Najnowsze prace:

poezja

wszystkie dodane wczoraj tydzień temu przed miesiącem rok temu

jesienna70, 29 marca 2020

impresja (jesienna)

możesz mnie spotkać wśród drzew
kiedy tańczę w przemokniętym swetrze
z wiatrem w rękawie

wplatam we włosy liście
i duszkiem wypijam deszcz
a w głowie dźwięczą
spadające krople

z płatkami wrzosów w ustach
liczę nitki babiego lata
wplątane w gałązki jałowca

oddycham lekko
zamieniając w mgłę
tęsknotę za tobą

liczba komentarzy: 4 | punkty: 5 | szczegóły

Marcin Olszewski, 28 marca 2020

W pół słowa

Rozpoczynam zdanie w rozmowie
Mając nadzieję na myśli rozwinięcie
Zdania tegoż dokończenie
Trzeba było szybciej lub wcale

Artykułować swoje myśli

Nie jak żółw, ociężale, bo mi przerwiesz
Wiesz lepiej? Nie! Ty wiesz więcej
Bo sama jeszcze dopowiesz
Czego byś nie mogła

Nie przerywając

Co zdanie, wpada na zatrzymanie
Ruszasz ze słowem, czy to myśl moja?
To nieważne, ważne że wypowiesz się
Za mnie, przy mnie, Twoim zdaniem

Na nic „mogę dokończyć”, „ale czy mogę”
Nie działa, bo silniejszą wyraz myśli własnych
Nieistotnym że nie o sobie, przewaga się liczy
Myślę, mówię, przerywasz

W pół słowa

liczba komentarzy: 0 | punkty: 1 | szczegóły

doremi, 28 marca 2020

Pandemia,

przybiera na sile,
rozmiary co raz to większe,
burzy harmonię, spokój,
rani, pustoszy, wnętrze.

Zwlaczyć ją można wspólnie,
z siłą wręcz niepojętą,
aby cierpienie innych,
stało się rzeczą świętą.

Trzeba wyciszyć pychę,
wejść w szlachetniejszą rolę :
uśpić zwady i waśnie,
obudzić dobro, pokorę,

bo w tym bezwzględnym świecie,
antidotum czy lekiem...
jest
by dostrzegać - tych słabszych
i zawsze być CZŁOWIEKIEM.

liczba komentarzy: 0 | punkty: 2 | szczegóły

drachma, 28 marca 2020

Horyzont zdarzeń

zakwitła wisteria na fasadzie domu
girlandami liliowych kwiatów
zmierzch nad moją głową
chwilowo przesunął się w czasie
przechodzień patrząc na mnie
z przestrachem skwitował
cóż to za dziwna osobliwość
spoza czarnej dziury
słodka trucizna
mieni się feerią barw jak wiosna
której kontury modnie jest oglądać
z domu zza okna
przybył do nas z zaświatów ekspata
i zapytał o drogę
panie którędy iść by dotrzeć
do vilcabamba doliny
długowieczności

liczba komentarzy: 3 | punkty: 3 | szczegóły

Yaro, 28 marca 2020

Kimkolwiek jesteś Suzie

zwykły dzień
narodziłem się nagi
bez szans na lepszy sen
życie niosło mnie jak konar
dziką zburzoną rzeką
ocierałem się o brzegi

po drodze mijałem się z Tobą
śniłem sen o Suzie
stęskniony popychałem los
przez zaciśnięte zęby

szczęście omijało
biedny karłowaty świat
który dla mnie zasłonił światło
człowiek bieda z nadzieją

nie rozpieszczony
w słowach słoma skryje ból
miłość żyje swoim snem
otul mnie wodo co niesiesz brud
wszystko kończy się gdy człowiek więdnie

gdzieś na dnie mojego serca Suzie
umarłem z nadzieją niesiony kłamstwem słów
oszukałem siebie a teraz

