Najnowsze prace:

poezja

wszystkie dodane wczoraj tydzień temu przed miesiącem rok temu

zarejestruj się i Dodaj wiersz

AS, 7 lutego 2025

niepamięć

śmierć powiesiła się na rysach
twarzy
nie rozpoznaję
czyja ona
ta twarz
ta śmierć

liczba komentarzy: 5 | punkty: 7 | szczegóły

Trepifajksel, 7 lutego 2025

Mają twarde głowy i wielki
apetyt, więc starannie warzą
słowa, aż zmiękną. A gdy już
zjedzą wszystkie

rozumy i popiją piwem dolnej
fermentacji, zaczną siać
ferment pod firmamentem, burząc
święty spokój.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 5 | szczegóły

Belamonte/Senograsta, 7 lutego 2025

Życie

a to ze zbioru dionizyjsko dekadenckie, tak jak i Przypomnienie pasuje tu, a jest sprzed 30 lat? - czyli najlepsze rzeczy pisze się sercem i mózgiem na początku

Na rzęsach osiada i drży rosa
świeca płonie w gasnącym spojrzeniu umierającego
ktoś zgasił światło i ciemności zalały świat
jezioro tonie w zmierzchu
Dobro, staje się Dobro
Rzeka Miłości W Sercu Zmierzchu
Płonie Pieśń Mej Świecy
Łany zbóż falują pochylane w swej żółci ku ziemi
jakby szeptały sen złoty rzece
o zasypianiu, wichrze, zapominaniu

Żywa dziewczyna żegluje w Łodzi swych kości
otacza sobą rusztowania strachu
drzewo rozsadza betonowe płyty
Porwały mnie ptaki – stało się to latem
Opadła we mnie fala życia , gdy widziałem przypływ
wzburzonej wiosennej rzeki
Odrzuciłem kule strachu i zacząłem płynąć

Może wiatr i ziemia to jeden wielki organizm
Może galaktyka to organ jakiegoś wielkiego stworzenia
Może to problem z perspektywą
Może trzeba na wszystko patrzeć z lotu ptaka
Może nie ma śmierci, może jest tylko rozpad świadomości
jak wiru, po usunięciu podwodnej przeszkody,
ale rzeka nie przestaje istnieć, tylko świadomość jednostki
Nas nie będzie...

Człowiek to przecież kłębek nerwów
Ropień świadomości, który obiera wokół drzazgi
wbitej w ciało swoje i wszechświata
Zawsze musi mieć jakąś drzazgę
To ta drzazga, to ten pal wbity w mózg, w dno,
jest niezbędny by połączyć niebo z ziemią
i przebiega przez wszystkie konstelacje
Wokół niego drży ruch, on sam jest niczym, pustką,
czarną dziurą, wokół której organizuje się rosa
i drżą ręce i plączą się ścieżki i migocze świetlisty pył

Wyrwij tę drzazgę, ten pal, to żądło, a zginiesz jak pszczoła
Wyciągnij grzałkę z wody, a przestanie się burzyć
Czy to Życie to nie jest po prostu ból,
łagodny ból wysoko zorganizowanej materii,
drzazga wbita w ciało wszechświata,
zakłócenie spokoju, zatrucie, walka ?
Życie to oddalenie, odrzucenie, oderwanie się, izolacja

Chcę kochać !!!
To powinno widnieć w mieście na plakatach
zamiast batoników i prezerwatyw

liczba komentarzy: 3 | punkty: 3 | szczegóły

Bezka, 7 lutego 2025

w operze (Gad i Żmija) cz.1

- Zawiąż porządnie ten krawat.

- Nigdy.

- To pamiętaj, po twojej śmierci zawiążę ci podwójny supeł, na tyle skrupulatnie, że przez wieki się od niego nie uwolnisz.

- Nie wierzę, że poślubiłem taką jędzę.

- Dla „Wesela Figara” zrobię wszystko.

- Monstrum.

- Nie takie jak ty, kiedy zabrałeś mnie na walkę Ołeksandra Usyka z Anthonym Joshuą.

- Dobra, obiecałem, sprostam. Kto kupił ci bilety?

- Martyna.

- Mści się.

- Za co?

- Że żyję.

- Ty ciągle myślisz, że świat kręci się wokół ciebie. Egoista.

- Gotowa?

- Zapnij mi suwak w sukience… Ałuu … Przyciąłeś mi skórę przy szyi!

- Przytyłaś?

- Nie mam czasu się teraz mścić, odczujesz jak wrócimy z Opery.

- Ja tam nie pasuję, zlituj się!

- A ja niby pasowałam do oglądania ringu?

- To co innego.

- Dlaczego?

- Tam wymieniają ciosy bez słów, a w twojej operze ryczą dwie godziny o akcji, która trwa trzy minuty!

- Prawdziwy gad.

- Jestem gotowy. Czyje to dzieło?

- Mozarta.

- Już mi słabo.

- Biorę dwa wachlarze. Japońskie.

- A kukurydza będzie?

- Rany boskie… Będzie za to Cherubin wysłany do wojska za miłowanie kobiet, coś dla ciebie.

