Poetry

Mijała mnie.

Ubrana w perfekcyjnie skrojony płaszcz,

żadnej zmarszczki.

Jej czarne buty, odbijały światła ulicy.

Tam, po chwili gasły.

Krok ciężki, nierówny.

Musiała przecież udźwignąć .

85 wiosen.

        85 lat.

               85 zim.

Lato zasypały rdzawe liście.

Zapanowała jesień.

W oczach jej było coś dziwnego...

Wołały mnie?

Chciałam w nie spojrzeć,

pozornie nic niewyrażające.

Stanęłam..

Która godzina? – spytałam,

obserwując jak kolejna bruzda wnika w kącik ust.


-Być może ostatnia-odparła



Z cyklu  „Słowa -Klucze”

1995r