Latest items:
Poetry
|
| Tamara Titkowa |
| PROFILE About me Friends (8) Events (1) Poetry (53) Prose (3) Photography (2) Graphics (2) Video poems (2) Postcards (4) Diary (13) | |
Tamara Titkowa, 7 june 2014
skóra dłoni naciąga się 29 lat wcześniej
Dom , który zamieszkuję na okres 60 lat
wspólnie z tymi, co wynajęli mnie do życia
przez czas
za czas na czas,
pełen jest suszek:
niespełnionych ruchów: ust, rąk, głów, serc.
Suszydła te:
utykane
rozwieszone
układane
przypinane
zamykane.
I mimo, że stawiane skrupulatnie,
z pełnym szacunkiem
wszystkie one są:
-P O-
poutykane
porozwieszane
poprzypinane
pozamykane.
Dom ten,
w którym ciało, co należy chwilowo do mnie
dusi.
Każe
patrzeć na nieruchome życie i wciąż żywą śmierć:
-bilety "do" - z cztero-cyfrową datą rozpoczętą od "199"
-pocztówki z pismem tym samym, co zakupów porannych litania wtopiona w lodówkę
-pożółkłe bukiety nagrobne.
Wszystko to w okół.
A na stole przede mną
jedyna żywa rzecz:
pudełeczko z patyczakam
i tak samo - nieruchomymi.
Tamara Titkowa, 1 october 2013
Cudze słowa ratują od leniwości w pisaniu
Wymyslić coś nowego, czego jeszcze nikt inny nie wymyślił,
jak ten Japończyk, który zginął rzucajac się z wysokości,
a wcześniej kazał rozścielić płótna, że odbitka bdzie.
Prawdziwa wartość.
Do sztuki mam stosunek chaotyczny i instynktowny, jak do pogody powiedzmy.
Komoda taka stara jestem- to we mnie siedzi.
Z drugiej strony jak nieraz patrzę na te nowe rzeczy, to czasem mam ochotę nazwać je numerami.
Staram się zapomnieć (jak na przykład o gigantycznych dziurawych skrpetkach niezwykłej szpetoty udających gobeliny).
Ciężko mi się myśli o sztuce. Powoli i niepewnie.
Ale czasem coś wpadnie do głowy. Kiedy obserwuję.
Czasem to się przegapia, ale czasem.
Jakaś zasadnicza niezgodność z tym , co jest .
O co chodzi? Nie o to , że błoto malowane w kolorach kryształu jest bardziej prawdziwe niż błoto malowane blotem,
ale o to , że w błocie jest prawda niezależnie od tego jak się je namaluje.
Palę czasami papierosa, żeby w pracowni pachniało innym człowiekiem,
zostawiam zapalonego papierosa na popielniczce, takie zastępstwo.
Po prostu nie widzę w sobie dalszego dna , w ktorym wartoby grzebać.
Może to źle, nie wiem.
Żyć. I wtej pracy nie pomoże żaden Witkacy, ani Garibaldi, ani histeryk Jean Poul Sartre, ani filozof Kołakowski.
Trzeba z tego zadana wybrnąć samodzielnie. Myślę, że to widać.
Manifesty zostawiam tym, którzy bez tego żyć nie mogą.
Freud i jego kanapa nic mnie nie obchodzą.
Tamara Titkowa, 7 july 2013
Szkice na nodze stołu
Pani barmanka mimo że siliła się ze wszystkich mocy
bym przyjęła wiarę że nie przeszkadza jej
moja nieudolnie pociągana ślina nad barem
to jednak gdy częstowała mnie kuflem piany z piwa
za pieniądze które włożyłam pod opadłą powiekę
nagle
bez większego zażenowania i prób skrywania
z równoczesnym wyciągnięciem lewej ręki
ukazał się twór mięśniowy jamy gębowej dążący w kierunku mężczyzny
ten w geście przywitania i zaproszenia rozdarł usta
tak szeroko że z żalem dostrzegłam nieprzeszły jeszcze łyk piwa
które kupił zaraz po tym gdy moja karta darła się z całych sił
o braku środków na koncie.
Tamara Titkowa, 27 june 2013
Przerzutnie treningowe
No spróbuj.
Dostań się.
Przerywaj mi a wtedy
błękitna powłoka opadnie ze mnie
nic już nie zostanie dla tych co przyjdą
za późno odżyć, narodzić się
na nowo.
Choćby wtykało im życie swój oddech do samego gardła
przedostawał się krzyk z podbrzusza
życie zaczyna warczeć
na tych co chcieli je zgnieść
na rogu jak sekret w pamiętnikach
roi się od wydartych
niemowląt z rąk matki
trzymającej sie za brzuch
jest jej własnością nie państwa
interes co chce zrobić za chwilę
zapomnienia odda siebie
dawno już pogubiła drobne na telefon
zaufania brak jej do Ciebie
po drodze zagląda przez wybite
z głowy marzenia wydostają się
bo chcą ŻYĆ!
Ale wiem, że można tylko raz
kiedyś zdobyć sie na wybuch i lawinę słów
nie mogę powstrzymać od tego pędu
rozbija się moje serce o głowę
wyżsi ode mnie decydują za mnie o tym co ma mnie
zachwycać , przerażać i nęcić
umiem każdy Twój krok
mówi, że belka pod nogą jest w połowie powietrzem
wypełnione są słowa na których buduję obietnice
odlatują jak balonik z defektem
była moja wiara
że to co wypowiedziane ma jednak sens
ze MA jednak SENS.
Tamara Titkowa, 1 may 2013
Kto kogo trzyma?
