Poezja

nie ściągaj butów, błyszczących jak świtezianki w słońcu.
rankiem spojrzę w okno. jasność pozostawi ciemne plamy
w oku, szybciej niż pamięć po twojej wizycie.
 
śnię cię zawsze w naszym starym mieszkaniu,
zadłużonym dzisiaj do granic kredytowej płynności.
wzruszasz ramionami zamiast podać liczby,
które padną w lotto.
 
chociaż mnie przytul. 

wyciągasz ręce, dotykamy się,
a ty znowu zmieniasz mnie w ważkę.
 
i cóż z tego, że potrafię unieść się nad jeziorami,
jeśli skrzydła tną,  a zbliżeń unikają wszyscy.