Najnowsze prace:

poezja

wszystkie dodane wczoraj tydzień temu przed miesiącem rok temu

Yaro, 4 sierpnia 2024

Powiedz jak jest

wiatrem deszczem po niebie i z nieba
czy człowiek wart narodzin
gdy życie kłodą nacisk kładzie

biegnę skryć oczy
by nikt nie patrzył

w nie jak w lustro
boję się z każdym rokiem
coraz bardziej i bardziej

chowane myśli płyną
ułożone w cegły mych ust

słowa kłamstwem obleczone
zmuszą do przyjęcia bestii

krew popłynie
popłyną łzy

nie potrafię płakać
szukam odpowiedzi
szukam siebie jak noclegu

odpadam
nie mam siły na zmiany
na to by żyć w bezprawiu
chaos bagno i zatracanie

ślepiec powie że
wszystko jest dobrze
powiedz jak jest naprawdę

rządzą nami łabędzie
jakoś to będzie
w stawie pełnym ryb

liczba komentarzy: 0 | punkty: 1 | szczegóły

Marek Gajowniczek, 4 sierpnia 2024

Wodnika znak

Barbarzyńskie zwyczaje.
Bizantyjskie prawa.
Dwa zwaśnione kraje.
Zemsta bywa krwawa.
Oko za oko! Ząb za ząb!
Boskim wyrokom przeciwny komp.
Życie - cyber zabawa.
.
Nieludzka Inteligencja.
decydentami włada -
Inwigilacja, siła, potencjał,
podstęp, oszustwo, zdrada.
Nieoznaczone dni i godziny.
Owiec milcząca zgoda.
Oczekiwanie. Medialne drwiny
Na sprzeciw nawet słow szkoda.
.
Nie wiemy skąd? Nie wiemy gdzie?
Nie wiemy czym i jak?
Zanim na czołach odciśnie się
Ery Wodnika znak.

liczba komentarzy: 0 | punkty: 0 | szczegóły

Arsis, 4 sierpnia 2024

Nic

Przechodzę przez te uchylone drzwi. Przekraczam próg. Światło jarzy się niemrawo. Pod sufitem
plafony. Zakurzone płótna pajęczyn. Falują. Kołyszą się…

Zasłony w purpurze. W obskurnym świetle kinkietów.
W półmroku...
Zasłony ze zjawami gestów w kunsztownie zdobionym miękkim pluszu.
I w tej ciszy milczenie rzeczy. Jakieś odbite obrazy w przedmiotach, w szarych kineskopach
martwych telewizorów.

Za szklanymi ścianami gablot
nieruchome
wskaźniki.
Zegary. Pokrętła…

Unicestwione laboratorium. Skamieliny rzucające cienie
w prześwitach idących z ukosa. Od okien, księżyca.
Od nocy.

Rozsnuwa się w resztkach i kłębi
mżący szarością obłok płynącego kurzu ..

Wiesz, nie ma tu czasu. Albowiem nie ma. Jest tylko nic.

Takie --
szumiące
w uszach
-- piskliwe NIC.

(Włodzimierz Zastawniak, 2024-08-04)

***

https://www.youtube.com/watch?v=nf-Ep7yhU6A

liczba komentarzy: 0 | punkty: 2 | szczegóły

Marek Gajowniczek, 4 sierpnia 2024

Wiatru śpiew

Idą burze i ulewy
na drożyznę i potrzeby
i na starczy niedostatek,
a tu jeszcze, na dodatek
wojna zawisła nad nami.
wzajemnymi ostrzałami.
.
Ludzie wstrzymują oddechy
z płonnych obaw bez pociechy
na to, co tu wkrótce runie.
Nikt przyczyny nie rozumie,
zdając się na ślepy los.
Żaden już rozsądku głos
do rządzących nie dociera,
ale nikt nie chce umierać.
.
Zło jest blisko i daleko
za morzem,. górą, za rzeką
i za frontem pogodowym
przepowiadając Świat Nowy
wojennym mocarstw koncertem,
śląc nam alert za alertem,
by porządkować balkony.
Piwnice zmienić na schrony.
Odjechać spod dużych drzew.