Siedzenie na ławce w parku bywa niebezpieczne,
można zobaczyć coś, na co nie jest się dostatecznie gotowym.
W tej samej chwili ( podwójność oczu zyskuje sens bytu) widzę:
-kot na smyczy- chodzącej jeszcze, ale za chwilę umarlej pani.
i
- ryba na wędce- leżącego z brzuchem wbitym w tylnią łapę chmury panem.
W obydwu przypadkach:
przedmiot na końcu, którego zwierzę
dzierży dłoń czlowieka.
Zaciągając się bezwiednie, czuję jak poruszył się.
Rak we mnie
chce żyć.
Ja go trzymam na patyku z papierosa?
Czy kto kogo?
Tamara Titkowa, 1 may 2013
Maria Magdalena zazdrości Piotrowi
Chyba jesteśmy tacy
podobni do siebie.
Popatrz jakie mamy dłonie u nóg
i pięć palców na stopach papilarnych.
Masz jak ja
tak ciekawie niedokończone ucho
i taką niesubtelnie umieszczoną na jego środku dziurkę.
Ja wierzę Ty mówisz
Stworzyciel zasnął przy robocie pijany
wstając odcisnął się boskim palcem w czasie masterkowania.
Dlatego teraz słowo to już nóż
co zatrzymał się i zesztywniał nad chlebem
ale porusza się w nocy.
Chyba jesteśmy tacy
podobni do siebie.
Ty też troszeczkę boisz się stawiać nogę
na niezamarzniętym jeszcze jeziorku.
Mimo że
nie masz powodów
za to na imię Piotr.
A ja? Co mam powiedzieć?
Na pierwsze:Maria
na drugie: Magdalena
Tamara Titkowa, 1 may 2013
Nie zjadam świata w całości
Nie wiem:
-jak smakuje
prostokątny kawałek styropianu powoli żuty
- czy udałoby mi się
dosięgnąć dlonią dna wielkiego worka z fasolą wystawionego w hipermarkecie
- jaka jest reakcja pani w urzędzie
która krzycząc na mnie musi patrzeć na kieszonkowe lusterko przyczepione na środku moejj czapki
-jak to jest grać spektakl
gdy na sali jest tylko jedna osoba którą znam i która mnie zraniła
-ile czasu zajęłoby mi
stawianie kropki w kqażdej kratce 100 kartkowego zeszytu
-ile mogłabym zjeść
dmuchawców bez popijania wodą
- jakie to uczucie
polizać galkę oczną kogoś kto utracił wzrok
- jak długo mogłabym
płakać bez mrugnięcia
Tego wszystkiego i wielu innych nie wiem.
Bo jak Ty boję się
Tamara Titkowa, 24 october 2012
Mało kto wie.
"Upychane palcem ziarnko nie wyłonilo się z ziemi.
Mimo to wciąż chodzisz pod kasztanowca wyjadać owoc
dla łupin wkładanych do kieszeni.
Zazdrość tuła się na zewnątrz najchętniej obok dzieci bawiacych sie ludzikami z kasztanów.
Mało kto wie jaki kolor tuż przed Twoim zaśnięciem pojawia się na złączeniu niebieskiego swiatła -nocnej lampki-
i pożółkłych łupin ułożonych na szklanej półce regału
za którym mimo upuchania palcem, tamtego dnia,
ziarnko nie uwołniło sie z ziemi."
Tamara Titkowa, 28 september 2012
Letnia altanka
W drodze do, minęłam letnią altankę
stojącą między blokami.
Są tacy, co wrzucają do niej gdzie i jak popadnie.
Nie wiedzą [ chyba o tym nie myślą]
jak wiele pracy to kosztuje tamtych.
Regały, które wyrzuciłeś w poprzednim tygodniu
stoją odmalowane na pomarańczowo: resztką farby
zostawioną pod balkonem twojego bloku przez ekipię ociepleniową
a ręczniki, które wyrzuciła twoja matka wiszą na sznurku pod słońcem.
Na stoliku z IKEI- z jedną domontowaną nogą- chyba od segmentu bo cienką i spiczastą stały kwiaty cmentarnie wieczne.
Lustro- lekko uszczerbione u lewego rogu posłuży jeszcze
przez siedem kolejnych bijatyk a moze i do zimy.
A póki co kanapa z kształtną dziurką po boku dźwiga ciało mężczyzny o czerwonej twarzy z peleryną w kratę
taką samą jak czapka siedzącej obok niego kobiety
z ręką w brodzie pełnej resztek.
Z drugiej strony altanki na drzwiach odręczny napis:
"Mieszkańcu pamiętaj, to nie jest dom dla bezdomnych. Zamykaj kłódkę na klucz."
Tamara Titkowa, 9 july 2012
Miga mi obraz w miedzyczasie.
Złapali-widziałam-kotka
i karmili go żelkami w kształcie misia.
Dlaczego protestować?
Przecież to kocie odwieczne marzenie by zatopić słabe jeszcze kły
w misiowej łapie.
Wszystko to działo się-widziałam- w bramie kamienicy gdzie powiewała flaga greepeac'u .
I nikt tylko drewniane zgliszcza okna warczały we współ z wichurą tłucząc w spróchniałą framugę.
Tamara Titkowa, 7 july 2012
Pracowite siły mylą zmysły
Niechcący ukazała sie wtedy blizna
na Twojej prawej piersi
równocześnie z zaczerwieniem policzków
i biegiem oczu: z kąta w kąt.
