Latest items:
Petroniusz, 8 september 2015
Portret
Daję ci pędzel i sztalugę,
I wszystkie barwy świata,
Abyś namalował mnie po
środku morza, którego odcieni
nie da się nawet nazwać.
Sportretuj moje myśli:
wzniosłe i plugawe,
beztroskie i osowiałe.
Jednym ruchem ręki
ochrzcij moje sprzeczności,
I jady nigdy nieproszone,
Które zatruwają krew
w żyłach.
Namaluj smak moich słów,
gorzkie zawody i miłość,
Niewidzialny port, do którego
kazano mi płynąć.
Otocz mnie chaosem spraw
codziennych, który w bezczelnym
porządku trzyma moje życie
przy życiu.
Petroniusz, 31 august 2015
Dobrze jest
Dobrze jest umrzeć za życia
i żyć życiem umarłym
jakby wszystko było już
po wszystkim.
Dobrze jest być umarłym dla żywych,
gdy żywi muszą wciąż żyć,
a umarłego nie tyczy się już
nic.
Petroniusz, 31 august 2015
Znaczenie słów
Ciemna cisza unosi się
nad biegiem słów,
których pojąć się nie da.
W niej rodzi się z nicości
zaciekawienie i niepewność.
Przez nią słuch sięga do serca,
by jego biciem zagłuszyć
milczący lęk przed nadchodzącą
burzą.
Dziś jesteś, a jutro cię nie ma.
Petroniusz, 29 august 2015
Na spalonej ziemi
Na spalonej ziemi,
gdzie dawniej kłębiły się wonie
róż i jaśminów pamiętające
żonglerów słów namiętności
i mędrców barw cieszących zmysły...
Na ziemi jałowej ukrytej
w moim sercu, które
stało się ciemną piwnicą
dla popiołu buduję swój
pomnik cmentarny.
Dwa anioły przelewające
z warg do warg smutek
opowiadają o zwiedzionym
nadziejami życiu, które
karmili ludzie rajskich ogrodów
uwięzionych na mieliźnie.
Ich miłość przebita włóczniami
wyrwanymi z pejzażu Golgoty
i ciał rzymskich gladiatorów
nie troszczy się o bezdomnych
wędrowców duszonych w oparach
przeznaczenia.
Petroniusz, 18 july 2015
Niestałość
Jeszcze wczoraj byłem bogaty
w kwiaty, które rodziły się w mojej duszy,
szumiące lasy i górski potok.
Przechodnie mawiali: jak tu pięknie,
gdy zapach róż zatrzymywał ich w drodze.
Jednak wystarczył jeden podmuch wiatru,
błysk na niebie i grom zrywający bębenki
w uszach.
Dziś jestem wyłącznie wyjałowioną ziemią,
która budzi postrach.
Pustynią, na której umiera życie.
Pasterzem ciemnych dni.
Tak wiele nienzanych chwil przed nami,
a wystarczy tylko jeden czarny trefl,
aby rzucić nas na kolana.
Petroniusz, 18 july 2015
Nasze życie
Nasze życie zawsze kończy się klęską.
Starość, śmierć, choroba, przemijanie -
to puste bukłaki nabierające sensu wraz
z wlewanym do niego winem.
Wzniosłe nadzieje uskrzydlone
zapachem z ogrodu rozkoszy
upadają jak kamienne kostki
domina - jeden po drugim
przy wtórze monotonnego
śpiewu antycznego zegara.
Tak mało czasu przed nami,
a tak wiele cierpienia czeka,
aby nas otulić swoim
zimnym ciałem.
Petroniusz, 12 july 2015
Anioł wolności
Upijam się słodką chwilą samotności,
ukryty za własną duszą, gdzie nie szukają
mnie błędne oczy i nie dochodzi promień błękitu,
uczę się słów ciszy.
W ciemnej otchłani rodzi się anioł wolności,
który nie ma twarzy i nie zna uczucia bijącego
serca.
Jego białe skrzydła otulają mnie przed światem,
w którym prawo kocha się z bezprawiem.
Ogołocony z życia trwam w istnieniu.
Wolny od ciał płaczących bólem,
zegarów odmierzających litery przemijania,
myśli dźwiękiem barw uwodzących umysł.
