Najnowsze prace:

poezja

wszystkie dodane wczoraj tydzień temu przed miesiącem rok temu

Marek Gajowniczek, 26 listopada 2020

Lecą wrony nad dachami...

Lecą wrony nad dachami,
kracząc, co się stanie z nami
bez Unii i Ameryki...
po rozpadzie Respubliki.
Nie przewidzisz, co się zdarzy
na wojnie wolnomularzy.
Milczą o tym mediów dzwony.
Rozdziobią nas kruki, wrony,
gdy zamarznie wiernych rzeka?
Nie wiadomo, co nas czeka?

liczba komentarzy: 0 | punkty: 0 | szczegóły

Marek Gajowniczek, 26 listopada 2020

Krokodyle łzy

Czy ktokolwiek w to uwierzy,
że PiS-owscy milionerzy
dobrowolnie zrezygnują
z danin, jakie otrzymują
za robienie z nas idiotów?
Każdy prędzej umrzeć gotów,
przyznając rację kobietom,
niż gołym wrócić... przez veto!
Prędzej w morzu wyschnie woda,
niż na exit będzie zgoda!
Każdy dobrze umie liczyć -
wie, jak długo o tym krzyczeć.
Kiedy w stopę własną strzelić,
żeby pozostać w Brukseli.

liczba komentarzy: 0 | punkty: 0 | szczegóły

harry, 25 listopada 2020

My żegnamy się tak, jak się poznaliśmy

Przez swawole beztroskości czasów
Poprzez śpiewy, gonitwy, zabawy
Przez wędrówki tam hen, aż do lasu
Przez te wszystkie chwile roześmiany
Dokąd doszedłeś, powiedz …

Przez ból czuty, wszechobecny
Towarzyszący trudom radości
W swojej istocie niecny
W swym sensie pełny złości
Dokąd doszedłeś, powiedz …

Przez sukcesy osiągnięte
Choćby i w pocie czoła
Choćby przez innych wyklęte
Gdy przeznaczenie woła
Dokąd doszedłeś, powiedz …

Przez troski pokonane
W szczęśliwym eldorado
To wszystko co zadane
Odrobiłeś ze swadą
Dokąd doszedłeś, powiedz …

Teraz, gdy słońce się słania
I cień przysłonił Twe lico
I wiatr, co ciemność rozgania
Za panteon gwiazd niepoliczon …
Dokąd doszedłeś więc, powiedz!
Gdzie jesteś Przyjacielu
Gdzie, jeśli nie w Niebie.

liczba komentarzy: 3 | punkty: 4 | szczegóły

Marek Gajowniczek, 25 listopada 2020

Ad vente

Umierają wielkie pieniądze
na ugiętych kołach Fortuny,
pod ciężarem drastycznych zarządzeń
pandemicznie przegiętej struny.
.
Kruszą się podstawy systemów
zmierzających w nieznane drogi.
Genetycy potędze Golemów
podcinają gliniane nogi.
.
Nazywają to Wielkim Resetem,
Cyber Skokiem kosmicznych Nadludzi,
przyśpieszeniem z kwantowym impetem,
który owoc zwycięstwa wyłudził.
.
Spec formacje sił policyjnych
metodami wojennej cenzury
na kanałach informacyjnych
tworzą zapaść w głąb Czarnej Dziury.
.
Znika prawda, rozwaga, logika,
a na sprzeciw oddechu nie starcza.
Resztki Krzyża i wiary pomnika
polityka wynosi na tarczach.
.
Wielki projekt - GLOBALIZACJA
na Feniksa z popiołu czeka,
gdy światowa destabilizacja
zatrze ślad ostatniego człowieka.
.
Kilku Mędrców wyrusza w ciemności
szukać znaków na Niebie i Ziemi
by przywrócić nadzieję ludzkości,
którą wzbudzą Nowonarodzeni.
.
Dla nich mirra, kadzidło i złoto -
z umartwienia - mądrości żywica.
Dla Tych, którzy rodzili się dotąd
przy owczarni - nie na ulicach!

