Najnowsze prace:

poezja

wszystkie dodane wczoraj tydzień temu przed miesiącem rok temu

sam53, 16 czerwca 2024

wiatr

nie pamietam czy w pierwszej miłości chciałem za nią umierać
nie zapamiętałem jej miękkich piersi ani słodkich ust
ale ciągle czuję zapach jej włosów

wiatr pachnący berberysem piżmem
przytłumiony wonią kwitnącej jabłoni
wiatr zaglądający pannom pod spódnice
pędzący niewiadomo gdzie a najpewniej donikąd

czasami budzę się oszołomiony jego znajomą wonią
przynosi myśli z wygniecioną trawą w sadzie
z czterolistną koniczyną zrywaną na szczęście
wiatr niecierpliwy kochanek z tamtych czasów

wczoraj gdy otworzyłaś okno
znów poczułem jego moc

byłaś bardzo zdziwiona
i zarazem uśmiechnięta

liczba komentarzy: 0 | punkty: 1 | szczegóły

Yaro, 16 czerwca 2024

słaby punkt

brakuje nam nadziei
krótkie noce na sen
opłakują kolejny dzień
słońce blade blady cień

rozpływa się ulica
dzieciństwo upłynęło szybko
woda pomiędzy palcami

piasek pustyni sypki rozgrzany
fala porwała nas na środek jeziora
tkwię jak cierń w twoich oczach
zapomnieć nie potrafię ciebie

myśl zbyt długo trwa

płynie czas starcza twarz
wiesz to i ja to wiem
zapomnieć wszystko
zostawić cień
odbity od starych ścian
ślad na ławce w parku to ja
inicjały wydłubane niezgrabnie

byliśmy młodzi jak we śnie
zabrałaś cząstkę szczęścia
ja też od ciebie zabrałem
co chciałem
coś co mam dotychczas
ten wiżajn czas w głowie
kilka miłych chwil pięknych słów

liczba komentarzy: 0 | punkty: 1 | szczegóły

sam53, 16 czerwca 2024

proszę dziękuję

gdyby ktoś wcześniej uprzedził mnie
że tych dwóch słów nie da się połączyć
że zostaną gdzieś w polu
każde sobie samopas

jak dwie drogi prowadzące w różne strony
dzień i noc albo słońce i księżyc
jak dwa ziarnka piasku odwrócone do siebie plecami

gdyby ktoś wcześniej
uwierzyłbym nie tylko w krzyż wiszący na ścianie
w naszym magistracie

liczba komentarzy: 0 | punkty: 2 | szczegóły

Arsis, 16 czerwca 2024

Kocham cię

Wiesz? Patrzę na twoją fotografię. W twoje oczy –- gwiazdy na nieboskłonie. W te migoczące
kryształy źrenic.

I tak mi jakoś, kiedy obrysowuję owal twojej twarzy.
Albowiem jesteś w moich oczach czerwoną różą o zapachu jaśniejszym niż słońce.

Tak oto kartkuję zakurzone stronice swojego życia.
Coś pomiędzy wierszem a powieścią.

Pełno tu tego.

Skreślone w tym
albo w innym
języku (miłości)

Oddane w estetyce zagadkowego symbolu. Emocjonalnych skojarzeń.

Dużo tu tego.

Tych zapisanych kartek. Wierszy...
Tej całej gmatwaniny słów.
Tej nieskończoności postrzegania świata.

Srebrzą się na krawędziach zakurzone na półkach foliały Beksińskiego, Aleksandra Błoka…

W pomarańczowej jutrzni, o świcie
(w czerwcu, albo któregoś innego dnia gorącego lata)

Patrzę na ciebie, moja jedyna.
I gładzę dłonią
twoją szyję. Całuję…

Odchylasz głowę,
zamykając powiekami niebo.

Kiedy tu piszę.
I śnię o tobie
na jawie i we śnie.

Wiesz? Dzisiaj jest wiatr
w tym ogrodzie,
co wydawał się już beznadziejnie cichy i pusty.

Ale teraz śpiewa.
Kołysze się ulotną chwilą anemonów.

W półcieniu i w słońcu. W zmierzchającym dniu późnego lata.

(Włodzimierz Zastawniak, 2024-06-16)

***

https://www.youtube.com/watch?v=HuymFexipsA

liczba komentarzy: 1 | punkty: 3 | szczegóły

violetta, 15 czerwca 2024

Chwytliwy

nucę piosnkę o pięknej i spokojnej miłości
słońcem przyjemnie przeświecasz przez
baldachim liści tak cicho jak śnieg
a o świcie jesteś mi letnim refrenem
w naszym łóżku usłanym różami

liczba komentarzy: 0 | punkty: 2 | szczegóły

Teresa Tomys, 15 czerwca 2024

och jak lubię

wyobrażać sobie zachwyt
kiedy myśl przełożę na blejtramę
czasem jednak
zamiast maków mam motyle
kolorowe oczko wodne
nad nim lipę pełną miodu
i bociany
żółte lilie tuż nad brzegiem
a na środku nenufary
temat taki niby inny
niemniej jednak kolorowy

moje lato

VI.2024/T.Tomys/Eliteraci.pl

liczba komentarzy: 0 | punkty: 3 | szczegóły

Maria Kieś, 15 czerwca 2024

Dłonie

Patrz, moja dłoń jest krucha
a twoja – za twarda
lecz gdy ją ściskam
wiem że ty, ja
stanowimy jedno
To nasze splecione palce
są one zamiast słów
co płyną za szybko
przemijają
a ten uścisk niech trwa…
Gdy w roztargnieniu puszczam
ukochaną rękę
to czuję ciepło
dzięki tobie
my – to nie tylko słowa

