Najnowsze prace:

poezja

wszystkie dodane wczoraj tydzień temu przed miesiącem rok temu

Marek Gajowniczek, 19 lipca 2023

Taka wojna

Trup się ścieli. Gwiżdżą kule.
Metr po metrze bez rozczuleń
ciężkie trały gryzą ziemię.
wzrywa miny twardy lemiesz.
Trwa śmiertelna orka znojna.
Taka wojna -
taka wojna.
.
Dymią step i Dzikie Pola.
Mgłą cenzury osnuć wolał
Sztab zdobycze i postępy.
Krążą drony - śmierci sępy
i much czarnych chmura rojna.
Taka wojna -
Taka wojna.
.
Ławra modli się w zastępstwie.
Zamilkły hymny o męstwie
i o koniecznych ofiarach.
Czeka zbrodnia, po niej kara -
miłosiernie bogobojna.
Taka wojna -
taka wojna.
.
Znają długie wojny dzieje,
które upór i nadzieję
utraciły z wyczerpania,
a ich skutki czas przesłaniał
odchodzący w zapomnienie,
a ta wciąż o przesilenie
jest obłędnie niespokojna.
Taka wojna -
taka wojna.

liczba komentarzy: 0 | punkty: 0 | szczegóły

Arsis, 16 lipca 2023

Drzewa, liście, wiatr…

Ten dom, w tym domu… Wśród milczących przedmiotów, w przygaszonym świetle szarego
dnia…

W cichym szumie płynącej rzeki czasu, w piskliwym szumie buzującej w uszach krwi…

Gdzież ty?
Gdzieś tam, gdzie nie ma nic.

Albo nic…

Gdzieś
tutaj,
tam
i nigdzie…

… bądź tylko nigdzie…

Kochasz mnie?

A jak? Powiedz jak, mówiąc to szeptem i z cichą nutą nostalgii, o tak, właśnie tak.

Powiedz…
Mów…

Czy
bardzo…

Za oknem chwieją się gałęzie i liście szeleszczą, i wiatr…

Porusza ustami z liści
zielony bożek.

Coś do mnie mówi
i mówi wciąż…
I wyznaje
swoje dzieje
ta bożkowa twarz.

Lecz w szumie przemijania nie dosłyszę słów,
albowiem przerasta je
brzęczenie pszczoły,
przerastają oddechy kasztanów.

I trzeszczenia pni,
w których żywiczna płynie krew.

Słońce wyłania się znienacka kaskadą blasku.

Oślepia, drży i migocze
w prześwitach,
liściach,
w źrenicy oka…

Jesteś?

Milczysz jak ten kamień
wrośnięty w ziemię,
jak ten głaz
obrośnięty mchem.

W powietrzu płynie kurz tym swoim powolnym ruchem.

Mży drobinkami,
osiadając
na mojej twarzy,
zamkniętych powiekach.

(Włodzimierz Zastawniak, 2023-07-16)

***

https://www.youtube.com/watch?v=aqdCzLtT80M

liczba komentarzy: 0 | punkty: 2 | szczegóły

normalny1989, 16 lipca 2023

Jestem kometą

Każdy krok
to ukąszenie grzechotnika.

Ciężary ze żwirem dwa kilo i
dziesięć centymetrów od chodnika.

Mózg, czy umysł? Wybucha
każdy krok w potylicę stuka,
i tak idę, nie wiem
szczerze czego szukam.

Natura ma tyle barw, myślę że ją kocham.
Każde drzewo, kamyk, każdy owad.
Coś lub ktoś całą miłość w naturze schował
Jak ja, żwir w ciężarach przy nogach.

Kocham chemię, związki i pierwiastki
ale nie wiem czy to etyl,
czy psylocybina teraz
ostrość z rozmyciem
w umyśle naganiają do walki.
Jak widok na żywo śmierci ojca
czy ostatnie słowa moje
do babci.

Boje się, jak każdy
boje się tylko lęku, nie losu
walczę z nim mimo jazdy
wygrywam czasem
dla czasem, mam nadzieję, że
bliskich mi osób.