Nigdy jak dotąd
nie było w nas tak wiele przestrzeni aż od:
dziurakaczem poharatanego nosa
po zużytą gąbkę płuc.
Pomiędzy nimi wiatr gonił tchórzliwe słowa.
Nieznośność tych dni wyrwały
bezruch i wyrozumiałość nocy.
Łaskotanie o którym szpiegowskie końcówki na ciele
wmawiały Ci że to wiatr
z pracowitych sił myląc Ci zmysły
od w strachu podniesionych powiek
już wiesz że to moja łza
chwytająca sie tej
najsilniejszej, najtrwalszej i wiecznej części Ciebie- z ciała.
Tamara Titkowa, 27 may 2012
Krzywa półka Noblisty
Jestem tylko człowiekiem
-denerwują mnie skrzydła motyla,
jedno, które pozostało po tym
jak z zazdrości złapałem się
by lecieć z nim.
Ja mam tylko motylą nogę
w ustach.
Lśniące buty i zawiązane równo sznurowadła,
choć wciąż nie umiem zetrzeć z nich odcisków palców.
Tamara Titkowa, 17 may 2012
Ściskający mocniej dłoń chłopca
Zauważyłam że mijający mnie
mężczyźni
-mnie i dziecko w wózku-
łagodnieją.
Zatrzymują dym papierosa
-wypuszczając go kilka kroków po
minięciu mnie-
Mężczyźni którzy widzą mnie
-mnie i dziecko w wózku-
zza szyby samochodu
nabierają lekkości
w ciężkich spojrzeniach
i nogach.
Gdy staję u podnóża góry schodowej
zjawiają się, porzuciwszy swoje
żony lub kumpli.
Wyciagając ręce z kieszeni pośpiesznie
wycierają je o brzeg koszuli
pomagają wnosić
nie ich ciężar
w nie ich kierunku.
Mijający mnie dziś mężczyzna
zajrzał nagle do wózka
i rozpłakał się
ściskając przy tym rękę chłopca
ubranego w taką samą jak on
czerwoną koszulkę.
Tamara Titkowa, 8 may 2012
Zal za grzechy Boga
Kto zwariuje by wyszperać Cię z przecenionej okazji?
Utuli gliniane pękniecie w oku?
Szorstość Twoich ust zniechęca Ciebie,
innym łatwiej ugłaskać w Ciebie zachwyt
niz Tobie złapać liść dmuchawca.
Gdybyś tylko wiedział co kryje
puszczone oko w niebieskiej rajstopie
młodocianego rabusia
zrozumiałbyś czym jest żal za grzechy Boga
Tamara Titkowa, 18 march 2012
Ogrzewanie meduzy
Koniecznie chce wiedzieć jak krótko piłujemy paznokcie
jak wydłubujemy niedojedzenie w resztkach po zębach.
Wgapia się w nasze oczy.
Podtrzymuje nam powieki i leciutko w nie dmucha
ciepłem.
A kiedy morze ma swój odpływ
wytyka wielki jęzor i próbuje złapać trzęsącą się w nas
meduzę
co się wije i ucieka
przed połamanym drzewem podszywającym się pod nogę
stolika z wydmy
do którego zaprasza nas na obfitą kolację z zapachów
których nie umiemy skojarzyć
rozpoznać i chronić się
Myślimy drapiąc się jak mędrcy po brodzie
a w tym czasie zastyga nam krew w kącikach ust
I próbka w jego kieszeni.
Tamara Titkowa, 18 march 2012
„Muskanie ust Boga”
Błogosławieństwo upadków
muskanie Ust Boga
a łzy- pęknięcie sznura pereł-
Chwila kiedy nie doskwiera
brak praw do siebie na własność
bardziej
myśl o:
samotności słonecznego palca
dłoń- nigdy nie ugłaskana-
Na karuzeli w której pędzimy [ z dnia do dnia]
pośpiech wymiata ślinę zebraną w kącikach ust
która zdąży opaść na oczy
zanim pełen obrót spraw zawrze do 360 C
I może przejrzymy?
Usta Boga cieplejsze
Nasze upadki i wypadki
To jego okazja do flirtowania?
Tamara Titkowa, 30 january 2012
„Pierwsza warstwa bezzębnego lodu”
A kogo ty widzisz?
gdy zdejmujesz pierwszą warstwę
lodu ze swojego oka wzroku?
Widzę jak podpierasz się
[choć kryjesz]
śliską laską
miękkich słów
do spieniania kłamstw
na dnie leży
zmętniały blask.
Z góry patrząc
wygląda jak wypadłby ząb.
Wszystkie Twoje syki
i warknięcia
chronią bezzębność
Twoich kąsań
luli luli laj
Tamara Titkowa, 30 january 2012
„Pan, z którym malowałam pokój na zielono”
Posadził na ścianie bez
fusami z kawy
ulepił doniczkę
i tnie, co wieczór firankę
w równiutkie romby.
Zdrewniałymi palcami wstukuje
wystające części swojego ciała
w środek blatu z żeber.
Ktoś się ponoć pytał czy ma słoik na głód
ale widziałam go kiedyś
jak wyjada sąsiadom
ziarno dla kur.
Szukałam wody
by go odczarować
a ksiądz opowiadał się
za zdrowiem psychicznym
na modlitwie
wiernych
Kotów
w późne poniedziałkowe popołudnie.
Tamara Titkowa, 30 january 2012
„Para z nas”
Pisz do mnie listy
pisz
tęsknotę chowajmy w łupinach po suszonych orzechach
nauczmy się ulatniania przez dziurkę w gwizdku
będzie para z nas.
