Latest items:

Poetry

	Marion
	PROFILE About me Friends (16) Poetry (19) Prose (1)

latest best rating most commented

Marion, 26 december 2010

Jej dłonie

kiedyś smukłe i wiotkie
trzymały paletę i pędzel
zrywały jabłka
gładziły czyjąś twarz
sierść psa

dziś zniekształcone
ale wciąż te same
trzymają w sobie pamięć

ona uśmiecha się
jak dawniej
i znosi niedogodności życia
nie patrząc wstecz

ciągle ma nadzieję
że coś się zdarzy
choć nie wie jeszcze co

może dłonie
znów ujmą pędzel
namalują i dziecko i psa

i miłość

number of comments: 2 | rating: 2 | detail

Marion, 21 december 2010

Sprzedawcy choinek

w mieście co krok
na rogach ulicy
zbite w gromadkę
zielone pióropusze
święta tuż tuż

ostatnie choinki
ostatni sprzedawcy
drepczą w miejscu
ustawiają drzewka
przesuwają bliżej chodnika

może ktoś się zatrzyma
robi się późno
mróz szczypie
przestępują z nogi na nogę
strzepują śnieg z igliwia

patrzy pani ta jaka ładna
gałęzie się wyprostują
postoi do gromnicznej

sukces lub klęskę
mają wkalkulowane
dziś choinki jutro coś innego
się sprzeda
złapie jakiś grosz

spełnionych marzeń nie mają
na zbyciu

a drzewka nie mają wyboru
sprzedane czy nie
czekają tylko
na swój kres

number of comments: 5 | rating: 3 | detail

Marion, 29 november 2010

Co ja tu robię

osaczona rozgwiazdami
uśmiechów
stawiam ostrożne kroki
wśród gorączkowych powitań

kaskadami spływają słowa
a wpatrzone w siebie
źrenice lśnią
odkurzoną młodością

w dodekafonii dźwięków
pośród ruchomych obrazów
krzyżują się sygnały

ja – brzoza
radiotelegrafistka odbieram
i wysyłam odpowiedzi

obrzeżami myśli
przemyka
cień smutku

co ja tu robię
skoro jego
nie ma

nieśpiesznie
zrzucam skórę
kibica – outsidera

wtopiona w tło
tkam wraz z innymi
materię wspomnień
kolorowy patchwork

gorliwe potwierdzenie
że byliśmy

number of comments: 3 | rating: 7 | detail

Marion, 28 november 2010

Tyle lat minęło

wychyleni ku sobie
ze swoich światów
równoległych
na jedną chwilę wstępujemy
do Heraklitowej rzeki
pieszcząc złudną nadzieję
że nic się nie zmieniło
a my wciąż piękni
dwudziestoletni

fleszem spojrzeń
niedowierzająco
omiatamy wzajem swoje
twarze
wciągamy jak banderę
uśmiech
maskujący kod sygnałowy
i reanimujemy wiarę
że tworzymy wspólnotę
bo chodziliśmy
do tej samej
budy

stado ptaków przelotnych
dziobiemy pospołu
pokruszony chleb wspomnień

number of comments: 5 | rating: 7 | detail

Marion, 27 november 2010

Sabat czarownic

spotkałyśmy się
choć los rzucił nas
w cztery strony świata
wędrujemy teraz
pętlą czasu
tam i z powrotem
tam i z powrotem

słowa jak serie
z szybkostrzelnych dział
rozpryskują się
między nami
zapadają
w krótkie chwile ciszy
sączymy wino śmiech i łzy
na przemian

chłoniemy przyśpieszony kurs
historii tyle się zdarzyło
chwile szczęścia
i traumy losu
narodziny i śmierci
dorosłe dzieci i wnuki
i mężczyźni

ach ci mężczyźni tacy wspaniali
i tacy nieudani
miłość i samotność
i znowu łzy każda płacze
do swego lustra

a potem znowu śmiech
tamte wagary – pamiętasz chcesz
dam ci przepis na śledzie
pod pierzynką

czas zatoczył pętlę
znów mamy naście lat
ciemne warkocze zmagają się
z dzisiejszą siwizną

za rok znów
musimy się spotkać
przyrzekamy solennie

i każda wraca
w swoje koleiny

number of comments: 9 | rating: 9 | detail

Marion, 5 september 2010

Strona światła

czas poetów
nie ma początku ni końca
ale i oni podążają za światłem w tunelu

gdzieś na pograniczach
zawczasu z poniewczasem
śniły mu się cygańskie bezdroża
i tajemnica Bruno Schulza

nie miał wątpliwości – inni to my
ci sami nadzy i bezbronni
których ból boli

z otwartą dłonią i sercem
ruszał pod prąd

odszedł
cicho bezszelestnie

tak jak nie krzycząc – to ja
snuł na własnych ścieżkach
nić poezji pajęczą

gdy odchodzi poeta
samotniejemy

number of comments: 7 | rating: 10 | detail

Marion, 30 july 2010

Mój Aniele Stróżu

Chyba muszę cię zwolnić natychmiast,
nieodłączny mój Aniele Stróżu,
wciąż przysypiasz i gubisz mnie z oczu,
twoje skrzydła miast rosnąć maleją.

Nie spostrzegłeś kiedy zasuszone
sny wyjęłam z dna starej szuflady,
wciąż pozwalasz ulegać złudzeniom,
że to wszystko może jeszcze się zdarzyć.

Człapiesz za mną zmęczony wędrówką
do niedawna umierałeś z nudów,
wykrzesz z siebie jeszcze trochę życia
nie zaniedbuj swoich obowiązków.

Zabłądziłam wczoraj niechcący
w okolice wirtualnej przestrzeni
i nie mogę się teraz odnaleźć,
rusz się wreszcie i mnie odszukaj.

Powiedz „ocknij się już za późno”
i zatrzymaj moją dłoń z długopisem,
bo prawdziwe wiersze piszą inni.

Tak Aniele musimy się rozstać!

2005

number of comments: 3 | rating: 5 | detail

Marion, 29 july 2010

A jednak

to było w sobotę
o godzinie 10.15
między jedną a drugą asaną
poczułam to
lekkie muśnięcie

właśnie uwalniałam oddech
płynęły przeze mnie
słowa i obrazy
nie zdążyłam zapisać
poszukiwałam w sobie
środka ciężkości

to wina zegara
ruch wskazówki spłoszył
skrzydlatą muzę
siedzi teraz na
wysokiej sośnie
i kracze

a jednak
przez jedną chwilę byłam
poetką

Wiersz z cyklu "poetą się bywa" :)

number of comments: 8 | rating: 9 | detail

Marion, 29 july 2010

Refleksja o zachodzie słońca

w zachodzie życia rozgorzeć jak słońce
co ostatnim blaskiem wodę trawy drzewa
zamienia w czyste roztopione złoto
choć na jedną chwilę

nim mrok go wchłonie świat rozpala wokół
i dogasa w ciszy która bije
w dzwony

nie żegnając ptaków z wolna gaśnie płomień
spada za horyzont i zapala
ciemność

w zachodzie życia rozgorzeć…