Poezja

Rządowi bardzo potrzebna -
stanowcza, twarda, jak z drewna,
rada, która mediów strzeże.
Ma być obrońcą - żołnierzem
jednej wytyczonej linii,
bo ludzie są tu naiwni
i pamiętają - uwierzcie,
Studio Krakowskie Przedmieście.

Chcą pytać znowu otwarcie:
Kto wysłał stąd na pożarcie
bezbronnych, wspaniałych ludzi?
I wielki sprzeciw w nich budzi
opinia starych cwaniaków -
drewnianych różnych drewniaków,
z motywem wciąż powtarzanym:
Winny generał - pijany!

Pijani, którzy krzyczeli
trzymają się dziś foteli -
wysokich - parlamentarnych,
a los tych - modlących jest marny.
Decyzja ministra męska
chce wysłać ich do Smoleńska
i tam im memoriał stawiać.
A u nas cóż? - Szkoda gadać -
Nie trzeba żadnych pomników!

Jest linia wciąż na chodniku,
której przekroczyć nie można,
a ludność prosta - pobożna
ma przykład brać z wybaczenia.
I nic się wcale nie zmienia,
a jeśli już - to na gorzej.
Jest luty. Zimno na dworze
i na tysiącach okruchów
zanika ślad po wybuchu.

Dziś znaki wszystkie na niebie
każą się martwić o siebie.
O dzieci. Nawet o wnuki.
I znikąd żadnej nauki.
Coś się ruszyło nareszcie
i nad Krakowskie Przedmieście
poszybowało jak lob -
Kto nie skacze - ten za Tuskiem!
Hop,hop,hop!
Kto nie skacze - ten za Tuskiem!
Hop,hop,hop!
Kto nie skacze...