Proza

Cały tydzień obiecywała sobie wyjście na cmentarz. W tym roku musi być inaczej. Wszysko zrobi dużo wcześniej i potem tylko doniesie światła. Wszystko sprzysięgło się przeciw realizacji tego planu. Trzeba było wysprzątać najpierw żywym, bo pani Renatka tylko wtedy miała okienko, potem koleżanka z Warszawy przyjechała i spotkania z żywymi się pojawiły, a gdy już znalazła się przed cmentarną bramą z ogrodowym ekwipunkiem telefon odwołał ją do śródmieścia. Znowu żywi wygrali ze zmarłymi.
Całą noc nie mogła zasnąć. Miała wrażenie jakby na Boże Narodzenie zabrakło choinki w mieszkaniu, albo koszyczek ze święconym został zbyt późno zaniesiony do pobłogosławienia.
Obiecywała sobie, że raniutko z otwieraną bramą zjawi się z reklamówkami i dyskretnie wyniesie opadłe liście. Nieprzespana noc zrobiła swoje. Już dziesiąta, nie idziemy w tym roku na cmetarz, padło z głębi kuchni. Idziemy, idziemy tylko miałam takie niespokojne sny, zaspałam. Znowu poczuła się nieswojo. Wieloletni trening dawania przykładu pomógł. Jeżeli się nie zmobilizuje wszyscy sobie odpuszczą. Jeszcze to ja noszę światła, a nie mnie. Tradycja, była wielbicielką tradycji. Tradycja niesie w sobie mądrość łączenia różnych ludzi, tak zawsze myślała. Najważniejsze pielęgnowanie tkanki porozumienia. Liczyła na transport rodzinny, ale się rozczarowała. Trudno. Rozplanowała budżet inaczej. Taksówka zawiozła ją pod samą bramę. Znicze, chryzantemy. Chryzantemy - to święto chryzantem pomyślała. Piękne są. Czuła się zagubiona w tym cmentarnym bogactwie. Czy zdąży się pomodlić i powspominać, czy dzieci będa słuchać międląc komórkę w kieszeni. Ale byłaby checa, gdyby odebrali telefon - witaj wnusiu, tak to ja babcia Hania cieszę się, że jesteś u mnie. zawsze czekam na was, tak będzie herbata w tej ozdobnej filiżance i kajmak, a teraz posłuchaj mamy. Wieczne odpoczywanie...