Petroniusz, 11 july 2015
Nadzieje
Nie mam juz złudzeń,
gdy z nieba zrzucam
nadzieje ubrane w perły.
Sny haftowane ze złotych nici,
marzenia śpiewane o brzasku
przez słowika.
Będąc kaznodzieją zapalonej świecy,
w którą z tęsknotą wpatrują się
róże zielonookie...
Nie mam już złudzeń,
czego najbardziej pragną
kwiaty rosnące na równinie.
Petroniusz, 28 june 2015
Tułacze
Jeśli jesteś w drodze niech
twoje myśli nie będą
zniewolone Ziemią Kanaan.
Wzrokiem sokoła obejmij
kręgi pól, lasów i łąk.
Zadziwiający pejzaż oblany
zachodzącym słońcem,
tylko pozornie nakarmi cię
usypiającym spokojem.
W piwnicach swej pamięci
pielęgnuje zapach bez celu
przelanej krwi, ludzki trud
i łzy nad bezwładnym ciałem
dziecka, które jak rwący potok
płynęły z oczu serdecznej matki.
Idziesz po niwie zmęczonej i
strapionej, która przyglądała
się twarzom Kaina, Napoleona,
Tyberiusza i młodego chłopca,
który nie znał jeszcze słów:
głód, choroba, wojna.
Oni upadli w proch,
ciebie też to czeka.
Zatrzymaj się na dłużej, żeby
zrozumieć złudny śpiew ptaków.
One głosem fagotu opowiadają
sobie o tych, co szli przed tobą.
Medytują nad ich pychą i naiwnością,
dzięki temu nie muszą siać,
żąć i gromadzić w magazynach,
aby przetrwać.
Niech cię nie zmylą powiewy wiatru.
Jego chłodne ramiona nie wspomogą
cię w wędrówce: on szyderczo bada
kolejnego tułacza, który chce poczuć
smak gorzkich ziół, które można
kupić na małym bazarze w opustoszałej
Ziemi Kanaan.
Petroniusz, 28 june 2015
Witraże
Maluję na niebie witraże,
ramki z ołowiu zapełniam
miłością o twarzy anioła i
głosie niewiasty.
Z jej pofałdowanych szat
można wyczytać troski:
o pokrytych mgłą rozstajach
i podartych sandałach, w których
trzeba ruszyć w drogę.
Maluję na niebie ludzi,
którzy wypełniają
kolorowe witraże.
Przeźroczyste farby tworzą
ich ostre kontury ubrane w życie.
Moje niebo mówi, że między
narodzinami a śmiercią
grany jest spektakl o wszystkim
i niczym.
Petroniusz, 28 june 2015
Bez końca
Nic nigdy nie umiera do końca.
Odpływające dni odpoczywają
w zapomnianych korytarzach,
wspominając koleje swojego losu.
Dawni bohaterzy zamknęli się
na wieczność w komnatach i
ze zdumieniem czytają o sobie
książki.
Nic nigdy nie kończy się w zupełności.
Promyk światła zostawia cień
w pamięci drzew i rzek.
Księżyc codziennie notuje na
swoim ciele ludzkie drogi, aby
każdy nowy przybysz mógł
poznać przeszłość istniejącą
w teraźniejszości.
Petroniusz, 28 june 2015
Zagubione serca
Zamknij mnie w swojej dłoni.
Otocz jasną ciemnością,
w której nie trwoży się serce.
Rozpal niewidzialny płomień,
niech pulsuje namiętnością.
W tobie chcę ukryć się przed światem.
Może mam nieczyste sumienie.
Może uwiera mnie los.
Ciebie nazwę imieniem róży.
Nie chcieli powiedzieć prorocy,
bo nie wierzyli, że między
niebem a ziemią truchleją
serca zgubione.
Nie nauczali też kaznodzieje,
bo bali się budzić uśpione
morza i oceany.
Petroniusz, 28 june 2015
Okaleczone dusze
Okaleczone dusze tułają się
między zmęczonymi blokami,
które dławiąc się w niemocy
piszą pamiętniki.
Kamienne twarze kryją rozgoryczenie,
a zwiotczałe ciała tęsknią za pustynią,
na której życie jest tylko złudzeniem.
Po omacku, drogami bez drogowskazów
wędrują do bezimiennego portu.
