Najnowsze prace:

Poezja

	Paweł Kołodziejski
	PROFIL O autorze Przyjaciele (6) Poezja (23)

najnowsze najwyżej punktowane najczęściej komentowane

Paweł Kołodziejski, 9 stycznia 2016

Face-Bóg

Przez szybę ciekłego ekranu
zaglądam do twoich dni

przechodzę z tobą pod rękę
ulice mosty i górskie szlaki

jesteśmy w paryżach turcjach
i bieszczadach

cieszę się radością z twoich dzieci
uśmiecham się z tobą do twojego męża

i nie potrafię oswoić lęku
że znikniesz zielona kropelko światła
przy wyśnionej twarzy

liczba komentarzy: 12 | punkty: 5 | szczegóły

Paweł Kołodziejski, 25 stycznia 2014

OSZUKANA

Nie próbuj przestawiać mebli
Zmieniać adresów
Numerów telefonu
Daremne to daremne
Porzuciłaś dawne stroje
Jeździsz teraz czerwonym audi
Nawet włosy zmieniłaś
Jest dobrze
Z nią
Nareszcie
Słyszysz szepty kiedy idziesz
Po kolejne Martini
I wierzysz wierzysz w to głęboko
Zrzuciłaś przecież z ramion
Ogromny ciężar
Zdjęłaś opaskę i świat rozbłysnął na nowo
W samym środku nocy
Twoją twarz rozjaśnia blask
Odbitej sieci
W której pośród miliardów cyfr
Szukasz jego śladów

liczba komentarzy: 0 | punkty: 4 | szczegóły

Paweł Kołodziejski, 21 czerwca 2011

Więzień numer 16670

litera wpisana w trójkąt
zaszła wilgocią

przypomina teraz
szeroko otwartą powiekę

jest noc
której skrzynka domyka się cicho

wreszcie można porozmawiać

pomiędzy nami są tylko
wydrapane ochrą plamy

i pewność

że jesteśmy

sami

liczba komentarzy: 6 | punkty: 14 | szczegóły

Paweł Kołodziejski, 22 października 2010

Wskrzeszenie

wstań
mgła opuszcza miasto
szynobus w zakręt lasu wsiąka
chrzęszczą żuchwy polityków
zetrzyj grudkę snu z posklejanych powiek
pościel traci ciepło
łóżko wąskie niczym trumna
tak żeby braku nie było widać
wstań
już kawa dojrzewa w słoiku
mleko niosą kartonowe krowy
dwadzieścia cztery konie czekają
aby je przegonić
Święta Trójca wschodzi biciem w dzwony
w dwójce dwieście kwitnie kantat
wiersze z gazet rosną i czasopism
wstań i idź
do chrztu prysznica
łaskotania klamek
chrzęstu pantofli
kwiatów cichej woni

liczba komentarzy: 5 | punkty: 6 | szczegóły

Paweł Kołodziejski, 7 października 2010

Co pozostaje

pozostaje tylko dłoń
odbita na szybie samochodu
i mała rysa po pierścionku
głos jeszcze
jak łodyga na wietrze która zasłania
głuchotę słuchawek i ślepotę ekranów

pogodzić się to znaczy
zamknąć wszystko
w czarnej skrzynce
i odstawić na półkę
pogodzić się to wstawać rano
myć się i jeść
wykreślać z planu dnia
kolejne zadania
nie mieć snów ani strachu ani łez
napięcia
że znowu Będziesz obok

pogodzić się to odejść
do sterylnego wnętrza
w którym nie ma nic
prócz Twoich linii papilarnych
i rysy po pierścionku

liczba komentarzy: 13 | punkty: 9 | szczegóły

Paweł Kołodziejski, 1 października 2010

Adresat nieznany

Oto otrzymał list
od dawno niewidzianej

intensywne barwy wspomnień
zapach lasu
zapach włosów
dzwoneczki wspólnych szeptów
różańce dotyków