liczba komentarzy: 1 | punkty: 2 | szczegóły

Weronika, 25 listopada 2020

na podłodze

widzę, że kwazikryształy takich oczu całkiem inaczej patrzą gwiazd
na podłodze hotelowego apartamentu rozdarłeś czasoprzestrzeń
ale nie usprawiedliwia oczywista samotność sadyzmu boga
kiedy już sam algorytm uwypukla nasze nieprzystawanie
i choć kłótnia ma zbyt niską temperaturę wrzenia
na dywan opada pokowidowa mgła mózgowa
kto mi namalował taką twarz..

liczba komentarzy: 38 | szczegóły

Yaro, 25 listopada 2020

niesmaczne kazirodztwo

rżnij wnuczku babci pudło
niech odpadnie sklejka z ikony
obrazu miłości sprzed laty
niech zostania okopcona dziura
starej podartej szmaty

liczba komentarzy: 0 | punkty: 1 | szczegóły

Yaro, 25 listopada 2020

jesienny blues

zagląda do okien
późny wieczór jak pies

przenika
poprzez ciało zimna noc
szron maluje szkło

w dłoni ściskam rudą whisky
przesiąknięty tytoniem
puszczam kółeczka

dym rozpływa się w eterze
igła wolno sunie po starej płycie

ostatnie liście wazonie
w kominku rozegrana walka o ogień

ciepło otula stopy
daleko chodziły
wyczuwalna odległość

zapach pokoju
w świetle indyjskiego salonu
pośród palm świeca dogasa
nie piszą wierszy poeci

odeszli stąd
pozostał papier pióro
puste szkło

liczba komentarzy: 0 | punkty: 1 | szczegóły

Krzysztof Piątek, 24 listopada 2020

Szary dzień

Szary, ponury, zimny dzień.
Nic, tylko siąść i płakać.
Obudził się we mnie leń,
a tak chciałem sobie skakać.
Jeszcze wczoraj pełen nadziei
planowałem ćwiczenia i radości
dla zdrowia, mięśni i kości
umysłu czystości, do siebie samego
miłości.

Za oknem szaro i smutno,
w duszy jakoś pusto,
nic się nie chce,
chyba się prześpię.

liczba komentarzy: 0 | punkty: 1 | szczegóły

Marek Gajowniczek, 23 listopada 2020

W nieporadnym rozkroku

Pan Poradnik Kryzysowy
zawsze odruch ma niezdrowy
dobre rady widzom dając,
jednocześnie przykucając.
Wygląda, jak za potrzebą
przy zaparciu stolca z biedą.
.
A potrzeby są rozliczne -
społeczne i pandemiczne.
Ważna jest też estetyka
żonglowania na wynikach
i przyjęta przez rząd poza:
"Koniom lżej, gdy baba z woza"
i z prezentacją w przysiadzie
pozostańmy na przykładzie,
że dziś lepiej niż w rozkroku
pozostawić problem z boku.

liczba komentarzy: 0 | punkty: 0 | szczegóły

gabriel 123, 22 listopada 2020

Chociaż tyle mieć będę

popatrz żniwiarka jesień
zimno ptaki uciekły
agonie widać w koronach
mnie raczej nie urzekły

palety barw pożegnanie
które w pąkach było
ostatni lot wirowanie
a żeby do ziemi i zgniło

ona przecież zabrała
dawną moją wiosnę
dziecięce lata nie tylko
tamte dni radosne

również nie oszczędziła
życia mego lato
dwie pory niestety przepadło
i mam podziękować za to

przepadnij zgiń i przepadnij
zostaw proszę w spokoju
chociaż tyle mieć będę
to co nie poszło do gnoju

liczba komentarzy: 1 | punkty: 1 | szczegóły

10 - 30 - 100

Najnowsze prace:

poezja

Lecą wrony nad dachami...

Krokodyle łzy

My żegnamy się tak, jak się poznaliśmy

Ad vente

na podłodze

niesmaczne kazirodztwo

jesienny blues

Szary dzień

W nieporadnym rozkroku

Chociaż tyle mieć będę

Ostatnie komentarze:

kontakt z redakcją