Nikt nie wie, czy on istnieje i
nikt nie pyta, czy ból mylonych dróg
nie jest daremny.
Tak dużo okaleczonych dusz
miota się w bezładzie, że każdą
z nich można nazwać religią.
Petroniusz, 24 june 2015
Tropiki
Czas nie istnieje między palmami
otoczonymi lazurowymi wodami.
Każdy mógł przynieść swojego Rolexa,
lecz zegarek miał mniejszą wartość
od ciepłego piasku, który służył
za wygodny materac.
Nikt nie pytał o porę obiadu i kolacji,
bo przemijanie wyznaczał berek
księżyca ze słońcem.
Nikt nie musiał chodzić do pracy
ani płacić podatków – słowniki
nie znały słowa pieniądz i urząd.
Jednak nie dotarli tam mieszkańcy,
ponieważ wolność w tropikach
była tak duża, że uwierała palce
w bucie.
Petroniusz, 24 june 2015
Zamknięte drzwi
Nauczyłem się odwracać plecami
od wspomnień katujących moje ciało
jak rózgi żelazne, pamiętające
jeszcze smak krwi Galilejczyka.
Od lęków, które rozrosły się
na czarnoziemach w godzinach,
gdy nawet serce swoim biciem
nie chciało wymawiać mojego imienia.
Nauczyłem się zamykać drzwi.
Klucz w zamku przekręcam
dwukrotnie, aby żadna stara
rana nie mogła się odnowić.
Cienie osób znanych ze szkolnej ławki,
ciemne dni zapisane w podręczniku
od historii czy słowa wypowiedziane
wtedy, gdy twój język stał się
mieczem przenikającym dusze.
Przez zamknięte drzwi nie przelatuje
już iskra pamięci.
Petroniusz, 23 june 2015
Kobieta w płaszczu
Ja nie jestem dobry.
Jestem chłodny jak jesień,
gdy pożółkłe liście opuszczają drzewa,
a porywisty wiatr rozmywa je na drodze.
Po niej pośpiesznie kroczy kobieta
w czarnym płaszczu i kapeluszu
zmierzając do swojego domu,
aby przy kominku otulić się
złotymi płomieniami.
Ja nie czynię dobra.
Maluję chłodny pejzaż jak zima,
gdy płatki śniegu przylatują z nieba,
a porywisty wiatr zamienia je w zasieki
na drodze.
Po niej pośpiesznie kroczy kobieta
w czarnym płaszczu i kapeluszu
zmierzając do swojego domu,
aby przy kubku gorącej czekolady
otulić się słodkimi tęsknotami.
Petroniusz, 9 june 2015
Cztery strony świata
Tam, gdzie siedzi
głodne dziecko
ubrane tylko w
smutek.
Tam, gdzie serce
przestało bić po
zderzeniu z
ciężarówką.
Tam, gdzie płynie
rzeka wina i słychać
śpiewy na chwałę
miłości.
Tam, gdzie oszukany
milioner wiąże sznur
na drzewie.
Tam, gdzie chłopiec
otwiera prezent od
rodziców z okazji
urodzin.
Tam, gdzie sędzia
orzeka o rozwodzie,
a lekarz oznajmia
o chorobie.
Tam toczy się życie.
Petroniusz, 9 june 2015
Bogaty człowiek, ubogi człowiek
Otworzyłem lodówkę z widokiem
na górskie potoki, aby szumem
wody i śpiewem lasu nasycić się
spokojem.
Myślami utkwiłem na łodzi
narysowanej słowami przez
Hemingwaya, aby popatrzeć
na starego rybaka.
Całym sobą oglądałem Chopina
z tańczącymi dłońmi po klawiszach
fortepianu i jednocześnie słyszałem
muzykę ze stepów akermańskich,
którą w słowa zamieniał Mickiewicz.
A jednak za mało jest chwil w godzinie
i godzin w zegarze, by między brzaskiem
a zmrokiem, nocą a dniem, pielęgnować
niewiastę.
Petroniusz, 8 june 2015
Myśli
Łzy bogów niemym krzykiem rozdzierają
na strzępy lazurowe niebo, rozpuszczają
świeże obłoki o smaku wanilii, aby
upaść na kłębiaste włosy z walizką
pełną myśli, marzeń i pragnień.
