Latest items:

Poetry

	Anna Nawrocka
	PROFILE About me Friends (13) Poetry (15) Prose (2)

latest best rating most commented

Anna Nawrocka, 11 july 2010

osiem

*

i ślubuję ci miły zapomnienie
serdecznie
ściągając z palca obrączkę

połykam ogon
sykliwie
w kącikach ust nieskończoność

wpuszczam jad
dziś we mnie jest
wczoraj rodzi jutro

number of comments: 4 | rating: 10 | detail

Anna Nawrocka, 30 december 2010

trzask aparatu. palcem wskazującym namierzasz otwór
w plastikowej tarczy. obrót zgodny z czasem,
miejscem, okolicznością.
dyskretny terkot i powrót na miejsce.
nieruchomiejesz w pół życia.

ożywasz w szafach. w szufladach
na metalowych prowadnicach. we wspomnieniach
sąsiadki z naprzeciwka. do dzisiaj wiesza w oknach
gęste zazdrostki. strzeżonego pan Bóg strzeże.

linia 26 do stacji końcowej.
przy Arndtstraße 48 dozorca zamiata chodnik. od lat
nikt nie pytał o pana Trommlera.

number of comments: 4 | rating: 9 | detail

Anna Nawrocka, 30 august 2010

nano /Axis mundi/

wkładasz we mnie czterolistną koniczynę
puszcza korzenie wpijając się centralnie
od pępka

tutaj zatrzymałeś czas
sad żółci się wczesną jesienią
w pestkach jabłek przyszłość
wyrasta z przeszłości

oś wiruje

number of comments: 4 | rating: 8 | detail

Anna Nawrocka, 7 july 2010

skośne /Rapid Eye Movements/

nie podejrzewasz o temperament kobiet po drugiej stronie łóżka,
tulą poduszki wplatając w nadruk na piżamie zaciśnięte pięści.
pod powiekami wyobraźnia toczy gałki wyznaczając natężenie.

rozłożone ramiona unoszą nad wierzchołkami drzew
zakorzenione w jałowej ziemi ciała. po dziesięć bladoróżowych kresek
na plecach drwali, rwała koszule szukając mocnych mięśni.

pogwizduje smażąc jajecznicę. we włosach igły modrzewia.
krzyczała. zaciskając grudki snu.
kukiełka po drugiej stronie świadomości. jak sparaliżowana.

number of comments: 7 | rating: 7 | detail

Anna Nawrocka, 24 may 2016

Korzenie

Mówisz, że nie muszę zapinać pasów. Bezpieczna
droga przez las, na koniec świata, do ruin młyna.
Za potokiem już tylko dalekie krainy, inne języki
i drzewa. Niby takie same, a jednak obce.

Zatrzymujemy się tam gdzie zawsze, za starą amboną,
pod bukami. Opowiadasz, że rosną tu od pradawna
i niedługo skończy się ich czas. Żal mi starych drzew
gdy schodzimy brukowanym szlakiem do granicy, do młyna.

Mówisz, że las jest jak grządka ogromnych marchewek,
dobry ogrodnik pieli ogród i czasem kilka wyrywa.
Rozumiem, a jednak bolą plamki farby na korze,
więc to już tej jesieni korony zaszumią ostatni raz.

Moczymy stopy przepłaszając pstrągi, myślę szeptem
skąd na tym odludziu młyn? Kto zasadził kasztany?
Korzenie wydłubują z ziemi starą porcelanę i kości.
Wracajmy, o zmierzchu drzewa niby takie same,
a jednak obce.

number of comments: 1 | rating: 4 | detail

10 - 30 - 100

Other poems: Korzenie, Osty, To pole, bez (przedrostków), tak.tyka.nie, one, dom bez kantów, wosk, nano /Axis mundi/, kobalt, marsz, szaked*, osiem, skośne /Rapid Eye Movements/, twist,

Latest items:

Poetry

osiem

dom bez kantów

nano /Axis mundi/

skośne /Rapid Eye Movements/

Korzenie

Latest comments:

contact with us