Poezja

Wielkanoc z bielą sutanny.
Papieska, zaciszna, swojska.
Nie zapowiada nam manny
ojcowska świąteczna troska.

Śnieżyca - biel zaściankowa
skupiła w domach rodziny.
Nadzieję każdy z nas chował.
Dziś wiemy - to koniec zimy.

Kościoły przeżyły najazd
tłumów pobożnych, wierzących
jakby się w zaściankach zajazd
odrodził - nigdy nie skończył.

Teraz przy bielutkich stołach
poważna wzbiera rozmowa
o tym, że Ojczyzna woła,
że przyda Jej się odnowa.

Że lud w Niej jest Jezusowy.
Przy Matce i Jasnej Górze.
Gorące trwają rozmowy
wbrew chłodom, wichrom, naturze.

Wielkanoc inna niż dotąd,
bo czas jest inny, niezwykły.
Biel śnieżna przykryła błoto
i troski sprzed oczu znikły.

Hosanną i Allelują
rozbrzmiewa wieczór świąteczny.
Ludzie tu wierzą i czują.
Duch Polski żyje w nich wieczny!