10 january 2016

królowa śniegu

za siedmioma morzami
za siedmioma falowcami
w wysokiej i wietrznej wieży
skostniałe serce ani drgnie

błękitna krew zastygła i cierpliwie czeka
wciąż pamięta szaleństwo w żył zakrętach
szum i tętent pędzących ciał
nie straszny był marznący deszcz i wiatr
iskrzył się wokół cały świat

chmurne oczy mrożą najgorętsze zapały
lodowate palce uparcie wskazują drzwi
o kryształową posadzkę rozbijają się górnolotne marzenia
suchy trzask echem odbija się od pustych ścian
bo to nie to nie ten nie tak


number of comments: 3 | rating: 3 |  more 

Agnieszka M. J.-Hallewas,  

kochana: dla każdego przychodzi moment wyboru. i ta wieża potrzebna też, potrzebna by złapać haust powietrza, by sobie uświadomić, że i śniegiem marznącym na policzkach płakać można. płacz, śmiech - sposoby by katharsis zmyła ból lub nadmiar radości. nasycasz głód by później ponownie szukać, pragnąć, zachwycać się. dziękuję, że mi o tym przypomniałaś

report |

onomatopeja,  

Dziękuję za zatrzymanie i ciepłe słowa, pozdrawiam:)

report |

Florian Konrad,  

Kamień Szymborskiej był równie nieprzystępny

report |




Terms of use | Privacy policy | Contact

Copyright © 2010 truml.com, by using this service you accept terms of use.


contact with us






Report this item

You have to be logged in to use this feature. please register

Ta strona używa plików cookie w celu usprawnienia i ułatwienia dostępu do serwisu oraz prowadzenia danych statystycznych. Dalsze korzystanie z tej witryny oznacza akceptację tego stanu rzeczy.    Polityka Prywatności   
ROZUMIEM
1