Głosy Platona, Augustyna i innych
zapisane na pięciolinii w postaci nut
rytmicznie stukają w drzwi, bo i one
nie chcą być dziećmi sierocińca.
Ile cierpienia może być w przytulaniu, a
ile bólu w pocałunkach?
Ta pienista fala, która zalewa zakątki
mojej wyobraźni, nie zna słowa kresy.
Nikt nie nauczy startego serca jak ma
przestać bić.
Petroniusz, 7 june 2015
Powołani
Rodzimy się ze złocistego piasku
rozsianego na stepach pustyni
odziani w puste naczynia które
napełniamy wschodzącym słońcem.
Szukamy śladów ojców na malowidłach
w jaskini Laxcoux.
Słowem przenikamy domy Persów
i statki Wikingów, bo chcemy się
wznosić ponad epoki.
Ponad cienie średniowiecznych katedr
i kościołów.
Ochrzczeni świętą jemiołą
pragniemy przegonić tygrysa
i pokonać smoka, aby jadać
przy okrągłym stole w Camelocie.
Powołani do istnienia trwamy
w istnieniu dopóki nie przytulą nas
dłonie brodatego Charona.
Petroniusz, 6 june 2015
Rzym
Rzym jest taki piękny i taki spokojny.
Powiedział król po wrzuceniu Romulusa i
Remusa do Tybru.
Stolica strzelistych katedr,
w której życie i śmierć razem
przy stoliku piją cappuccino.
Miasto, w którym czas zatrzymał się
na wieczność obok wiecznie zatłoczonych
autokarów i zakorkowanych ulic.
Mieszkańcy, którzy najgłośniej krzyczą
do nieba, a niebo odpowiada im echem.
Petroniusz, 6 june 2015
Wojna
Nikt nie powiedział głośno o nienawiści, a mimo to:
Spłoszona sarna przebiegła przez łąkę pomalowaną astrami.
Ich zapachem rozkoszują się bogowie zamieszkujący Olimp.
Niewidzialne miecze i tarcze przypięto nam do zbroi, a nasza mowa
zaczęła strzelać pociskami.
Rycerze pokoju nie chcieli powstać ze słodkiego snu.
Śni im się czekoladowa chatka z bajki braci Grimm,
pokryta lukrem i polewą truskawkową.
Między słońcem a księżycem Kain zabił Abla.
Tak minął pierwszy dzień wojny
w pracy, w domu, w nas.
Od urodzenia wszyscy jesteśmy żołnierzami.
Petroniusz, 5 june 2015
Ziarna
Ludzie, którym można zaufać, jeszcze się nie urodzili.
Padły ziarna na żyzną ziemię, lecz plonu nie wydały.
Bały się przelatujących ptaków, które chciały je wydziobać.
Bały się wschodzącego słońca, które chciało je przepalić.
Bały się się rosnących obok cierni, które chciały je zagłuszyć.
Siewca spojrzał na plon, jednak plonu nie było.
Przyklęknął zasmucony i powiedział:
Ludzie, którym można zaufać, jeszcze się nie urodzili.
Petroniusz, 4 june 2015
Lata minione
Nie lubię oglądać kalendarzy z lat minionych.
Czytać o podbojach Aleksandra, klęskach Hannibala
i cierpieniach ludów sprawiedliwych,
które wydarzyły się w moim życiu.
Nie lubię pamiętać smaku trufli i ostryg,
skoro starannie przetrawione przez żołądek
zakończyły swoje życie.
Nie istnieje radość z podziwiania
ogrodów Semiramidy czy posągu Zeusa,
jeśli stały się jedynie czarno-białą karykaturą.
Popiół pamięci rzucam na wiatr,
aby na zawsze rozpłynął się we
wszystkich kierunkach świata i
niezapraszany nie wplątał się
w dzieje chwil obecnych.
Petroniusz, 3 june 2015
Samotność
Samotność jest taka piękna.
W tej ciszy konik polny gra
uwerturę Verdiego, a w godzinie
mieści się cała historia wojen punickich.
Sokół z nieba odkrywa świat,
czyta ludzkie dłonie i rysy twarzy,
często zagląda w oczy Hieronima Boscha,
samemu tkwiąc na wysokościach pustyni.
W samotności nie istnieją rzeczy istotne.