list ze śladem dalekiego lądu
za morzem pierwszym drugim
siódmym

z łatwością rozpoznał
znajomy kształt liter
ich ostre łuki
i kolebki sklepień
a przecież ten namacalny dowód pamięci
nie sprawia mu tyle radości ile pragnął
uwiera w gardło niczym przyciasna koszula

jeszcze raz spogląda na kopertę
na której znajoma dłoń
pomyliła jego imię

liczba komentarzy: 8 | punkty: 12 | szczegóły

Paweł Kołodziejski, 17 września 2010

Dłoń

twoja dłoń jak zawsze wita mnie
na progu rękawa
zapala guzik u mankietu
poprawia przepaskę zegarka
lecz umyka zaraz
jak spłoszona wiewiórka
aby krzątać się wokół skroni

tylko tyle widzę na pociętej fotografii
pamięć nie chce jeszcze mówić
wciąż się przemóc nie potrafi

liczba komentarzy: 12 | punkty: 6 | szczegóły

Paweł Kołodziejski, 17 września 2010

Nalot

to było pogodne popołudnie
w które niespodziewanie wdarł się pomruk motorów
jak wiosenna burza
jak nieoczekiwany zwrot akcji
niebo postrzępiło się
i sady stargał zimny podmuch
na oślep na odlew
biły ładunki słów
rozrywały przestrzeń
strzały dotyków
boleśnie bolesne
kamienice spokoju
waliły się w gruzy
i poszarpane zostały
powietrzne mosty
które uparcie rozpinałem pomiędzy nami
rzeka sekund unosiła fragmenty ciał
wprost do przydrożnych rowów
w ich rozstrzelanych oczach ostatnia iskra nadziei
gasła gasła
w ogonach srebrnej eskadry przeglądały się kikuty drzew
i tylko trawa wokół
szumiała szumiała
szybciej niż zwykle
nadchodziła noc

liczba komentarzy: 7 | punkty: 4 | szczegóły

Paweł Kołodziejski, 14 września 2010

Naiwność

I zaraz twoje włosy
wywołają jesień
pachnącą kasztanami
i deszczem
będzie park zamiast pokoju
będzie wojna nerwów
i szelest suchych liści
aż brnąc po kostki
zdobędziemy razem
wolną ławkę
będziesz obracała w dłoni
kawałek kory
odgarniesz z czoła kosmyk
ciemną linię brwi zakreślisz
i szkiełkami paznokci
puścisz słońcu kilka błysków
potem będę tropił
w twoich oczach
wszystkie świata poranki
ale znajdę nieopatrznie
pod radością fowistów
na samym dnie ukryty
odłamek lęku

liczba komentarzy: 16 | punkty: 14 | szczegóły

Paweł Kołodziejski, 14 września 2010

WYZNANIE POETY DOBY BAROKU

I mam cię znowu przed sobą
Rozebraną na części
Jesteś pereł zbiorem
Pocztowych znaczków kolekcją
Ławicą ryb błyszczących
Podmuchem wieczornego wiatru
Jesteś maską murzyńskich tancerzy
Jesteś falą o brzeg bijącą
Jesteś kłębkiem motetem wrzecionem
Drogą codzienną przez miasto
Jabłkiem w koszyku zgubionym
Cicho szepczącym zegarkiem na pasku
Jeszcze w kącie gitarą milczącą
Jeszcze kwiatem na oknie
I wazonem
I stołem
I lampą
Porównaniem
Przenośnią
Przerzutnią
Hiperbolą
Języczkiem uwagi
Peryskopem
Latawcem
I książką
Pozytywką
Filiżanką do kawy

Zatem mam cię znowu przed sobą
W tym nadmiarze co zawsze jest brakiem

liczba komentarzy: 7 | punkty: 5 | szczegóły

10 - 30 - 100

Najnowsze prace:

Poezja

Face-Bóg

OSZUKANA

Więzień numer 16670

Wskrzeszenie

Co pozostaje

Adresat nieznany

Dłoń

Nalot

Naiwność

WYZNANIE POETY DOBY BAROKU

Ostatnie komentarze:

kontakt z redakcją