Najnowsze prace:

Poezja

	Nuria
	PROFIL O autorze Przyjaciele (1) Poezja (22) Proza (1)

najnowsze najwyżej punktowane najczęściej komentowane

Nuria, 25 listopada 2015

Dzięki niemu spotkała siebie

znaleźć smak między suszoną śliwką a czerstwym chlebem
to jakby wyłuskać puste łupiny słonecznika
zostawiając nienaruszoną kwiatową koronę

trzeba pikantnego dodatku który połączy minione
z przyszłością

zdejmie więc buty na obcasach i resztę
naga obejmie nogami jak swoje
choć druga będzie słodko ostra

słonecznikowi wyskubie wszystkie płatki
dobierze się do nasienia

liczba komentarzy: 4 | punkty: 6 | szczegóły

Nuria, 6 kwietnia 2016

Jestem wściekła -jestem szczęśliwa

mam dość waszego
kółka różańcowego i nie chcę słyszeć że
zespoli co w rozsypce pozamedycznej

chcę malutko
przytulenia które scali puzzle duszy i ciała

litanijne wołanie
nie trafia w Nazaret trafia szlag
bezsilności medycyny

złączone dłonie będą kroplówką
a czułością smarowane plecy sprawnym skalpelem

rozpromienię się jak rój świetlików
termometr za oknem pokazuje że jest zimno
ja już tego nie czuję

liczba komentarzy: 3 | punkty: 7 | szczegóły

Nuria, 5 lutego 2016

Na czarną

niewiele widzę
coraz mniej słyszę
takie skrzyżowanie kreta z liszką
która pełznie w nadmiar dat

głodnym sępom
trafia się pośledni kąsek
kiedy skrzydła pozbawione lotek

pamięć spiżarnią
codziennych porcji

teraz wiem jak ważne jest kiedyś
aby nakarmić dziś

liczba komentarzy: 3 | punkty: 7 | szczegóły

Nuria, 9 września 2018

Jesienny konfesjonał

park z ławeczką
tę na słońcu traktowała jak kapliczkę
tu załatwiała swoje sprawy z Bogiem
kiedy mieli dobry humor zatrzymywała słońce
biegali wówczas po ciepłych kałużach
przebijała Go fantazją w robieniu błotnego masła

upaćkany robił jej kropkę na nosie
ona zbieżnego zeza i odchodził korytarzem
rzeźbionym kasztanami pieczętując piękno
śladami mokrych stóp

jej szczęście
koloru wczesnej jesieni
pachnie dojrzałymi jabłkami
kapiącymi w mokrą ziemię

liczba komentarzy: 3 | punkty: 6 | szczegóły

Nuria, 2 listopada 2018

To nie był czas to nie była pora

schodziła z poddasza piekła czuła się jak Quasimodo
opuszczający dzwonnicę która za chwilę zacznie krzyczeć

pod nogami zgromadzono osad zastarzałego cierpienia
bała się że ugrzęźnie w nim przy pierwszym kroku

jest wartościowym okazem dla medycyny
życie odkleja się od niej jak cenny znaczek
od zszarzałej wiekowej koperty początkowo
delikatnie by dokończyć dzieła szarpnięciem

zostaje spopielona koperta i stela która przypomni
tu kiedyś było życie

liczba komentarzy: 3 | punkty: 5 | szczegóły

Nuria, 9 sierpnia 2016

Moje myśli są takie zielone

błękitem otwieram oczy by zawiesić w zielonej gęstwinie
wytchnienie dla nich i uszu które wyławiają pogwizdywanie kosa

każdą frazę kataloguję w innym
zestawie myśli będzie czas na krawat
wystukany na dębowym pniu igra
słońce jakby chciało inkrustować
wszystkie otwory skrzydlatego kowalika

taras obsadzony kwiatami szumi pracowitymi zbiorą miód
osłodzi słotne wieczory wlewając uśmiech minionego
a ja cóż ja
biorę w garść to co się Bogu udało nadzwyczaj
późny wieczór skleja powieki skondensowanym
zapachem lip napełnia się poduszka a świerszcz kończy
melodię w pół nuty i zasypia na parapecie

w takich chwilach lęk zerwany z uwięzi
gubi się skutecznie uwiedziony srebrem

liczba komentarzy: 2 | punkty: 5 | szczegóły

Nuria, 3 maja 2016

Nawet rąbek z głowy zdjęła

czuła się Marią od chwili
gdy rozwinął się w niej chłopcem
nawet imię dała podobne
jawił się Bogiem

pokarał ją
chodził co prawda ścieżkami
tyle że nie nauczał a chłonął
najgorsze opary zaułków

trzydziestotrzyletni mężczyzna
bez perspektyw na emeryturę w rubryce
zawód wpisałby - syn

wspólnie wyciągają ręce
po miesięczny wdowi grosz
kiedy nie zdąży go przejąć
wróży
skończysz między łotrami

już nie jest Marią
jest Poncjuszem Piłatem

liczba komentarzy: 2 | punkty: 6 | szczegóły

Nuria, 6 lutego 2016

Najzdrowszy przed północą

klakson pobiegł za ostatnim
niebo zaciągnięte nocnym welonem
gdzieś przez niedomknięte okno sączy ogrzej mnie

głos odbija się od krawężników
gdzie długonogie latarnie otwierają oczy

cieniem na ścianie spóźnieni
tylko pies czuje się właścicielem ulicy
zapija samotność w trzygwiazdkowej kałuży

miną godziny nim arterią przetoczy grzmot dzwonów
tłumiony ziewaniem obudzonych zakrętów

miasto pochrapuje i szemrze
na dachach na drugi bok przewraca się niebo

liczba komentarzy: 2 | punkty: 9 | szczegóły

Nuria, 4 stycznia 2019

...myli się raz

ta jesień nie była kolorową wariatką
tańczącą z wiatrem wśród rudych liści

ktoś zabłoconym buciorem przydepnął krtań
nie zdążyła nawet zaczerpnąć powietrza brakowało
już ciągle uśmiechała się do świata on do niej nie

bez oskarżenia i procesu zapadł wyrok dzięki
wstawiennictwu wyznawców nauki zamieniony na
dożywocie odsiaduje się szybko kiedy jesteś saperem
z odbezpieczonym granatem w płucach

liczba komentarzy: 2 | punkty: 4 | szczegóły

Nuria, 7 maja 2016

No i przyszła

wiosna
w moich słowach
wszystko pomieści

delikatny naskórek nieba
w jego podszewkę wsuwam palec
by sprawdzić czy zachichocze
kłując w odwecie promieniem

i staw z gładziutką cerą rzęsy
żółte kaczeńce
podnoszą zapalone spojrzenia
kamyki na drodze
policzkami zwrócone do słońca i wiatru

nogi same niosą
a palce odgarniając niesforne
kosmyki z czoła
zakwitły stokrotkami

liczba komentarzy: 1 | punkty: 7 | szczegóły

10 - 30 - 100