Zdmuchnął wierszyk wiatru śpiew.

liczba komentarzy: 0 | punkty: 1 | szczegóły

sam53, 3 sierpnia 2024

twoim cieniem

trudno szukać po omacku najgorętszych ust
zdejmować z nich dekor
ślady wczorajszych pocałunków
nawlekać na nitkę myśli gdy ręce w kieszeniach

trudno o perły tak rzadkie w wierszach
miłość obroni się zaufaniem
poezji potrzebne światło

przyjemnie pobiec za wspomnieniami
w jędrność ciepłych piersi
gotowych na wszystko

zabrać ze sobą marzenia
a czas przeznaczony dla nas
wypatrzeć z twoich oczu

liczba komentarzy: 0 | punkty: 2 | szczegóły

Deadbat, 3 sierpnia 2024

Pierwszy bunt Hioba

Dlaczego
Zawisło w istnieniu niczym preludium nadchodzącej burzy
Niepokorne
Oderwane
Ciężkie chociaż błahe
Przez jego umysł przemknęło rozczarowanie
Rozczarowany jestem tobą o Wszechmogący
Tobą
Światem
Życiem
Ani to monumentalne
Ani ważkie
Tu wskazał na małe drobne życie
konsumowało aktualnie inne
mniejsze oraz słabsze
Oto Twoje prawo
Oto to co naprawdę nam dałeś
Dlaczego więc miałbyś mi zakazać
Powstrzymywać przed zagładą tych którzy nie zechcą
służyć mi jako moi niewolnicy
przed zaspokajaniem na nich wszelkich chuci tego ciała
oraz okrutnych zachcianek tego oto znudzonego umysłu
które Ty sam wszak stworzyłeś

W jakim celu miałbym się samoograniczać ja
wraz z narodzinami skazany na zagładę
z choroby
przez wypadek
z ręki innego
czy przez starość

Prochem jestem i oni wszyscy jak ja na równi prochem
Ty wskazujesz na dobro i brak dobra
sens i brak sensu
światło i brak światła
Lecz stworzyłeś mnie tak
abym chciał doświadczać
bezsens w sens przeobrażając
Tak aby śmierć i życie czy to swoje czy obce
na moją modłę i w moją zabawkę
Co jeśli zatem zapragnę
poczuć krew wrogów w moich ustach
siedząc na tronie z ich drgających kości
poczuć bijące jeszcze serca ich potomstwa
na mojej wyciągniętej dłoni

Ty mi nie zabraniaj
Cóż bowiem dane mi być może więcej doświadczyć za życia
W zamian za tą marną chwilę triumfu
Cóż mi oddasz Panie
Za potop seksu szaleństwa przemocy
za to chwilowe chociaż słodkie zapomnienie
o własnej niemocy
Oh jakąż satysfakcję odczuwać musi drapieżca
kiedy dopadnie śmiertelnie ofiarę
Czy szalę zrównoważy rozdarcie wewnętrzne
Które my ludzie nazwaliśmy moralnością
Ja widzę ja jako słabość
narzuconą samemu sobie
tylko dla współistnienia
z sentymentu
z empatii
Współczuć może jedynie człowiek człowiekowi
Ci co stoją na szczycie
mordują narody
bez mrugnięcia okiem

Tak jest i tak było
A mordowany w ten sposób człowiek
milczy
bo jest słaby

Musi on spełniać najniższe życzenia tego który go morduje
dlatego tylko że zabicie go wyszło taniej w czyjejś kalkulacji
I choć dłuższą może chwilę pracuje żyje jeszcze i być może mówi
Nie wie po prostu jeszcze że za chwilę jutro za tydzień jest martwy

Śmierć oto wspaniała jest
jest to najbardziej tolerancyjna siła
Nasza prawdziwa Pani
Śmierć
Nie ma względu na wiek płeć rasę zasługi przymioty czy braki
Czy to gorąca dżungla czy otchłanie tajgi
Jeżeli ten kto nad tobą ma władzę mówi że nie żyjesz
Umierasz bez skargi

