Poetry

Od nowa usiadł mi na piersi
kolorowy, złowróżbny motyl
trzepoczący lepki niepokój,
który osiada i kiełkuje
na żyznej glebie niepewności.

Jak zawsze pojawił się nagle,
na rydwanie aksamitnych słów,
wypowiadanych naprędce,
ni to w poczuciu winy ni strachu.

Z udawanym uśmiechem,
wyrywam niepokój z korzeniami,
pozbywam się jak pryszcza na ciele.
Pełna obaw zaglądam głęboko,
ale widzę tylko lód, pod którym wrze
dopychana kolanem prawda.