Na dzisiejszą noc przygotowałam łóżko z kocich łbów
migocące lampki nocnego stolika
i barek
dla gości
Bezsenni przesiądą się do maszyny do pisania
zamontowanej w kasownikach tramwajów
Cierpiący na chorobę morską
przejdą się przez tunel
zamontowany między kamienicami
Na głównej ulicy
kot stłucze sobie łapę
a pani butelkę na głowie
włóczęgi
by dostać się do liściku
z treścią SOS
Pisz do mnie listy
Pisz
Tęsknotę chowajmy w łupinach
po suszonych orzechach
tak będzie bezpiecziej
Tamara Titkowa, 26 december 2011
Morfina wigilijnych goździków
Pozbędziemy się łupin ziemniaków.
Karpia wydłubiemy z niemiłych ości.
Wydmuchamy nos, by móc poczuć mocniej magię Świąt.
Obrus wypierzemy ze starych plam.
Oczy natrzemy solnymi łzami w rytm niewinnie łamanego opłatka.
Wyprostujemy plecy i zrobimy użytek z lewej ręki,
nadziewając na trzymany w niej widelec- groch z kapustą.
Puszczać do nas będzie samotne oko karpia, królującego na szczycie śmieci.
A w środku miasta zgasną wcześniej uliczne lampy,
szturchając leniwą gwiazdę- zniechęconą czuwaniem.
Witraże lampek kłaść się będą na tekturowych
skrzydłach anielskich -przyszytych pokutującemu ojcu-
za przedwigilijne barykadowanie drzwi serca,
szukających w nim schronienia.
A otumaniająca woń goździków pomoże dotrwać do rana.
Tamara Titkowa, 14 december 2011
Wariat
Pomyślałam, że jednak
go zaproszę i
zezwolę mu.
Wariat dobijaniem się
doczekał się mnie.
Chadza już i spogląda mnie
od środka,
korytarze głowy zwiedza.
Zagląda przez wizjer oka prawego
I dłużej lewego.
Ciąga za druciki łączące palce,
dziwi się na posłuszeństwo ręki
układającej się w pięść.
Kiedy wkłada palec w głąb oka toczy się
po zewnętrznej stronie kropla.
Teraz w końcu
mogę odetchnąć, odpocząć
mimo, że dziś śpię z
otwartymi oczyma i grymasem bólu
bo Wariat zasnął z palcami wtłoczonymi w gałki oczne,
skulony na liniach mimicznych.
Tamara Titkowa, 14 december 2011
Taniec ze zgasłą oliwą
Krople deszczu
wtarły się w
Konający zmierzch
Śnieg zdusił wszelki
wiatr
Rozpościera się nowy
niepoliczony czas
Odkruszyły się z nieba
skały.
O czasie wyciągną spod
powierzchni ziemi
grudę ognia.
Czołgają się ku niebu
spadłe gwiazdy
każdy dotyk sinieje.
W mieście topnieją
ostatnie oliwy.
Czerstwieje skóra
Kruszy się ostatni
cień ciepła.
O, t, tak.
Przyjdzie za
Pragnieniem śladu
W bój śmierć pamięci.
O czasie wyciągną spod
powierzchni ziemi
grudę ognia.
Rozpościera się nowy
niepoliczony czas.
Zasnęli wszyscy
Którzy z zaciśniętymi
ustami
Długo czekali.
To jest ten czas
To jest to miejsce
To jest ten czas
Kiedy spod ziemi
wyciągniesz
grudę żarzącego się
światła
to jest ten czas
ustroić swoje stopy
miękkim mchem
zatopionym w rosie…
kiedy możesz
to jest ten czas.
Tamara Titkowa, 23 october 2011
Przebijanie
Jesienna noc ma na glowie liść tulipana.
Posiada się z niepewności czy czas przyniesie
promyk światla przebity
przez jesienny szkieliet drzew.
Tamara Titkowa, 23 october 2011
Wierszyk barber'a
Zanurzam palce w polu po ściętych cebulach.
Niegdys pełne chaszcze łzawych warzyw
Opustoszała na bezpieczny chód
nieznana kraina IQ.
Szwędają sie po niej obcy
chłopi oszpecone
kobiety
Tamara Titkowa, 13 october 2011
Piotruś Pan dostrzega u siebie pierwsze włosy wąsa
A właściwie to po co?
A dlaczego to po tym?
A co zamiast tego?
Dlaczego lewo jest też w prawo?
Co będzie gdy wypadnie mi
ząb na przedzie?
A co jest pod okiem?
Po co o niczym?
Dlaczego przed tym zawsze jest tamto?
A co jak spadnie śnieg?
A czy jak włożę palec do ognia
to stanie się knotem?
Czemu nie nosisz gruszki
na łańcuszku zamiast krzyżyka
a na głowie czapki z książki?
A czemu nie krzykniesz szeptem?
A co się stanie, gdy zgaśnie słońce?
Czy Pan Bóg zobaczy,
że zaspałam na koniec świata?
Czy będzie przy niebieskiej lampce
sprawdzał listę obecności?
Tamara Titkowa, 5 october 2011
Domino
Tułowie bezgłowych dmuchawców
porastają łysą łąkę.
Włochate wnętrze lasu
wypełnia świadectwo zaślubin dwóch kamieni
aż do czerwoności.
Tam obok
gdzie zanurzasz
pomarszczoną stopę
w brzytwie strumyka,
niewidomy kret patrzy na Ciebie
samym
środkiem swojego nosa.