Otacza mnie rój umysłów
a czas działa jak regulator
zwiększając przy nich
głośność wstrętnego pisku.

Serce mam czyste, wiem
bo dyktuje mi to osobliwość
serce mam czyste, wiem
bo czuję od innych umysłów
ich ból, lęk i chciwość.

Tup, tup i ja żyję
trup, trup kolejny co chwilę
stuk, stuk wale i bije
luz, luz?
Przyjacielu, ja naprawdę krzyczę.

Serce mam czyste, ono mnie prosi
wytrzymaj, wytrzymasz!
Serce z pożegnalnym listem
chętnie wejdzie w każdą minę
aby nakarmić ludzi
jtórym na widok upadku
cieknie ślina.

Chyba nie będziesz mógł
mnie już obwiniać
kiedy ostry nóż przywita
twoja potylica, bo
jak zegar, cyka
tak mną kieruje coraz mocniej
złość byka, jak bas
z dobrego głośnika
twoje żebro nie umknie
od ostrego scyzoryka.

Od miłości do nienawiści
krok w krok,
jeżeli Twoje serce widzi więcej
wiesz z czym od trzydziestu lat
przyjacielu się borykam
i jaki zwykle z tego
jest finał.

Jestem samotny
czy powinienem?
Nie jestem pewny.
Jestem jak kometa,
lecę przed siebie,
znikam.

liczba komentarzy: 0 | punkty: 0 | szczegóły

violetta, 16 lipca 2023

Impresje

Tulący

jak to upiornie brzmi
znajduję ostanie róże
w cudownym ogrodzie
gdy kroplami moczysz
moje ubrania i włosy

Tropikalny

w piękny letni dzień chodzę
z pomarańczowym hibiskusem
za zielonkawą bielizną uwielbiany

liczba komentarzy: 0 | punkty: 1 | szczegóły

Yaro, 16 lipca 2023

noc i dzień

czasem wydaje mi się że jest dniem
jak drzewo mam swój ciemny cień
w tym dniu robisz wiele fajnych rzeczy
jest dobrze jestem świadomym dawcą
chwilę to trwa bo przychodzi noc
jesteś nią ale dniem jestem po drugiej stronie
ziemia krąży wokół cisza krąży
otrzymana po zjednoczeniu niebieskich ciał

liczba komentarzy: 0 | punkty: 1 | szczegóły

Yaro, 16 lipca 2023

obiecuję jesień

przepraszam nie dzwonię
jesień szumi w uszach

wybieram się na spotkanie
lecz ciebie nie spotkam

młodzieńczy popęd i strach
przed niezapomnianym
trzyma przy wspomnieniach

z drzew spadają liście

zapisać ostatnie słowo
nim zatrze je zima

liczba komentarzy: 0 | punkty: 0 | szczegóły

Marek Gajowniczek, 15 lipca 2023

Radość gorącego lata

Wyjeżdżają i żeglują
lub wędrują młodzi.
Dzieci kąpią się plażują.
Starym upał szkodzi!
Pary kijków potrzebują -
starość ledwo chodzi,
a dobytku przypilnują.
Wystarczy im brodzik
i pod chałupą ławeczka
lub pod domem skwerek.
Nie dla nich długa wycieczka.
Skąd więc wśród nich szmerek?
Lato jest niesprawiedliwe -
niedemokratyczne!
.
Pachną lasem i igliwiem
władz plenery liczne.
Dla starych jest rząd krzesełek
w gimnastycznych salach.
W ścisku wezwań i hasełek
tłok partię wychwala.
Mogąc raz na cztery lata
doświadczać na żywo,
jak się władza z ludem brata
troską niewątpliwą,
by do wyborów dożyli,
poszli gdy przetrwali.
po czym, gdyby zwyciężyli -
będą wczasowali!!!
.
Zdrowsze będą dla narodu
powroty do chłodu.
Zapał lata figle płata
nie widząc powodu
dla którego się utrwalił
podział możliwości.
Może starym żal wypali
ody do radości.

