Poetry

Tarabani kocioł świata. Wielki krzyk za oknem.
Straszy, huczy, jeździ, lata. Wrażenie okropne.
Nie da pożyć ci spokojnie wielkie poruszenie.
Telewizje uderzają. Broń na każdej scenie.

Film o wieżach już się przeżarł. Serwują nam nowy.
Na szerokiej panoramie wielki wstrząs światowy.
Aktorzyny z bożej łaski znowu w głównych rolach.
Chociaż zamarły oklaski, nie oddają pola.

Chcesz, czy nie chcesz, bierzesz udział w całym tym horrorze.
Już wiosną pachnie powietrze. Ładniej jest na dworze.
Nie dadzą jednak pomarzyć o wiośnie nikomu.
Musisz teraz stać na straży i pilnować domu.

I wsłuchiwać się w wywody ważnych polityków
o tym jakie są przeszkody i iskrzenia styków.
Oni teraz świat ratują. Mówią, że przed tobą?
Bo ich nie chcesz. Oni czują i się zajmą tobą.

Ludzie stali się odporni. Mocniej muszą walić,
aż zamilkną niewygodni, albo zaczną chwalić.
To jest chyba naturalne, że nikt nie chce wojny.
Musi diabłu podziękować nawet bogobojny.

I musi także zrozumieć, że dla niego nie ma,
bo ich gaże są wysokie i kosztowna scena.
Świat jednak uratowali, więc im się należy,
a ty będziesz Boga chwalił, gdy się uda przeżyć!