liczba komentarzy: 0 | punkty: 1 | szczegóły

RENATA, 28 marca 2020

hejt

wyrazić opinię
na wskroś negatywnie
zgnoić ośmieszyć
falą tsunami przelecieć
jak młotkiem po głowie

myśli terkoczą jak stara kosiarka
zabijają pogardą z nienawiścią krzyczą -OFIARA
dosłownie każdy może być obiektem
zgryzliwie agresywnego HEJTU

tak między nami
musisz być kurewsko wytrzymały
by nie dać się powiesić
do góry nogami

kawał sznura założysz na szyję
sekund pięć przekroczysz granicę
niebytu

liczba komentarzy: 0 | punkty: 2 | szczegóły

Marek Gajowniczek, 28 marca 2020

Odpierając odporność

Niewyspani,
Przemęczeni,
Słabej odporności...
W pandemii na całej Ziemi
Życie chcą uprościć.
Najczarniejsze scenariusze
Są do przewidzenia.
Wirus - mały DNA okruszek
Wszystko nam pozmienia!
.
Zmieniać chcieli po niedzieli,
Lecz nie przewidzieli,
Że humorek woli wtorek,
By cokolwiek dzielić.
Żeby tym, co "pragną zmienić",
Sięgnąć do kieszeni.
Nikt niczego nie przeceni!
Prędzej się ocieli :)
Zrzuci jeden na drugiego,
a sam się wykręci.
Nad pomrukiem leżą brukiem
w piekle dobre chęci.

liczba komentarzy: 0 | punkty: 0 | szczegóły

Marek Gajowniczek, 27 marca 2020

Świat o litość woła!

Mars - bóg wojny i półksiężyc
blisko, obok siebie.
Zaraza ludzi ciemięży.
Znak czasu na niebie?
.
W jednej linii połyskują
nam na wysokości.
Ostrzegają? Prorokują
zły czas dla ludzkości?
.
W Rzymie niebo deszczem płacze,
a Biskup - samotny.
Modlitwą prośby kołacze
świat od łez wilgotny.
.
Ocal nas Ukrzyżowany!
Ratuj Matko Święta!
O blask nadziei błagamy!
Win nam nie pamiętaj!
.
Na dziesiątkach Sprawiedliwych
bielą dziwne szaty.
Panie! Zachowaj nas żywych -
biednych i bogatych.
.
Tylko Twoja ręka boska
strach odsunąć zdoła!
Nie podoła ludzka troska.
Świat o litość woła!

liczba komentarzy: 0 | punkty: 0 | szczegóły

Paweł Szkołut, 27 marca 2020

Cicha wojna

„Rozprosz się, o, nocy!
Zajdźcie, gwiazdy! Zajdźcie
gwiazdy! O świcie zwycieżę!
Zwyciężę! Zwyciężę!
Aria “Nessun dorma“ z opery
„Turandot” G.Pucciniego

  Przyszła nagle ze wschodu,
                        skąd w naszych dziejach
                        zawsze przybywało
                        większość epidemii i zarazy

                        ta cicha wojna
                        z niewidzialnym przeciwnikiem
                        z koroną i trucizną w nazwie
                        o wielkości od 90 do 140nm,
                        – mnożącym się w błyskawicznym
                        tempie  w tryliony

                        wojna, jakże inna od wcześniejszych
                        z odgłosami i szczękiem broni
                        toczonymi z natchnienia boga Marsa
                        – opada powoli jak przezroczysty całun
                        na naszą ziemię

                        i jest wśród nas
                        z armią niewidzialnych żołnierzy
                        rozprzestrzeniających się teraz
                        po świecie – który jak nigdy dotąd
                        zatrzymał się w swoim biegu
                        i  już nigdy nie będzie taki sam

