Latest items:

Poetry

	Marcin Kowalik
	PROFILE About me Poetry (21) Photography (5)

latest best rating most commented

Marcin Kowalik, 23 december 2013

„kiedy wieczór gaśnie”

We snach czyhają demony, wpełzają do mózgu
i wyżerają z niego resztki przyzwoitości.

Stoimy nadzy na szczycie najwyższej góry
spoglądamy w niebo przez oszronione oczodoły.

Trwa walka o przetrwanie. Kto przy zdrowych zmysłach
ośmieliłby się czytać pomiędzy wierszami.

Trwoga ogarnia świat, próżnia wypala stygmaty
na dłoniach zmęczonych od chwytania kołdry.

Jesteśmy uchodźcami z raju, dawno już zaczęliśmy
wchłaniać zapachy strąconych aniołów.

number of comments: 1 | rating: 3 | detail

Marcin Kowalik, 18 january 2015

Powiew dojrzałości

Nie wpuszczono nas na salony, kazano zostać w poczekalni
Nie dla nas rozpusta ciemnych ulic i mrocznych zakamarków ciała
Z konieczności wniknąć musimy w przenośnie i myślowe skróty
Z których dawno już ktoś wymazał analogię do czyjegoś życia.

Obwieściliśmy światu nowinę – oto na tronie zasiądzie naczelny błazen
Hipnotyczna hiperbola. Przeglądamy się w oczach naszych alter ego
Bezsilnością prowokujemy do zadumy nad aksjomatami śmierci
Tupetem budujemy absolut bluźnierstwa i świętości.

W drżących rękach dzierżymy tęcze – nastał czas egzekucji moralności
My kusiciele naznaczeni grzechem pierworództwa. Klękamy czyniąc znak.
A przecież dawno już zabiliśmy ostatnich spowiedników
To dla nas szkarłat ognia rozbłysnął wonią zachwytu.

number of comments: 1 | rating: 2 | detail

Marcin Kowalik, 11 november 2013

„władca”

Do tronu przykuty…
twoim wyrzutem sumienia
jako władca nieskończony
jako twój najgłębszy strach.
Do tronu przykuty…
twoją słodką bezradnością
jako błazen w śmiesznej czapce
jako twój szyderczy śmiech.
Do tronu przykuty…
twoim grzechem pierworodnym
jako człowiek co zbłądził
jako samozwańczy wódz.
Do tronu przykuty…
kajdanami twych kłamstw
jako pan nad panami
jako Szatan?
nazywaj mnie jak chcesz.

number of comments: 1 | rating: 2 | detail

Marcin Kowalik, 30 may 2012

gdyby

Gdyby nastał koniec
tak po prostu, dziś, teraz, za kilka minut,
gdybyś przestała się śmiać i zrywać kwiaty
z łąk absolutu...
czy byłoby możliwe odrodzenie w oku jednojajowego boga?
Gdyby sen się spełnił
ten pierwszy, z nowego miejsca,
gdybym budził się ogarnięty żądzą otworzenia kolejnych drzwi
królestwa rozpusty...
czy nadeszło by wybawienie z okowów szaleństwa?
Gdyby tak choć raz dojść do celu
tego odległego, który już dawno mógł być na wyciągnięcie ręki
ale wciąż zbaczaliśmy bo życie rzucało nas na manowce
krzewiąc w nas strach...
czy stalibyśmy się posłańcami objawionej prawdy?

number of comments: 1 | rating: 0 | detail

Marcin Kowalik, 25 january 2012

„proroctwo”

Tam uciekniemy, gdy zechcą nas zdradzić…
jednia da nam schronienie,
bo wśród wielu światów – ten przez nas
stworzony… czystością serc…
niezłomnością pragnień…
stanowi najtwardszą konstrukcję wszechni.
Bądź dla mnie niczym krew –
życiodajnością pulsuj w skroniach,
w sercu i żyłach pożądaniem.

number of comments: 1 | rating: 5 | detail

Marcin Kowalik, 2 january 2012

„królestwo magii”

Jesteś różą ciemnooką co zakwita na mym grobie
kolce ranią martwe ciało krew zalewa drżące dłonie
Na rozstajach dąb spłowiały moja stała tam świątynia
w niej swe czary odprawiałem zaklinałem twoją
miłość.
Usiądź czasem w jego cieniu wspomnij przy tym me
istnienie
co tak niespodzianie zgasło bo miłości nie zaznało.
W mroku dzisiaj ścieżki leśne wiodą mnie ku
tajemnicom
i choć nie ma mnie przy tobie trwam wciąż w serca
twego ciszy.

number of comments: 1 | rating: 1 | detail

Marcin Kowalik, 15 december 2011

„małe dziewczynki”

One się znają z pewnego miejsca,
do którego przychodzą
grzeczni i bogaci chłopcy.
W tym miejscu wciąż dzieją się
brzydkie rzeczy –
tam małe dziewczynki obnażają swoje myśli
a chłopcy je sponiewierają.

Chodź mała dziewczynko
pokręć swoją cnotą
tuż przed moimi oczami,
wydobądź z niej obłąkane kurestwo,
zatańcz na szczycie ekstazy,
na płomieniu gwiazd.

Umrzyj mała dziewczynko, umrzyj
póki możesz - to życie tak bardzo boli
ten ból niczym śmiech
szyderczy skurcz rozpaczy.

A ty żyj maleńki chłopczyku
bo tobie żyć jest dane –
w pustych oczodołach wygnania
w pogardliwych wspomnieniach kochanki.

number of comments: 1 | rating: 8 | detail

Marcin Kowalik, 9 march 2011

magowie świata

Kurhanom
podobne moje serce młode,
Bo
choć tętni życiem
z
ruin wieczności usypane,
soki
życia spija
z
mroźnych lawin ciszy.

Starcom
podobne moje serce lotne,
Bo
choć wiekiem młode
dźwiga
krwawe blizny –
rany
przez grzech sklepione
niezbadane
obszary ludzkiego smutku.

Magowie
złożyli me serce w ofierze
co
młodo skonało
na
samotnej skale
wśród
lasów i stepów zapomnianej doliny
miast
w grobie wraz z ciałem.

number of comments: 1 | rating: 5 | detail

Marcin Kowalik, 23 december 2013

„kiedy umierała dziewica”

Kiedy umierała dziewica, krew została na palcach
naiwnie wycierałeś je w niebo wierząc, że twoje myśli
pozostaną czystsze niż sny dziecka.

Nigdy nie uda ci się zapomnieć –
płaczu, gdy przełamywałeś jej opór,
bólu, który skamlał gdzieś wewnątrz
czaszki, serca i krocza.

Przez ciebie stała się dziwką
z pogardą spojrzała w lustro,
by chociaż w odbiciu odnaleźć resztki godności.

number of comments: 0 | rating: 4 | detail

Marcin Kowalik, 25 january 2012

„piękno kopulującej bogini”

Marmurowe fallusy i szklane waginy
niczym wieńce najpiękniejszych wyznań…
My banici
my podążający drogą impresji,
ofiarne kozły nieposkromionych subtelności;
Czymże jest to uczucie
ospałe miasto wyciska
ostatnie kropelki i ostatnie słowa
- farsa zabiła osobowość
- szczurze, rozwarte umysły
Kim ja jestem i kim byłabyś ty
całkiem inna – igrająca z ogniem;
Przeglądając się w wnętrznościach zwierciadła
nie mogę dostrzec wiary w zmęczonych oczach.

number of comments: 0 | rating: 7 | detail

10 - 30 - 100