Oto jak marnym robakiem jest człowiek

Oto jak marną siłę jestem w stanie zgromadzić
w moim wciąż obumierającym ciele
Jakże tej pogardy mam więc nie odnosić do reszty ciał takich samych posiadaczy
Tych zjadaczy chleba w przeogromnej skali
bezrefleksyjnych i próżnych pożeraczy ziemi
półnagich i ślepych
pełzających słabo wszędzie naokoło
z ustami wciąż pełnymi żałości i skargi
zanim zginą marnie

Czego więc chcesz ode mnie

Boże

Cóż ja mogę uczynić

w świecie dekadencji
...

liczba komentarzy: 0 | punkty: 1 | szczegóły

Yaro, 3 sierpnia 2024

Wybaczam wszystko

niebo tak blisko
gdy Mielno
pachniało latem

dziewczyna z kręconymi włosami
jej uroda zabrała mi głos
odebrała odwagę młodego człowieka

zaślepienie upadek
przez młody silny wiatr
wszystko trafił szlag

powiedziała

nadchodzi koniec świata
żegnaj przyjacielu na zawsze
wracam do domu
przyjechał chłopak

chwyciłem piachu garść
tyle dla niej byłem wart

wybaczam co zatarł czas fal

liczba komentarzy: 0 | punkty: 1 | szczegóły

sam53, 1 sierpnia 2024

a świerszcz gra i gra

i znów wieczór noc w ciemnościach
zamazany księżyc w chmurach
pierwsza druga zmienia postać
teraz nie wiem którą która

są jak myśli wokół ciebie
wiem że mogły frunąć wcześniej
jak sen który cicho przebiegł
a tak chciałbym śnić go jeszcze

póki gwiazdy nam nie zgasną
i jaśminem pachnie lipiec
chciałbym obok ciebie zasnąć
słyszysz świerszcza - stroi skrzyoce

rankiem obudź pocałunkiem
nasze szczęście mi się śniło
z nim do ciebie dzisiaj frunę
słyszysz świerszcza - czy to miłość

liczba komentarzy: 2 | punkty: 3 | szczegóły

sam53, 1 sierpnia 2024

będziesz

wiem że jesteś - bo jesteś - a może cię nie ma
gdy pragnienie miłości gra na jedną nutę
kiedy słowa przytulam czuję bliski temat
wierszem będę cię kochał - inaczej nie umiem

w cieniu chmury poezją - po deszczu w obłokach
wyobraźnią w objęciach gdy rymu nie stanie
niechaj niebo zakwitnie - w kwiatach chcę cię kochać
niechaj miłość na zawsze kwitnącą zostanie

byłaś różą - wciąż jesteś - nawet kiedy jesień
kiedy piękno w dojrzałość codziennie się zmienia
gdy na ustach dwa słowa w pocałunkach niesiesz
wiem że jesteś bo jesteś - a może cię nie ma

liczba komentarzy: 2 | punkty: 4 | szczegóły

Yaro, 30 lipca 2024

zawołaj

zagubionym na rozdrożach wskaż drogę
sandały rozwiązane rzemyki popękane

w ustach sucho napój baranki moje
włóż mi ziarno mądrości w głowę
niech zakwitnie

śpiew ptaków wiosną
gdy idziemy w pole
pora zasiewu
pora żniwowania
zapuść sierp i siecz
ziarno do spichlerza
plewy dla zwierząt

wyjdź po mnie gdy świt wita jutrzenkę
pobiegnę za tobą zieloną łąką przywitać się
wyczekuj nas tato bo ty jesteś ojcem

w myślach znużeni w chorobach zagubieni
cierpimy bez twojego głosu bez radości

co unosi nas pośród ziemi
na niebie ptaki

radość rozbrzmiewa boś niedaleko
przyjdź w pokoju zawołaj nas
jak ojciec z matką swoje dzieci woła

liczba komentarzy: 0 | punkty: 1 | szczegóły

10 - 30 - 100

Najnowsze prace:

poezja

Powiedz jak jest

Wodnika znak

Nic

Wiatru śpiew

twoim cieniem

Pierwszy bunt Hioba

Wybaczam wszystko

a świerszcz gra i gra

będziesz

zawołaj

Ostatnie komentarze:

kontakt z redakcją