Piasek, którym właśnie zasypałeś swój
najcenniejszy skarb
chwilę temu ostygł ze spoconego ciała
bezdomnego,
obok
którego
nie oglądałbyś nawet sita maków z
perspektywy tego samego autobusu.
Z którego nie raz wychodzisz z włosem na
miejscu duszy
-z moim włosem
na Twoim miejscu-.
Być może nie pamiętasz,
ale tamtego wieczoru
potraciłeś panią, której od lat nikt nie
odwiedzał,
dopiero teraz, kiedy
leży w…
Tamara Titkowa, 16 september 2011
drewniane koniczyny tęsknoty
Pomimo że zna ścieżki na jej dłoni
długie liny położone pod jej skorą
dźwigające ciężkie wiadra niebieskiej wody
obija się o niespodziewanie
nabrzmiałe czerwone pestki
w samym środku sadu
między wielkimi szczudłami
mówi, że od tego
że zna jej zapach
tuż po odkryciu powiek i
poranne zniekształcenie ust
z odciskiem źdźbła włosa
na ich wewnętrznej stronie
ślizga się na wypolerowanych
od częstych spacerów ustach
słyszę jak z pustego czerwonego
pojemnika w niej
dobiega głośny łomot
widzę ją od czasu do czasu
jak maluje na niebiesko
drewniane koniczyny
i czasem też ten kamyk
co leży kolo trzeciego płatka.
Tamara Titkowa, 6 september 2011
Co się przez kobietę przez duże "DZ" śni
[z cyklu kobiety przez wielkie "DZ"]
Niektóre kobiety, widząc je
przechodzą na drugą stronę ulicy ,
nerwowo grzebiąc wzrokiem w torebce.
Mrużą oczy, by spod opadających rzęs móc dostrzec
ich smukłe sylwetki.
I czasami też słychać świst
mocno wciąganego nosem powietrza
I choć tego nie widać ,
dokonuje się przymiarka
zapachów tych kobiet
do tego, który leżał poprzedniej nocy
na nadgarstkach ich mężów.
Kobiety przez duże "DZ" rzadko kiedy
domykają drzwi przymierzalni
a tafla lustra podaje smukłe opalone ciało,
przysłonięte koronką wprost na kubki smakowe
- niedaleko zazdrości.
Niektóre kobiety widząc je,
fantazjują o ogródkach, w których
wyjmują dojrzałe marchwie,
albo :
o bananowym obrazie nad łóżkiem ich sypialni.
Tamte kobiety po powrocie do domu
zasłaniają żaluzje w oknach,
zakładają fartuch
i kładą ręce na mięsień dwugłowy uda.
Tamara Titkowa, 23 august 2011
chwile zawahania
Podczas gdy oglądam się na MOGŁABYM
Coś się TAM dzieje JUŻ.
Kiedy ja ZARAZ
Oni tam WŁAŚNIE
Kiedy mnie już PRAWIE
Właśnie tam już PO.
Wszystkie nasze chwile ZA
Są chwilami PO
Wysyłam listy opasłe
Do siebie
Wszystkie miały KONIEC
Poza POCZĄTKIEM
Tamara Titkowa, 23 august 2011
Kto nam zjadl jajecznice nasza_
Te rozmowy z Tobą to są
Wydmuszki jajeczne
Im częściej dmiemy
W słowa, tym w nich
Mniej życia.
Staramy się i
Spinamy, co sił
w każdym oddanym
oddechu.
A cały ten środek
Między Twoim
A moim
–opustoszały-.
I coś, od czasu do
Czasu rzęchnie
Zmiażdżone,
Zwydmuszone.
Tylko łzy nam nad
Tą naszą skorupą
rozprysłą
Lecą. Tak ludzko
Tak nieudolnie
Tak wspólnie
Tamara Titkowa, 2 july 2011
Chwile slabości
„Chwile słabości”.
[ z cyklu:” Kobiety
przez duże DZ”]
Może już czas,
pazury przestać
ostrzyć
a malować je zacząć?
Może to już, by
wyjść z laboratorium
na swoim życiu próbek
zaprzestać?
Może już czas,
oczy mrużyć zacząć
patrząc na jaskrawość
albo je z jaskrawości
zdjąć w ogóle?
Może jednak czas już,
strach i obawę
przeganianą
wpuścić na legowisko
bez-troski i lekkości myśli?
Może to już, by
okna swoich oczu- w
holenderskim stylu dotąd
przysłonić firaną z
włosów?
Może już czas, by
śmiechem nie
zagłuszać
słów znad własnych
żeber?
Może już czas,
z ranami wybrać się
do lekarza
a nie okładać je
liściem z babki?
Nim skończy się noc
nim zlecą się kruki i
wrony
na jadło z ostatnich
ziaren życia
Może jest czas?
Tamara Titkowa, 21 may 2011
urzekająca historia gapi się na niepewność
Czasami kiedy na mnie patrzysz
czuję pod Twoimi oczyma
coś
czego nie da się zobaczyć.
Coś w rodzaju
ziaren piasku
smutnych ziaren piasku.
Wiem, że powinnam
muszę dać Ci swą historię,
którą odpowiem Ci
odpowiem
dlaczego to właśnie Ty.
To coś w rodzaju
bycia w pewności,
że jestem
w samym środku ciepła
wszystko co nie jest ciszą
rozpada się na małe kawałki
lecz wiem, że masz w sobie.
Masz w sobie
płaszcz , który złapie każdą moją łzę.
To wszystko sprawia
że głos nabiera skrzydeł
i wznosi się ku górze
wznosi nas ku górze
Bo wiem, że jestem cała w Tobie
jak w najcieplejszym uścisku.
