Najnowsze prace:

Poezja

	zingara
	PROFIL O autorze Przyjaciele (5) Książki (2) Poezja (91) Proza (8) Fotografia (3)

najnowsze najwyżej punktowane najczęściej komentowane

zingara, 19 lipca 2018

W bezkres, nasz mały mrok. W siebie.

wciąż nasłuchuję. irracjonalnie staram się
zatrzymać czas zamienić w muzykę
która opętała moje ciało pokryte błyszczącymi
kroplami

wirowały w powietrzu,
po czym opadły na mnie pełne kurzu

nic nie mówiąc
pieszczę przeklęcie ulotne chwile,
bez słów chwytam je chwytam w dłonie
i usiłuję rozgnieść, pokruszyć

oddech spowalnia, dławię się to znów delektuję
w tobie i z tobą

wokół - ciemność która tęskni za słońcem
lub odwrotnie – sam zdecyduj. przemyśl dobrze,
kilka razy

nie musisz się spieszyć
- nanosekunda to przecież bardzo dużo czasu

liczba komentarzy: 2 | punkty: 5 | szczegóły

zingara, 29 czerwca 2018

deszczownik

znów pada, a ty piszesz powieść
– wymyślone postacie
błądzą między wersami

niektóre czekają w pogotowiu,
by wgryźć się w sen.
odpływam w twoich ramionach,
odnajduję się w nich

ja - jeden z cudów świata
ty - wybierasz sentymentalną podróż

rozpal ognisko a pochłonie
abstrakcję namalowaną na czerwonym
dywanie

rozbrzmi akord dziennego motyla i ćmy.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 1 | szczegóły

zingara, 29 czerwca 2018

czerwcowina

pies szczeka, kot mruczy
a na dworze chmury przysłoniły
zieleń

nie żebym tam marudziła
wpatrując się w zachód – łykam
wciąż cholerne pastylki

i jest mi wszystko jedno
gdy szukam siebie w sobie
zamyka się krajobraz

tam pies nie szczeka nie mruczy kot

bo w cudzej przestrzeni
można zatracić się tylko w kroplach
porannej rosy

tak bardzo obcej
i tak nie mojej

liczba komentarzy: 1 | punkty: 1 | szczegóły

zingara, 28 czerwca 2018

Oddycham w samym środku urwiska

fotka. ciała między chwastami -
mlecz i pokrzywa. zakładam rękawiczki
i zamazuję czarną farbą ( pozostaje ślad) .
życie – sceneria, iluzja.

powstała pod wpływem impulsu
mimo, że nie poczuła smaku krwi
- ona czyha – śmierć o wielu twarzach

rozpuszcza się w kwasie solnym
– rozbieram ze słów
odpływam, popadając w skrajność.

ponownie unosi mnie
ciężkie powietrze – bawi się – rozpoczyna grę

plansza przykryta mchem
walczy z bólem ( rekwizyt oddany
do przechowalni) może powróci nocą,
by świtem rozdmuchać mgłę

porównaj ją do pawiego pióra
– jest kurewsko kolorowe

liczba komentarzy: 3 | punkty: 1 | szczegóły

zingara, 26 czerwca 2018

poczuj smak syntetyku

chciałabym, by moja trucizna osiągnęła szczyt.
ale to diabelnie trudne. ona wciąż triumfuje
poza granicą rozsądku,

kiedyś czytałam dziesięć przykazań.
zaropiały od nadmiaru pieszczot

od pszczół bez skrzydeł. zmutowały się
produkując słodki nektar - smakuje niczym błoto

ktoś przykrył płaszczem ul zbierając resztki
wosku. zatopił w formalinie

twarz a może grymas?
który ulotnił się (niby obcy a jednak...)
jak ten "ktoś" kiedyś - przez komin

chłonę całe to zło i dławię się
jak prosię idące na rzeź tworząc zapiski
jeszcze nie skoordynowane.

wejdź we mnie czytelniku. utop się,
by ponownie ożyć między moimi myślami .

liczba komentarzy: 3 | punkty: 2 | szczegóły

zingara, 23 czerwca 2018

Zanim zwęgli się noc

/moim szaleństwem są białe kuleczki
- wybrzuszona gorycz/

ścieżka podąża za cieniem,
a może na odwrót któż
to wie gdy prowadzi
demon - widzę: oślepia

szalona kobieta rozkłada ręce
i woła swoje nic
wabi ją cisza szkarłatna
cofa życie przemieszcza
obrazy

zamknij szybko i nie uroń
chwili póki pulsuje

w środku splątanego umysłu
dogasają zgliszcza i nie widać
zarzewia w spojrzeniu

liczba komentarzy: 1 | punkty: 2 | szczegóły

zingara, 23 czerwca 2018

Rozpikseluj mnie, utop w cykucie

/zło tkwi w korzeniach
za głęboko by wyszarpać dłońmi /

nie mebluj mojej twórczości
- powiedział chłopak od mroku

wtulamy się w dawne czasy
w noc w której zieleń została przykryta słomą

wystarczyło wziąć zapałkę i podpalić
nie pytając o śmierć spletliśmy oddechy
tworząc wspólny portret

chciałabym namalować lub napisać
- zobacz kochany:
słońce gubi promienie, schwytajmy
kryształki i przenieśmy za stodołę.

rozkwitną rośliny bez korzeni
a rozsypane szkiełka
zespolą się z jasnymi barwami

nowej baśni. spiszmy ją szybko
różowym atramentem i nie wsłuchujmy się w ból
który przesłania grafitowe niebo
drażni nasze ego stworzone z mikroświatów

fetuję
jest to diabelnie podniecające

liczba komentarzy: 6 | punkty: 3 | szczegóły

zingara, 22 czerwca 2018

Szaleńsze

dedykuję pewnemu Poecie

czyżby to był on? ten, który ubiegłej nocy
śnił się, że pisze tekst o niczym?

podobny. maluje się w powietrzu obraz twarzy
potem - zarys sylwetki w oczach mężczyzny
- czerwona łąka

wyrywam z ziemi mech. słowa układają się wspak
we wsteczne epitafium, zaproszenie do wspólnego życia

chcesz? pobawimy się we wspólny wszechświat
tylko ty i ja - niewinne kwiaty z czerwono-uschniętej łąki

liczba komentarzy: 2 | punkty: 2 | szczegóły

zingara, 21 czerwca 2018

Ewowstąpienie

mówili ze jestem zła
jednak mam w sobie tę dobroć
stworzona została z gliny,
a może ze znaków na niebie?

nie wiem - więc,
wtul się we mnie chłopczyku
a zagra wspólna muzyka,
bo gdy namalujesz gwiazdy -
zastygnie krew potem

zapulsuje i poczujesz zapach
dojrzałych poziomek -
zerwij, bo lato tak szybko mija

liczba komentarzy: 2 | punkty: 3 | szczegóły

zingara, 17 czerwca 2018

Niebieskie katarynki

odbij mnie na ksero potem przybij
do ściany w opuszczonym pokoju
lub zamknij w porannym śpiewie świerszczy

bo wchodzę w sen ostry jak brzytwa

ktoś tam liczy głosy i milczy
by nie skończyć jak te świerszcze
których dźwięk da się słyszeć wyłącznie
w nocy