Poezja

Zmierzaliśmy ku wieczności wierni namiętnościom.

Nasze występki za ich myśli.
Krew zaplątana w brudne czyny.
Łzy okupione najsmutniejszymi życzeniami.
Dla nas adoracja, dla nich puste słowa.

Jedynym grzechem było oddychanie tym samym, odebranym deszczem.

Nigdy nie będziemy w stanie odczynić tych sekund.

W tym ostatnim tańcu chore serca utonęły w pożegnaniach. Wszystko zmienia się tak szybko, że stajemy się czymś, czym zostać nigdy nie chcieliśmy.
 
Kolejna pielgrzymka w deszczu smutnego czarnego poranka.
Żaden las nie wchłonie uciekinierów.

Podążamy w zaćmieniu, zapominając swojej ścieżki.