Prose

No nie wiem Pocosiu, nie wiem, ale po co wszystko dzieje się przez sen? – zapytałam lekko wątpiąc. Po co, to się jeszcze okaże – Pocoś przetarł zaspany pyszczek i otworzył tak szeroko oczy, że mógłby w nich pomieścić cały świat, lub przynajmniej ten pociąg, który w tym samym momencie się zatrzymał. Wysiedliśmy po coś. Stacja przywitała nas tablicą z nazwą miejscowości, i z miną kota z  Cheshire. Pocoś przeturlał się obok mnie, czym narzucił mi właściwe tempo, bo Pocosie tak czasami mają, że się turlają, szczególnie wtedy, gdy są trochę zaniepokojone, co zresztą zdarza im się rzadko. Jednak tym razem Pocoś wyraźnie był niewyraźny. A któż tak chaotycznie rozsypał gwiazdy, że nie można żadnej uchwycić? – zamarudził - Trudno, będziemy podążać za tamtą- i wskazał kierunek taki mniej więcej. Po pewnym czasie, trudno powiedzieć czy długim, czy krótkim, gdyż w bezczasie idzie się trochę po maśle, pomyślałam, że wpadliśmy z Pocosiem po uszy w jakieś Science Fiction. I raczej żaden morał nas tu nie znajdzie. I nie zmartwiłam się, bo nie zdążyłam.