- Serio?

(…) po operze

- Nigdy więcej nie będziesz w mojej obecności oglądała takiej patologii!

- Gad.

- Piszcząca żmija!

liczba komentarzy: 4 | punkty: 5 | szczegóły

wolnyduch, 6 lutego 2025

Spotkanie

Na towarzyskim spotkaniu zjawiła się pycha.
Chwilę później przyszła mądrość z talentem pod rękę.
Pycha wyśmiała ich ubiory, chełpiąc się swoim, mimo sfilcowanej marynarki,
na dodatek zrzuciła i podeptała gościom kapelusze.

Mądrość straciła rezon, wrzeszcząc na temat filcu i dziurawych dżinsów,
a talent nie był lepszy, gdy zerwał pysze perukę z głowy.

Doszło do przepychanek, dlatego trzeba było dzwonić do kolegi o imieniu umiar.

Szkoda, że od razu nie został zaproszony…

liczba komentarzy: 4 | punkty: 3 | szczegóły

wolnyduch, 6 lutego 2025

Pisać każdy może

parafraza piosenki „Śpiewać każdy może” J. Kofty w wykonaniu J. Sthura, można śpiewać na tę samą melodię
**************************************************************

Pisać każdy może,
czasem lepiej lub czasem gorzej,
ale nie o to chodzi,
jak pisanie komuś wychodzi.
Zdarza się, że człek musi,
anielskie pióro kusi .
Uuu

Lubisz poezje, a strofy prosto z serca.
Szczególnie jak cię coś wzruszy,
wzburzy, wchodząc do duszy.
Teraz możesz być szczery,
wybrałeś drogę kariery,
kariery w literaturze,
w niej pragniesz zostać na dłużej.

Stoją wszędzie krytycy,
jacyś analitycy.
Wygłaszają tyrady,
wytykają ci wady,
lecz ty nie boisz się wcale,
bo po prostu oślepia twój talent...

Warto byś wierzył w siebie,
a reszta to już pestka.
Trzeba się umieć cenić,
by sukces odnieść i przetrwać.
Wejść na karty historii,
nie dać się z niej wykopać.

Wiesz dobrze, co jest grane,
w literaturze zostaniesz.

Będą tobie zazdrościć,
klaskać i bić pokłony.
Będziesz bardzo bogaty,
będą pisać peany,
bo ty się wcale nie chwalisz,
ty zwyczajnie masz talent.
Jak piszesz swoje wiersze,
Ściana z zachwytu pęka.

Podnieś wysoko głowę,
palec wskaż krytykowi.
Wszyscy tak ciebie wielbią,
boś ty wielkim poetą!

Niech ktoś powie, żeś mierny,
jego los już mizerny.
Ty nikogo nie straszysz,
ty talentem niestety przywalisz…

Uuu

Bardzo lubisz poezję, strofy prosto od serca,
szczególnie jak cię coś wzruszy,
niczym kuku na muniu.
Za twoje liryczne strofy
spoczniesz w wieńcu laurowym.

liczba komentarzy: 15 | punkty: 5 | szczegóły

Toya, 6 lutego 2025

wozak (na podstawie Wózka - W. Hasiora)

postawili na tobie krzyżyk
przez noc synku będę cię wiózł
córeczko z grudką gliny pod główką

wcale nie urodzinową świeczkę zapalę
rozpłynie się wytopi w użyczonym cieple
a tobie zimno
gdy tak patrzę przez lustro
już nie wiem

po kim ta żałoba
komu pomnik stawiają synku
gdzieś po wybojach będę cię wiózł córeczko
i bedą uciekać z nas sny
jak spod nóg droga

zamiast kołysanki
zgrzyt zazębiających się krzyżowych ramion
terkot kół
w szorstkiej pieszczocie
nadzieja i zguba

liczba komentarzy: 4 | punkty: 5 | szczegóły

Trepifajksel, 6 lutego 2025

Migotki

Życie to pies
z przetrąconą łapą, koty
w marcu i babka,
co na dwoje wróży. To wiersz
pisany palcem po wodzie
i brak słów, drobnych

w kieszeni, uparta myśl, że kiedyś,
że jeszcze, to my
po przeciwnych
stronach
lustra.

liczba komentarzy: 6 | punkty: 6 | szczegóły

ajw, 6 lutego 2025

niebieskość wrażeń

w południe
powietrze klei się do skóry
obmywam tę lepkość
biorąc w ramiona fale

unosi mnie szmaragd

zanurzam głowę w świecie
gdzie stłumione dźwięki
zlewają się z myślami

czas rozpływa się
kręgami na wodzie
powodując niebieskość wrażeń

październik 2024

liczba komentarzy: 11 | punkty: 8 | szczegóły

AS, 6 lutego 2025

perseweracja

nie zachwycił wielością
jednakowych twarzy

głąb

wyszarpuje liście
a szkoda
mógł jeszcze udawać
że wzleci

liczba komentarzy: 3 | punkty: 6 | szczegóły

10 - 30 - 100