To wszystko jest naszą historią.
Tamara Titkowa, 21 may 2011
Z zamyślonych filizanek cieknie deszczowe oko
Widziałam jak świt
budzi się
w obecności patrzącej nocy
a jej oczy deszczały
tak spokojnie.
Kiedy stopy zapadały się
światła dekorowały senność pokoju
w kształty nocnych poruszeń
w kształt znanych nam poruszeń
wiem, że przyjdzie chwila
kiedy wszystko
wyleje się
wypadnie z Twoich rąk,
jak filiżanka z zamyślenia
a otwarte okno dnia
odbije się błękitem
w Twoim przebudzonym oku
na skrawku znanej mi
twarzy
zobaczę nas wypoczętych
gotowych
i nieżałujących
tak rozpocznie się nasz wspólny dzień.
Tamara Titkowa, 20 april 2011
experyment2
[Experyment2]
(- Improwizacja do piosenki Adele,
- z intencją tłumaczenia historii)
uderzyłam, z całej Twojej siły
znalazłam dziewczynę, która wyszła za mąż ,
ale uderzyłam wszystkie marzenia, ktore stały wkolejce do spełnienia się
wszyscy modlą się , zeby stało się coś co Cie uszczęsliwi
klamliwe modlitwy
tylko ci co zostają odchodza
nawet jesli nigdy o tym nie mówią,
może przyjdzie coś takiego, co ś podobnego do Ciebie
jakieś wiedzenie, ze modę się pamięcią o Twoim pozostaniu
czasami wiem, ze milość pozostawia nasze nogi na zawsze w betonowychuściskach
wczoraj coś na podobę czasu odprowadzało nas do domu,
ktoś poniżej walił z całej siły czymnś cięzkim, a inny ktoś w rytm płakał
kruszone i łamane znalezisko jest wszystkim co mogłam dla ciebie odszukać,
choć wiem, że to nic wobec dziś,
jesteś pamięcią o zostaniu,
czymś co sprawia , że nie umiem zostać płacząc
nikt nie odpowie, że jestesteś złamaniem słodyczy,
nigdy nie znajde czegoś podobnego do Ciebie,
ktoś może powiedzieć że już to zrobiłam,
ale wiem, że pamięc kłamie
wszystkie pamięci
o Tobie są znaleziskiem we mnie
modlitwa czasami zatrzymuje milosc, ktorej nie rozumiesz,
czasami milosc, zatrzymuje ocean zostawań
Tamara Titkowa, 20 april 2011
experyment
[experyment1]
( -pisane do piosenkiAdele "someone like you"
-z zamiarem tłumaczenia nie słów a historii 0
kołyska zamknęła oczy na siłę
trzymanych rąk koło parkietu
słysząłam między niedomkniętymi nozdrzami,że to było najpiękniejsze..
a Ty zmęczeniem tkasz swój dom
udrzeniem zaczynasz tworzenie
i to działa
jedynym miejscem gdzie wszystko jest końcem
ktoś taki jak Ty,
życzy mi , żeby dziś zamieniło się w coś zrozumiałego dla miłości..
zakopane wczoraj nasiona wody obumieraja, w tej dziurze
ktoś na pewno wie, dlaczego ta niebieskość dziś krawawi
wszystko co we mnie uderza
jest pamięcią o rozstaniach,
ucieczką przed
nikt nie szuka słów do przetłumaczeń
musimy połamać nasze błędy,by je zrozumieć,
stać przed spróchniałym wejściem i witać je z mocno zagryzionymi wargami
ktoś taki jak Ty ,
mówi mi , że niczego wiecej nie trzeba rozumieć,
pamiętam ornamenty wszystkich znalezionych myśli
które były Tobą
pamiętam jak zostałeś,
żeby pokazać mi, że
czasami się coś gubi,
czasami coś musi zostać
Tamara Titkowa, 26 march 2011
1000000
miliardy spraw mają gębę
-powinnaś-
miliardy spraw rosną
przez dotknięcie poprzedniej
miliardy spraw chcą mnie naraz
miliardy spraw
mnie nie obchodzą
jestem w kałuży
jetem w sniegu
moje buty
wiszą na wieszaku na drzwiach
po wewnętrznej stronie
domu
mam bose myśli
mam zziębniętą przyszłość
mam niedowidzenie przyszłości
nie chce tu być
słowa
się drą
a twarz
wygina się od
miażdzącego wręcz
uścisku szczęki górnej z dolną
trudno tu?
tam też, było ,
z tego co pamiętam
trudno jest we mnie
wejść mnie samej
wymieniłam kiedyś po pijaku myśli
i zamki do samej siebie
i teraz błąkam się bezdomna - bez siebie...
przed sobą
dookoła siebie
ale wewnatrz dawno jest nie dla mnie...
dziwne...
ale to dobry stan,
bo chociaż wiersze
piszą
się
same
Tamara Titkowa, 25 february 2011
palce tłumaczą myśli, dzień po przepiciu
Widze teraz wyraźniej,
że te liny dokądś prowadzą
od kogoś
wyprowadzają
od czegoś.
Pięcioma liniami na raz
idę.
Te linie to są nieprzycięte rzęsy.
Wyprowadzają się od oka
dziewczyny,
która mieszka na przeciwko niego.
Wiem, że te pięciopalczaste linie
doprowadzą go i ją do odpocznienia
w sobie.
Wiem,że za długo nieprzycinane rzęsy
to jest udręka dla samobójczych łez
Tamara Titkowa, 20 february 2011
Zabili mi Rybę
"Zabili
mi Rybę"
[ Pamięci
zamordowanego
ks. Marka
Rybińskiego- salezjanina]
[18.2.2011.godz.
