Latest items:

Poetry

	Kasia P.
	PROFILE About me Friends (1) Poetry (24)

latest best rating most commented

Kasia P., 8 september 2013

od mamy

Antosiowi 08.09.2013

kolejny raz
przemierzam w pośpiechu
szpitalne korytarze
przysiadam niepewnie na łóżku
próbując zrzucić z ramion rozpacz
jakby brakowało już siły
która przecież
nigdy się nie skończy

ostrożnie głaszczę głowę
mojego synka
z matczyną troską
tulę do snu

jest taki duży i mały
równocześnie
codziennie czuję jak się oddala
pozwalam mu
wzdychając po cichu

chcę wierzyć,
że gdyby miał
kiedykolwiek we mnie zwątpić
to jednak
odnajdzie w sobie
moją miłość i myśl,
że bardzo się starałam

i że to wystarczy

number of comments: 31 | detail

Kasia P., 3 june 2013

przeprowadzka 19.05.

ukradkiem oglądam
niebo nad domem
nosiłam kartony
wypełnione
zakamarkami umysłu
kiedy kwitły akacje
ich odurzający zapach
sprawił, że
uwierzyłam
we wspomnienia
w głowie
ale one
jakby w ścianach
pozostały

number of comments: 1 | detail

Kasia P., 22 march 2013

***

02 listopad 2012

w dzień zaduszny
zamiast kontemplować
utratę i pustkę
powraca tęsknota
za dotykiem twoich ust
wystarczyłoby tylko
nie odwracać wzroku

siedzimy oddaleni
o dojrzałość, której nie masz
a ja udaję, że tak trzeba

jakby razem
jakby obok siebie
zamykając przestrzeń
niewypowiedzianym

mogłabym pozwolić
na pocałunki w ramię
oszukiwać, że
znaczą niewiele
ich niemęska ulotność
nie zdradza

w fantazji
tulimy się
na dachu wieżowca
namiętnie spełniając obietnice
które kiedyś
wydawały się
nie do udźwignięcia

potem wracam
do domu

on całuje mnie w czoło
i w milczeniu parzy herbatę
bezpieczna
zasypiam przy
pustych słowach
faceta z tvnu

number of comments: 4 | detail

Kasia P., 15 march 2012

urodziny

chwytam myślą
przemijanie

ciało przygarbione,
szkaradne
rozkwita
pod twoim spojrzeniem
ulotnym

wciąż potrzebna

mogę oddać w użytkowanie
wszechświat
zamknięty w
łonie
dojrzałym

a potem
machać na pożegnanie
codziennie rano

na drżących plecach
strumyki łez
matki obejmującej
lękowej

number of comments: 1 | detail

Kasia P., 9 march 2012

***

czekając na
zrozumienie
uczę się pokory

ile rozstań
przede mną
które pozbawiając mnie
części serca

wytrzymam

bolesność
dojrzewania
nie zmieni świata

tylko moją miłość
do ciebie

będę jak
prezent
z szeleszczącą kokardą

chowający
wszystkie smaki dzieciństwa

number of comments: 2 | detail

Kasia P., 9 march 2012

***

szeleszczą wstążki
przeplatane migającym światłem

w ekstremalnych
warunkach emocjonalnych

szepczę kilka prostych słów
tylu zdań nie zdążyłam
wykrzyczeć
ani wyśmiać promiennie

nad tobą tato
stojąc
mogę płakać gorzko

żeby ból
przymarzających do twarzy łez
mógł ukoić
serce

number of comments: 1 | detail

Kasia P., 13 september 2011

tacie 15.07.2011

Panie Boże,
modliłam się żarliwie:
zabierz już tatę do siebie!

drzewo zasadził i dom postawił,
narobił się w życiu chłopina

ma syna,
który pogrążony w żalu
za nieobecnym ojcem
nie potrafi cieszyć się tym,
który jest

ma córki,
które pragnąc bliskości
oddaliły się w sercach
na kraniec świata

wysłuchano mojej modlitwy

najsmutniejsze jest to,
że nie pójdziemy już razem
na łąkę z psem
i nie przyjdziesz po mnie
skądkolwiek bym nie wołała

został tylko twój zapach na swetrach
i kilka starych zdjęć
pustka

całę życie
nieporadny w słowach

tato,
tam już nie boli,
ból pozostał z nami

number of comments: 4 | detail

Kasia P., 25 january 2011

***

rozpadam się
we wszystkie emocje
tak odległe
świadomości
odpechnięte
w głębie
serca

zburzony
porządek świata
porządek ciebie
i siebie

jestem
choć jakbym
się
zapadała
w otchłań

tak musi być
bym mogła
stanąć obok
i cie pokochać

pokochać siebie

boję się że
jeśli nie przestanę
płakać
rozpadnę się
w odłamki
których nie pozbierasz
żarliwością rąk
i pragnieniem

mimo wszystko
wierzę że się uda

number of comments: 1 | detail

Kasia P., 25 january 2011

***

nie można się
złościć
na ciebie
bo co jeśli odejdziesz?
jeśli mnie porzucisz?
zostanę sama
trochę bardziej niż teraz
będę musiała
zacząć się kochać
na przekór
odbiciu w lustrze

dlatego przemilczam
swoje złości
i smutki
i siebie

mogłabym się
rozpaść i
przestać istnieć
jeszcze bardziej niż teraz

mogłabym oszaleć
i zachować się
zupełnie niestosownie
zupełnie nie jak dama

a przecież muszę
z promiennym uśmiechem
stawać się królową lodu
i chronić
z dala od ludzi
którzy
rozpuściliby mnie
swoim ciepłem i miłością
muszę oddalać się
i udawać
że tak jest ok

number of comments: 2 | detail

Kasia P., 25 january 2011

***

codziennie rano
muszę się odnajdywać na nowo
muszę wstawać
i uciekać z domu
do ludzi
zupełnie obcych
udaję, że nie jestem sama

żegnam najbliższych
zbyt bliskich
uciekam
wymyślam powody
do niezostawania

będąc daleko mogę tęsknić
mogę oddychać
aż
do momentu
kiedy
muszę wracać
muszę poczuć ciebie
i twoją miłość
muszę poczuć że
beze mnie
cię nie ma
a bez ciebie
tracę sens

to jak narkotyk
wciąga i zatraca