Poetry

Wstał kolejny dzień po cichej implozji koszmaru,
I  sam nie wiem, czy żyję, czy to tylko chory sen
Może porżnąłem sobie twarz i zdycham pomału,
może zasnąłem w kąpieli i skończył się tlen.

Przyznaję, możliwe, że nigdy nie byłem bogiem
I zamiast spełniać - wypaliłem z niej marzenia
przetopiłem fotografię na płynny ogień
dla miejsca kloszarda i dotyku płomienia
I nawet cisza Bemowa mnie tak nie bawi,
gdy doskonale wiem, że nie został tu już nikt
Nie uciekł mi tylko z myśli samotny Skriabin,
chyba lepiej by mu było gdyby  i on znikł.

Krupier z czołem świecącym jak neon
wpadł w dziki trans i wyrzucił zero

Nieraz plułem na miłość, topiąc w snach z tabletek
marząc tylko o dziwkach w śmiałym kolorze dzielnic,
lecz zupełnie przypadkiem poznałem kobietę
przy której samozwańczy bóg stał się śmiertelnym.

Czekając na świt dziękowałem tej fortunie,
która pozwoliła mi znowu się urodzić,
i która pozwoliła mi w końcu zrozumieć
że trzeba umieć latać nim zacznie się chodzić.
A ciszę Bemowa traktować jak modlitwę,
bo tylko fałszywi głośno wzywają Boga,
i choć dla większości pacierz jest już reliktem,
to dzisiejszy wschód spali ich jak pożoga.