Miłość, śmierć, przemijanie, wolność -
krzesiwo nie pamięta jak wzniecać ogień,
a milczenie staje się największym monologiem.
Spokój i obojętność zagłuszają dzwony.
Nawet trąby nie są w stanie skruszyć murów,
mimo że dzwonnik z Notre Dame ma upór Syzyfa.
Samotność okryta jest mgłą z jedwabiu.
Można się w nią wtulić stojąc na środku sceny
dla jednego aktora.
Petroniusz, 3 june 2015
Listy smutnych dni
Odkąd pamiętam pragnąłem śmierci.
Im pragnienie było silniejsze,
Tym mocniej życie wzywało do życia.
Dęby i troski rodziły się na kręgosłupie,
Zielone liście szeleściły Chopinem, Schubertem...
A słońce nie chciało zgasnąć -
wciąż wschodziło. Wschodziło ku górze.
Koperty smutnych dni otwierał listonosz
I czytał puste kartki z ciekawością.
A listów w torbie było dużo,
O wiele więcej niż dni ma wieczność.
Zatarła się pamięć, rozmyły pragnienia,
Tylko listonosz siedzi pod dębem
I dalej czyta z zaciekawieniem.
Petroniusz, 2 june 2015
To nic wielkiego
To nic wielkiego,
gdy metodycznie każdego ranka
uchodziło życie z młodej matki trójki dzieci.
(Dzieci bawiły się w klasy)
Nie stało się nic,
gdy lekarz oznajmił rodzicom o śmiertelnej chorobie ich synka.
(Chłopczyk lubił lody o smaku kiwi i wiśni)
To nie jest ważne,
gdy patrzymy na pusty fotel,
na którym jeszcze wczoraj siedział on.
(Padający deszcz wydawał przyjemny odgłos)
To nic wielkiego.
To tylko życie.
Petroniusz, 1 june 2015
Kapitanowie statku
Każdego dnia z pokładu statku
schodzą jego kapitanowie.
Opustoszałe ciała pokrywają ziarna kurzu
i niewidzialnie dla oka przemieniają je
atom po atomie w nicość
Pory roku, lata, dni i noce.
Morskie fale nie odmierzają już dla nich czasu,
bo czas przestał być czasem, wiosna wiosną,
a świecąca latarnia świecącą latarnią.
Czerwone słońce odpłynęło w milczeniu,
Jednak nikt nie chciał go podziwiać.
Nic się nie stało - pomyślał latarnik.
Jutro odpłynie znowu.
Każdego dnia z pokładu statku
schodzą jego kapitanowie.
Petroniusz, 1 june 2015
Alcatraz
Każdy ma swoje Alcatraz.
Ślepy los z dokładnością zegarmistrza
wyznacza jego wzrost i rozmiar stopy.
Podanie o zmianę celi zawsze ląduje
w niszczarce marki Tracer.
Jedynie przez dwa okna w kolorze
niebieskim, zielonym, piwnym, czarnym
- niepotrzebne skreślić – widać wodę,
ląd i drzewo zrzucające liście, i pszczoły
latające chaotycznie.
Z czasem Alcatraz ulega degradacji.
Pomarszczone twarze, podsiwiałe głowy,
Za oknem mgła jak o poranku na brytyjskim
wybrzeżu.
(Przemijanie waży tyle co rutyna,
a melancholię mierzy się w kilometrach).
Po odbytej karze Alcatraz zmienia się w muzeum.
Spaceruje po nim chrząszcz, który nie ogląda
obrazów Picassa, Moneta, ani rzeźb Klingera.
Jedynie szepcze pod nosem: tu mieszkał
więzień. Pokój jego duszy.
Petroniusz, 12 june 2011
Sztorm
Sztorm myśli w wyjałowionej z uczuć głowie
Z rzadkimi włosami i szmaragdowymi oczami
które nigdy nie okażą się przypływem nadziei
Na miłość ustał po dwóch psychotropach
Zwijam żagle ale nie białe bo
gdzieś na szorstkich falach życia
zagubiłem czystość bezpowrotnie
Zarzucam kotwicę by przymknąć
oczy choć na chwilę odpoczynku
dla rozleniwionego ciała
Zapanowała przerażająca cisza
Wszystkiego co jeszcze kilka minut
temu męczyło mnie niemiłosiernie
Petroniusz, 27 november 2010
Rebelia
Powrócił wróżbita ze stepów Baru
Trzymając w dłoni róg wyzwolenia
Z piór czapka zakryta miłością kraju
Ostatnie już słychać hańby tchnienia
Jankiel bić zaczął taktem tryumfalnym
Buchnął dźwięk na zdumionych słuchaczy
Mistrz coraz takty nagli i natęża
Aż tu Jasiek krzyczy: - To rebelia!
