,
gdy z łomotem skrzydeł czarnych
z podwórka odleciały wszystkie wrony
i jakieś mdławe światło dociera z oddali
budząc świadomość, że jest tu ktoś jeszcze,
i może też patrzy zmęczonymi już oczami
w rozmytą za oknem przestrzeń

zmierzcha powoli,
kilka latarni wzdłuż drogi rozbłyska,
jakimś niewyraźnym blaskiem oświetlając
kawałek chodnika
a w pokoju ciepło, a w pokoju przytulnie,
ulubiona melodia się po myślach snuje
w sercu znany klimat późnej jesieni
w brunatnej barwie już opadłych liści

To listopad po ulicach goni,
zagubionych podróżnych szukających drogi
szarymi chodnikami przechadza się senny,
odstraszając na dobre urok jesienny
lodowatym deszczem po szybach spływa,
listopad groźny przed zimą ostrzega,
opadając ciemnymi chmurami na zamokłe dachy,
zroszone łzami przez odlatujące stąd ostatnie ptaki

number of comments: 2 | rating: 1 | detail

Hanna Mazankiewicz, 30 november 2014

Tam dokąd idę

Wychodząc z domu drzwi bezszelestnie zamknę
nawet zardzewiała furtka nie trzaśnie
ledwie krok o bruk ulicy uderzy
szum liści każdy mój odgłos zagłuszy

schody nie zatrzeszczą
żadne szmery i szumy dochodzące z dołu
nie zbudzą
może tylko wiatr nieco głośniej firanką poruszy

niczym nie obciążona wybiegnę
na chwilę w tajemniczym ogrodzie
zatrzymam
do starej studni zajrzę
echo pożegnam

zanim świt zdąży się do pokoju zakraść
pies sąsiada zaszczeka wątłym szelestem zbudzony

w porannej rosie stopy zmoczę
lekko nad ziemię się wzniosę
wszystko zostawiając nietknięte

tam dokąd idę nie mogę nic zabrać

number of comments: 1 | rating: 1 | detail

Hanna Mazankiewicz, 26 january 2014

Do Ł

Zatęskniłam dziś za tobą kochanie
zupełnie przypadkiem wspomnieniem wróciłeś
niebieską sukienką butelką wina w kinie
spacerem mostem nad ruchliwą ulicą
czułym objęciem w talii

twoja twarz zakołatała ton głosu zabrzmiał
ledwo dostrzegalnym echem wśród wysuszonej trawy

może ta przedłużająca się zima
tak bardzo niechciana
może to tylko melancholia
gnębiąca od rana

przypomniałam sobie twój śmiech
na uniwersyteckim korytarzu
zapach wody kolońskiej
kolor oczu
i serce zastygłe mocniej zabiło
i chciałam przytulić
a ciebie obok nie było

napłynął też żal za tą krótką chwilą
którą mieliśmy by w życiu coś zmienić
i zrobiło mi się tak strasznie przykro
że zabrakło odrobiny odwagi

to ciągle boli kochanie
po tylu latach cały czas tak samo

number of comments: 2 | rating: 3 | detail

10 - 30 - 100

Latest items:

Poetry

Zmyślone opowieści

Papierowe pudełka

List do Przyjaciela II

Granice

Trzy jesienie

Kawiarnia

Chwile pomiędzy

Listopad

Tam dokąd idę

Do Ł

Latest comments:

contact with us