Poetry

Przychodzi co roku
uparte, niezmienne.
Nie daje stać z boku.
Zmęczenie wiosenne.
Zamęczy. Przydusi.
Z protestem wyjść każe.
Choć nie chce - to musi
powykrzywiać twarze.

Co roku po chłodach,
skostnieniach i dreszczach,
mrozach, niewygodach,
zwątpieniach, wytrzeszczach -
zmęczenie wiosenne
wyciska jak z tuby
świetliste, promienne
pragnienia rozróby.

Ruszą po betonie.
Po nasze, po swoje!
Niech tylko... jabłonie!
Wiosennie! Przebojem!
Wymiotą i zmienią.
Wykrzyczą. Wymuszą.
Z bielą i czerwienią...
Skorupę poruszą!

I tym razem także
uparte, niezmienne
głowy w górę zadrze
zmęczenie wiosenne,
bo przecież już dłużej
wytrzymać się nie da!
Znów kraty są w murze.
Rozlała się bieda.

Kalendarz już wczoraj
termin wiosny stuknął.
Wstawaj! Przyszła pora!
Niech petardy hukną!