liczba komentarzy: 0 | punkty: 2 | szczegóły

sam53, 14 czerwca 2024

z sercem i kawą

jeszcze wczoraj śniłem o końcu świata
szukałem słów do ostatniego wiersza
plątałem się bez celu po pustych ulicach

jeszcze wczoraj myślałem że nic dwa razy
choć echo zaprzeczało moim refleksjom
patrząc w lustro nie widziałem twarzy
każda zmarszczka przypominała smutne wczoraj
każdy siwy włos ciągnął za sobą popełniony kiedyś grzech
rozgrzebane wspomnienia wracały z myślą o jutrze
tylko dziś trwało jak ból który powoli zaczął się starzeć

w nocy śniło mi się kwitnące serce w szaro-sinych chmurach
obdzieliłem nim wszystkich Znajomych na Fb
krewnych i Przyjaciół

obudziłem się ze słońcem
pachniałaś kawą

liczba komentarzy: 0 | punkty: 3 | szczegóły

Deadbat, 14 czerwca 2024

Sen

I rozpadły się wieże pamięci
Rozpadły
I nie jestem już tamtym człowiekiem
Nie jestem
Grzebie rękami w popiołach wspomnień
niegdyś jeszcze tak ciepłych
Z wstydliwą nadzieją że sparzę się jeszcze jakimś
niewygasłym węglem
Iskrą bodaj iskierką co została z pożaru
który niegdyś pożarł ściany mojego domu
W jakiejś niezdrowej nadziei
że mnie jeszcze ogrzeje
Zdumiony brakiem ich substancjalności
jestem
Jakież ulotne są one i lekkie
...
Jest mi zimno i wieje

liczba komentarzy: 0 | punkty: 2 | szczegóły

Arsis, 14 czerwca 2024

Wychodząc w słońce światłością się staję

W słońcu. W stepie. W dalekich echach nie wiadomo czego. Na tej równinie pod wielkim kloszem
kobaltowego nieba…

Jestem tutaj w tej udręce oczekiwania (na ciebie?)
nie wiem. Być może. Kiedy wychodzę z bunkra.
Kiedy się opieram o betonową ścianę łapię chciwie hausty skażonego powietrza…

Powyginane żelazne pręty fundamentów. Rozdarte trzewia.
W blokach betonu. Pomiędzy blokami…

To się przekształca.
Faluje na wietrze.
Podarte łachmany. Zawieszone.

Leżące obok. Wszędzie…Kiedy idę. Albo, kiedy nie idę.

Kiedy się przeciskam rodnymi kanałami nuklearnej śmierci. Wychodzę w światło.
W jaźń jaskrawszą od gwiazdy. Wyłaniam się. Wnikam w ciepło powietrza.

I wyłaniam się w tym wyłanianiu
do nie wiadomo czego. W nadziei wniebowstąpienia.

Cały w świętości.

Z ramionami rozwartymi szeroko, jak krzyż wynoszony w męce,
przez kogoś
przytłoczonego jego ciężarem. Przez kogoś, kogo już nie ma.
Wyłaniam się w nieziemskiej infule, jarząc się na krawędziach.

W rozbłyskach neutronów.
Spopielony radiacją.

Gdzieś z tyłu.
W półmroku.
W nocy podziemi.

Trzask drzwi w ogromnym przeciągu. Metaliczne
uderzenie. I jeszcze raz. I jeszcze…
Takie ciągłe uderzenia kowalskim młotem.

Skrzypienie
zawiasów.
Przeciągłe.

Ciągnące się długą frazą…

Kiedy mówię w gorączce. Kiedy śnię, śniąc dalej na jawie. Słyszę wołanie.

Tam.
W głębi niczego, gdzie bez powietrza w mur wrasta skrzydlata trwoga.

Wśród okrzyków. Wśród niewyraźnych słów
zdegradowanych milczeniem.

A więc rozkładam szeroko ramiona, unosząc wysoko głowę.
Jakbym szedł w rozstrzelanie przez cząsteczki blasku.
Idę wolniej po gruzie, ciągnąc za sobą szatę asymetrycznego cienia. W odorze rozkładu.

W cichym chrzęście rozbitego szkła.
W zwojach splątanych kabli. Popękanych kineskopów.

Wśród nowotworowych guzów
naciekających ściany
cichym szmerem nieskończonego wzrostu.

Wśród pyłu.

Rury znikające w głębi…
Dziurawe. Pozrywane. Pogięte...

Coraz więcej tu tego.
Rozbłysków gamma.
I całej menażerii zwidów
nacierającej zamaszystym krokiem.

Nacierającej na coś, co było kiedyś człowiekiem.

(Włodzimierz Zastawniak, 2024-06-14)

***

https://www.youtube.com/watch?v=qn9Uo-Kz7L8

liczba komentarzy: 0 | punkty: 3 | szczegóły

10 - 30 - 100

Najnowsze prace:

poezja

wiatr

słaby punkt

proszę dziękuję

Kocham cię

Chwytliwy

och jak lubię

Dłonie

z sercem i kawą

Sen

Wychodząc w słońce światłością się staję

Ostatnie komentarze:

kontakt z redakcją