10.00]
Ryba nierybia
gadała do mnie,
gadała ze mną.
Ryba nierybia
bez łusek głowa.
Ryba nierybia
swoje stawy to
mało
Tunezyjskiej
wyprawy się Rybie zachciało.
Zabili mi Rybę
brodaci,
ciemnoskórzy mikołajowie.
Ścięli na święto
dziękczynienia Rybę.
Wędkarze i rybacy
Allaha
łowią w
czerwonych stawach
Wyjęta z życia
Ryba
pływa w wodnych
oczkach:
Rybiej mamy
Rybiego taty
i Rybich
braci
Słyszę tupot
Niebieskich
Kelnerów
z błyszczącymi
półmiskami
I Boga co się
uśmiecha,
bo nie jada Ryb.
Sam jak złota
rybka
spełni życzenie
o w Wiecznym
Stawie pływaniu
Tamara Titkowa, 21 january 2011
1. Wydłubywanie kobiecości, aż za glowę [z cyklu:” Kobiety przez duże „DZ”]
Widziałam domy przyzdobione wazonami z
Kobiet.
Noszącymi w głowie
aż do szyi
i
jeszcze(!) w głąb
dziurę
kanał
dół.
A w nim kwiatki.
Piękne i pachnące
ozdoby tcyh domów.
Cóż
(że)
w zamian
głowy.
?
Tamara Titkowa, 17 january 2011
ups!
Skrada się
ku wychodzeniu
...
Rozpoznaniem reagują
ściągnięte ku dołowi palce u stóp.
Drga,
ciągnie za ścięgna na języku
Szczęki górne i dolne
tulą się do siebie
niosąc ratunek
korzystają z okazji.
Czuję, jak przeciska się przez szczeble strun głosowych
palce, lezą zbyt nerwowo
w kierunku paczki papierosów: nie moich
dym,
mocne zaciągnięcie się,
choć wiem,
że i tak zbyt późno
-jak Pani pięknie w tle tego dymu.
To czyni Panią jeszcze bardziej tajemniczą
-spieprzaj Pan!-
wylazło z pomiędzy klinu z papierosa
Tamara Titkowa, 16 january 2011
Na końcu
[cykl: Kobiety na duże "DZ"]
Cebula..
Zawsze na końcu.
A[le] zanim…
Powoli lana woda
-po palcach-
Przedsionek do naczynia
Uderza kapiąc:
- o puste naczynie
-o do pół pełne słoiki
A[le] zanim wypełni do samego brzegu
Zbudzi ciszę:[ naszą]
Mętny dźwięk
Mętny wzrok
Mętny chód [ krok]
Krok
Zburzy ciszę:
Krok
[i]
Cebula
Na koniuszku
…[Jej] oka…
Przy kolejnym
Kroku
Kroczy
Krocze
Do naszego cichego
[Przed nocą] domu
Wchodzi
Ktoś
Z koszykiem
Cebuli
Ale do rana
Wywietrzeje
Bo cebula jest
Tylko na końcu.
Tamara Titkowa, 14 january 2011
Kobiety na(I)winne]
Kobiety Na(i)winne
przywołują się w myślach do porządku :
garbią się,
choć wiedzą że
nie jest to dogodna pozycja na wypatrywanie.
Kobiety Na(i)winne muszą przywoływac się do porządku,
by bardziej pokazywać niż wypatrywać
Kobiety Na(i)winne są smutne
Tamara Titkowa, 14 january 2011
Kobiety na(i)winne cz. I
"Kobiety na(i)winne"
Już się Kobietom Na(I)winnym.
w głowie
kształty kleją do siebie.
Z pieczołowitą tkliwością
dobierają smak
swojej przyszłej
goryczy.
Liczy się
każdy szczegół.
Materiał i jej kształt.
I przede wszystkim:
--Trwałość--
jest Kobietom Naj(i)winnym
najdroższa
Tamara Titkowa, 14 january 2011
Kobiety na(I)winne
W cichości
domów:dla ciała
i
domów: dla myśli
Kobiety Na(i)winne
-nanoszą ostatnie poprawki
-przygladając się : z bliska i oddali
na ból, który będą odgrywać
Kobiety Na(i)winne
pragną pewności
Tamara Titkowa, 29 december 2010
Niebo kruszy sie na stopy ludzkie
Na bladość ściany
ZLituj się!!!!
Na gładkość ściany,
Nie chropowaciej!
Zgwoździej się!
Prosto w białość!
Wbij ostrość,
kruszej pod nią
/.../
Wylizane podłogi
Zakrzyczane przez ścianę
Do chlery!
Zlituj się!
Pozwól starzeć się
Swoim Stpom,
w popiele
odpadów sufitowych
- Niebie kruszy się
na stopy ludzkie
Tamara Titkowa, 29 december 2010
Kobiety z[a] Rogiem
[z cyklu "Kobiety przez wielkie "DZ"]
Za Rogiem
mojego domu
stoją Kobiety
(...)
Wyciągają blade dłonie
[Kobiece Kobiety]
[Kobiece Dłonie]
Na półkach
z długich palców
leżą jaskrawe
Pomarańcze
[Tych Pięknych Kobiet]
/.../
tak wyciągnięte
Z szarości tła
-pomarańcze-
są przedłużeniem Kobiet
[Ale]
Pomimo
uświęcenia
Dziewiczością,
[Bowiem szary paluch jezdni
nie wpycha się w jędrność Pomarańczy]
podane na białej tacy
dłoni
[Tych Kobiet]
Pomarańcze
mało obchodzą przechodniów
...
a może tu chodzi
o Rogi
na tle których
[te Piekne Kobiety]
...