Nowych trzeba Judymów i Kordianów
i Prometeuszów i Syzyfów
Co własne serca na ofiarę złożą
Swoje życie na szafot wystawią
Bo przed ucztą potrzeba dom oczyścić
Powtarzam: ze śmieci dom oczyścić
Kto ma uszy niechaj słucha
Kto ma rozum niechaj myśli
Petroniusz, 13 august 2010
Miłosna nić
Spotykam Cię gdzieś wśród przechodniów
Na wąskim chodniku mijamy się bezkolizyjnie
Jak gdyby nic między nami powstaje nić
Łącząca jak gdyby nic nasze dusze
Nić która pęknąć nie może
Której przeciąć się nie da
W pamięci pozostaje obraz Twojej twarzy
I oczekiwanie na następne spotkanie
*
Spotykam Cię gdzieś wśród przechodniów
Na wąskim chodniku mijamy się bezkolizyjnie
Jak gdyby nic nasza nić robi się grubsza
Łącząca jak gdyby nic nasze serca
Nić która która staje się widoczna
Która zaczyna świecić blaskiem słońca
W pamięci pozostaje obraz Twojego ciała
I oczekiwanie na następne spotkanie
**
Spotykam Cię gdzieś wśród przechodniów
Na wąskim chodniku mijamy się bezkolizyjnie
Jak gdyby nic jesteśmy w sobie zakochani
Jak gdyby nic miłość pięknieje w wyobraźni
W pamięci pozostajesz Ty
I oczekiwanie na następne spotkanie
***
Już Cię nie spotkałem wśród przechodniów
Na wąskim chodniku nie minęliśmy się bezkolizyjnie
Zniknęłaś w gąszczu tajemnic świata
ludzkiego zakłopotania
Pozostała tylko jasna nić której zerwać się nie da
Utkwiła w duszy sercu głowie
I pęknąć nie może
Petroniusz, 12 august 2010
Pory roku
Raz jeszcze zdobyć szczyt samotności
W pustych zimy przedsionkach odnaleźć siebie
Odpocząć od ludzkiej zawiści, chciwości
Pływać po bezkresach ludzkiej myśli
Odnaleźć namiętność w serca biciu
Posmakować artysty marzeń niezwykłych
Przenieść się do pełnych nadziei wiosny korytarzy
Zapachem róż i przyrody muzyką karmić zmysły
Delektować się każdą chwilą życia
Myśleć tylko o rozkoszach i pragnieniach
Przy wtórze pieśni Homera
Wbiec w złote sierpnia pokoje
Przeżyć do skrajności sił miłość życia
Pośród gęstych lasów uczuć znaleźć najważniejsze
Pośród korowodu barw odszukać najbliższą nam
Do utraty tchu kochać i być kochanym
Spełnionym wejść w jesień życia
W spokoju oczekiwać na ostateczność
Wspominając lata urodzajne być gotowym do dalszej drogi
W swojej Itace patrzeć na radość potomków
Aż w końcu pofrunąć w siódme niebo Boga Ojca
Petroniusz, 12 august 2010
Jestem
Jestem ubogim pielgrzymem tego świata
Wędrowcem żółtych łąk i zielonych traw
Obserwatorem potężnej Matki Natury
Listkiem na wietrze nic nieznaczącym
Jestem skromnym mędrcem świata
Myślicielem nad księgami Mistrzów
Uczniem potężnej Matki Natury
Pyłkiem na wietrze nic nieznaczącym
Jestem człowiekiem mieszkańcem ziemi
Ciałem poznającym świat zmysłami
Duszą badającą to co zmysłowe
Nieśmiertelnym Synem Stwórcy
Petroniusz, 10 august 2010
Jutro
Nie pytaj mnie o jutro gdy słońce jeszcze na firmamencie
A nawet gdy zmierzch nastanie - nie pytaj mnie o jutro
Nie ma potrzeby byś dbał o mój bagaż kłopotów a nawet torebkę cukierków
Naprawdę nie chcę żebyś zdjął ze mnie ciężki papierek niepewności czy zieloną koszulę strachu
