Poetry

Pomimo że zna ścieżki na jej dłoni
długie liny położone pod jej skorą
dźwigające ciężkie wiadra niebieskiej wody
obija się o niespodziewanie
nabrzmiałe czerwone pestki
w samym środku sadu
między wielkimi szczudłami

 
mówi, że od tego
że zna jej zapach
tuż po odkryciu powiek i
poranne zniekształcenie ust
z odciskiem źdźbła włosa
na ich wewnętrznej stronie
ślizga się na wypolerowanych
od częstych spacerów ustach
 
słyszę jak z pustego czerwonego
pojemnika w niej
dobiega głośny łomot
 
widzę ją od czasu do czasu
 
jak maluje na  niebiesko
drewniane koniczyny
i czasem też ten kamyk
co leży kolo trzeciego płatka.