?
...
Tamara Titkowa, 29 december 2010
Wydłubywanie kobiecości, aż za glowę
W głowie
aż do szyi
i jeszcze(!) w głąb
dziura
kanał
dół
O!
Już kwitnie
w szyi
kwiat.
Cóż
(że)
w zamian
głowy.
?
Tamara Titkowa, 22 december 2010
[Etiuda:Wydłubywanie kobiecości]
[Z cyklu: Kobiety przez wielkie"DZ"]
słyszałam,
że dłubią czasem
w glinie
jak w drewnie
w ziemi
jak w nosie
w kobiecym łonie
jak w w owocu Kiwi
Wydłubują Owoce
-pogody i nie-pogody
-ochoty i nie-ochoty
-zachciejstw i od-chciejstw
w kobiecym łonie
jak w owocu Kiwi
Tamara Titkowa, 22 december 2010
Rymy to są takie wstydliwe zapachy
Siała baba w spak.
Choć wiedziała jak
A dziad wiedział,
źle powiedział
Było mu to w smak.
Rośnie babie krzak
dziad na niego wlazł
będzie goreć
niedowiarek
liście zje przed
senną marą
będzie sam dla siebie
karą.
Rymy
to są takie wstydliwe
zapachy
Tamara Titkowa, 21 december 2010
Na BIALO na bialo
na BIAŁO na biało
na biało
zęby
na biało
oczy
na biało
palce
na biało ściany
na biało drewno
na biało okna
na biało myśli
na biało czyny
na biało chcenie
pod BIAŁYM
zęby
pod BIAŁYM
oczy
pod BIAŁYM
palce
pod BIAŁYMI ścianami
ściany
pod BIAŁYM drewnem
drewno
białe myśli - i myśli
białe czyny- i czyny
białe chcenie- i chcenie
Na biało ja
pod bielą- JA
Na biało dom
pod bielą- schron
Na biało ruch
pod bielą- Duch
Od czasu do czasu
pobielimy to i owo
od czasu do czasu trzeba nam
znów
pobielić
to i owo
Tamara Titkowa, 21 december 2010
od cholery! do Cholery!
Od cholery do cholery
udaje się.
nie oddycham zbyt szybko
jest jak z szablonu
tak jak wskazywali
rzadko
jesteś
trudno Ci
od cholery!
do cholery!
rozbici.
Ty sie kiwasz
tam,
ja sie
kiwam
tu
Od cholery tego jest
:
bezdechów
przekrętów
uniesień
dotyków
szpitalne erotyki
Palce jak na poręczy,
kladą na mojej czaszce
Pielegniarskie dłonie.
Trudno mi
od cholery!
Do cholery!
z tymi ostatnimi
:
dotykami
spojrzeniami
załzawieniem
na szybko
na nie tak
na oczach
innych obcych
Do cholery- pobielały mi usta..
od suchoty
trudno Ci
trudno mi
Tamara Titkowa, 21 december 2010
a nie chce się
Nie chce mi się jak ciemność
wobec dnia
Nie chce mi się i niepotrzebnie
robię
Kiedy sie zachce nie rozpoznam,
że trzeba było nie
Chciałoby się,
by inni
grzebali
w naszych niejasnościach
Chciałoby się,
by
doszukali się
czegoś
czego się nie chce
czego nie ma.
Nie chce mi się jak ciemność.
Po ciemku
-ubieram się
buty
-zmywam
naczynia
do krwi
- po ciemnku
a nie chce się...
Tamara Titkowa, 22 june 2010
Drewniany erotyk
Wcisnęli drewno w poprzek cegły
Parzę jak na siebie warczą,kiedy zamyśla się lampa.
Przymusowy pakt miedzy nimi
o nie szczerzenie zębów.
Jestem w tym momencie, gdy 6 stóp ugniata kamienna podłogę.
na garb stołu nożnego poczwórnie
i leniwość mojego ciała z wyrastającą z niego podwójnością bez-kopycia.
Tu się szykuje erotyk
Od patrzenia się rodzą erotyki
Od patrzenia na
stół :
Nogi
Pępek
- choć niektórzy wstydliwi
mówią , że to sęk
Latest comments:
28 april 2024
samoA
dziękuję. uśmiech posyłam
27 april 2024
Jaga
Bardzo, widać że dobrze mu z oka patrzy ;)
27 april 2024
On tak dostojnie chodzi, że to czysta przyjemność
27 april 2024
kb
hm tutaj pokazano niejako wprost sprawcę światła.
27 april 2024
sufit, uśmiech i barany... no tak to jest, sama
27 april 2024
"wszystkie modlitwy wymyślili grzesznicy"
27 april 2024
social-real. bardzo fajnie ujęte
26 april 2024
jeśli tylko
właśnie :)
26 april 2024
Adam Pietras (Barry Kant)
Dzięki, Violetta!
25 april 2024
violetta
Dziękuję:)
25 april 2024
Bociany są takie ufne:)
25 april 2024
Yaro
Bardzo kobiecy wiersz:) Pozdrawiam:)
29 april 2024
Satish Verma
28 april 2024
Jaga
28 april 2024
Satish Verma
27 april 2024
Jaga
27 april 2024
Satish Verma
26 april 2024
wiesiek
26 april 2024
Satish Verma
25 april 2024
wiesiek
25 april 2024
Satish Verma
24 april 2024
Satish Verma