Jedynie ja - sam ze sobą mogę stanąć naprzeciwko szarej ściany przeciwności
I nawet twoje gorzkie łzy zawodu czy głęboki oddech oczekiwania nie zmienią mej decyzji
Dlatego nie pytaj mnie o jutro póki jeszcze ono nie nadeszło
Ale nawet najważniejsze jutro za dwa dni będzie tylko błahym wczoraj
Petroniusz, 10 august 2010
Nie zgadzam się
Nie zgadzam się
Na podróż po niebie samotności
Wśród błękitu ogromnej pustyni
Patrząc na klepsydrę przemijającego czasu
Nie zgadzam się
Na utratę upragnionej ziemi obiecanej
Homerowej Itaki ludzkiej imaginacji
Odpływ sensu człowieczej egzystencji
Nie zgadzam się
Na smutek szarego świata
Żal krętych dróg i rozdroży
Oczekując na lekceważącą nicość
Choćbym szedł przez cierniową drogę
W prometejskim bólu własnego wyboru
Niech gra wesoła melodia szczęśliwej duszy
Do której pędzi moje zawiedzione serce!
Petroniusz, 8 august 2010
Kotwica
Dumnie rozwijasz ogromny żagiel pewności siebie
By świecić jak gwiazda betlejemska pośród innych
Na maszcie wywieszasz kolorową banderę przekonań
By jak kameleon dostosować się do barw towarzystwa
Na wszelki wypadek wiosła sprytu trzymasz w gotowości
Żeby tylko użyć ich gdy pomyślny wiatr ustanie
Skrzętnie chowasz armaty które strzelają salwami jadu
Jednak największą broń ukryłeś głęboko w kajucie duszy
Czujność która pozwoli ci wykorzystać szansę zysku
Pomimo wszystko zapomniałeś o najważniejszym - kotwicy
Opuszczonej pokorze - a bez niej nie zacumujesz na przystani sukcesu
Petroniusz, 8 august 2010
Łąka
Ostrożnymi krokami niepewności stąpamy po zielonej łące okrytej gęstą mgłą zagadki
Wokół nas roznosi się zapach kwiatów pokusy
A w uszach rozbrzmiewa symfonia natury
Nad nami zachmurzone niebo gniewu żądne sprawiedliwości za nasze odejścia
Mimo to labirynt zatracenia tętni życiem
Szyderczy uśmiech królów uwiódł ludzkie twarze
Czarne kule śmierci stały się symbolem nikłej władzy
Strach na zawsze rozstroił spokojne bicie niewinnych serc
A my ostrożnymi krokami niepewności stąpamy po zielonej łące okrytej gęstą mgłą zagadki
Latest comments:
10 may 2024
Jaga
Podobne miałam odczucia, kiedy zobaczyłam wyspę.
10 may 2024
Weronika
Nie wyrzucaj. Niech to będzie memento dla naszej
10 may 2024
W tym sęk, że tam gdzie one się pasą nie
10 may 2024
violetta
Wyjadają ostatnie źdźbła:)
10 may 2024
I pomyśleć, że w rzeczy samej podobno Bóg
10 may 2024
To prawda, jest częścią natury :) Dziękuję
10 may 2024
Zdążyłam zrobić foto wśród rzepaku ;))
9 may 2024
Adam Pietras (Barry Kant)
Ech, Eva, miałem pewne przemyślenia związane
9 may 2024
Eva T.
Tak, prosze :)
9 may 2024
jeśli tylko
wycieczka do dachau..
8 may 2024
Odwieczny strach przed porankiem.
8 may 2024
kb
też prawda. amnezja ma prawo kiedyś się skończyć
11 may 2024
Satish Verma
10 may 2024
Jaga
10 may 2024
wiesiek
10 may 2024
Jaga
10 may 2024
Satish Verma
9 may 2024
wiesiek
8 may 2024
wiesiek
8 may 2024
Satish Verma
7 may 2024
wiesiek
6 may 2024
Satish Verma