liczba komentarzy: 0 | punkty: 0 | szczegóły

Yaro, 15 lipca 2023

Kochać to coś więcej

co nieważne Bóg skrywa przed oczami
kochamy się dziś od nowa widziałem anioła
mówimy sobie jak bardzo jest nam naprawdę
szanuje ciebie a ty chowasz się w mocnych ramionach

świat piękniejszy rozległy rozkłada płatki róża
zima nie przeszkadza śnieg się topi w dłoniach
pokaż wszystko to czego nie można zobaczyć
tulę ciebie do siebie możesz żyć i się nie bać
Bóg dał nam miłość wszystko od Niego
człowiek spojrzy w oczy widzi niebo
tak blisko ust słowa są najważniejsze miła

teraz gdy przyszłość się śni
klarowny świat jasnych snów
morze barw palety wśród kwiatów
na sztalugach martwa natura obraz nabiera
po całym dniu czujesz jak życie trwa
napełnij dzbanek źródlanej wody
napijmy się niech chwilę trwa

nie martw się naprzód będzie dobrze
słońce wiatr i księżyc kochanie moje
kochane dzieci kochamy całym sercem świat
jest nadzieja nie ma obaw przed nami

liczba komentarzy: 0 | punkty: 1 | szczegóły

Marek Gajowniczek, 14 lipca 2023

Meta boli

Metabolizm kuśtyka do mety.
Czas porzucić uciechy, niestety.
Umęczyła Jowialskiego DNA
i bezsilność, gdy diagnoza zła.
.
Czas podkrada nieprzespanym nocom.
Potem zwraca zwiększoną niemocą
dniom skróconym i zgubionym rankom
chwile ulgi z opioidem na śniadanko.
.
Literówki ośmieszają zwroty.
Z koncentracją i pamięcią ma kłopoty.
Do korekty swoich wierszy wciąż powraca,
gdy mu z nieba życiodajna spada maca.
.
Wtedy, czasem, choć na krótką metę
satysfakcję odnajduje i podnietę,
myśląc, że to obiecany twórcom raj.
Niepewność go fascynuje. Chwilo! Trwaj!!!
.
Takie życie jak pole minowe -
niespodziane, ukrywane, narzutowe
pokonujesz wciąż pełzaniem przez czołganie.
Ślepy los spisze ostatnie zdanie.
.
„Od Sasa do Lasa”- los Franka Dolasa
w rozpętanej wojnie przyjmijmy spokojnie,
gdy na wiele się porywasz, a życie komedią bywa
kończoną dostojnie.

liczba komentarzy: 0 | punkty: 0 | szczegóły

Arsis, 14 lipca 2023

Tęsknota w słonecznych prześwitach

Miałem już ci to wtedy powiedzieć, już wtedy, lecz byłem sam pod tym baldachimem rozłożystych kasztanów.

Na parkowej alei ruchliwe cienie, słoneczne prześwity…
Chrzęst usypujących się spod moich stóp kamyków,
kiedy szedłem, wspinałem się ku nie wiadomo czemu.

Nie było cię, choć czekałem z nadzieją na przyjście
w tej dusznej spiekocie gorącego lata.

W tej melancholii nadciągającego zmierzchu,
w tej woni ociężałej kwiatów,
nieruchomych łodyg, liści trwających, jakby w oczekiwaniu.

Ja ciebie już wtedy kochałem
zabrnąwszy niebacznie
w jakieś niedosłyszenia,
owadzie brzęczenia w trawie.

Gdzieś w załomie
ceglanego muru
na stylowej ławce.

W ustroniu i w pustce
ptaki śpiewały
w Dolby Virtual Surround.

Duszno tu było od tej melancholii.
Pot zrosił mi kropliście skronie…
Duszno tu było i tęsknie. I tak jakoś tkliwie.

Nie było ciebie, bo chyba jeszcze
nie wiedziałaś o tym, o czym ja już od dawna wiedziałem.

Nie było ciebie. Tak strasznie nie było. Trzymałem na tym spacerze za rękę próżnię…

(Włodzimierz Zastawniak, 2023-07-14)

***

https://www.youtube.com/watch?v=Uyc299rg3cQ