                        a  naprzeciw im stoi  front ludzi
                        w białych i zielonych kitlach
                        w maskach, kombinezonach
                        osłonach z pleksi i goglach,
                        leczący ofiary tej wojny
                        i strzegący ich w sterylnych
                        szpitalnych pomieszczeniach
                        – sami narażający się na zakażenie,
                        podający im leki i respiratory
                        albo telefony komórkowe,
                        by mogli się pożegnać ze swoimi
                        najbliższymi – w samotności i ciszy,
                        a na koniec zamykający im ich powieki

                        ta cicha wojna trwa dalej
                        i zbiera swoje żniwo
                        w cieniu boga śmierci Tanatosa
                        – na tle rodzącej się wiosny,
                        którą jak co roku przynosi Persafona i Flora

                        a my na tyłach jej frontu
                        skazani na kwarantannę
                        i bycie domatorami jak nigdy przedtem
                        – przeżywamy życiowy reset

                        odkrywamy na nowo
                        zwyczajność i ważność rodzinnych relacji,
                        kiedy niemal wszystko dzieje się teraz
                        online – szkolna nauka i praca
                        a naszą bronią jest higiena,
                        autoizolacja i przeczekanie

                        wiosenne słońce świeci w tych dniach
                        przez dużo czystsze powietrze
                        a księżyc i gwiazdy w nocy,
                        gdy niektórzy pytają: czy nie jest to
                        znak czasów końca tego świata
                        przed powtórnym przyjściem Pana?

                        nie wiemy jak długo ta wojna
                        będzie jeszcze się toczyć
                        i jakie spustoszenia poczyni
                        na zdrowiu, życiu, finansach i fortunie,
                        ale wiemy jedno – że zwyciężymy
                        i taką mamy nadzieję

                        kiedy ta cicha wojna się skończy
                        wtedy oszacujemy nasze straty i zyski,
                        a chociaż dzisiaj towarzyszy nam lęk
                        i przyszłość jest niepewna
                        to  Wiktoria - bogini zwycięstwa
                        jest po naszej stronie

                        nawet jeśli niewidzialny przeciwnik
                        do nas kiedyś powróci
                        – ten sam lub inny mu podobny,
                        to my będziemy mocniejsi,
                        odważniejsi i lepiej przygotowani,
                        aby odeprzeć jego ataki
                        i pokonać go jeszcze lepszą
                        i skuteczniejszą bronią – jego własną
                        lub przez nas wymyśloną

                        tylko nie wiemy na jak długo,
                        gdyż pokój i bezpieczeństwo
                        na tym świecie nie są nam dane
                        na zawsze

a teraz cicha wojna wciąż narasta
                        i towarzyszą jej odosobnienie i samotność,
                        smutek i niepewność,
                        panika, rozpacz i żałoba,
                        ale też dystans do życiowej gonitwy,
                        wyciszenie i wszechobecny spokój

                        lecz czy  ta wojna zmieni nas na tyle
                        by na jej tle,  wraz z wiosną
                        mogły rozkwitnąć w nas wiara,
                        nadzieja i miłość?

                                                                                    III 2020

liczba komentarzy: 1 | punkty: 2 | szczegóły

drachma, 27 marca 2020

Dom małego człowieka

Posłuchajcie wszystkie plemiona
hen za horyzontem w skorupce orzecha
z dala od głównych szlaków
na skraju dróg pośród pól
ponad czarną dupą wysoką górą
która stała się dziurą
wypisano koślawymi literami
na kruchej skale piaskowca
z Babiej Doliny gdzie muszle
i skamieniałości - imię człowieka
Zdzisio Wentylek syn Edwarda
i Marianny

Codziennie przemierzał
te alejki szutrowe szpalery lamp
na tej ławeczce zwykł
przesiadywać w czas schyłku
gdy nastały blokowiska
zamieszkał w jednej z tych klitek
o przyciasnym metrażu
wstyd pokazać ten nieład
zrekonstruowaną pracownię
w której nieśmiertelny
kurz odwieczny przeciwnik
estetów