Poezja

Chciałabym wyczerpać Twój temat
i nie krzywdzić się Tobą co noc
śpiąc w tej pościeli w której robiliśmy
te rzeczy o których nie mówi się
przed dwudziestą pierwszą.

Dlatego piorę ją w proszkach
pachnących neutralnie, a potem
pryskam je perfum, by zdusić zapach
Twojego ciała, które pachnie
odpowiednio do mojego.

W pokoju mam zapachowe świeczki,
bo ściany nasiąkają Twoją wydzieliną,
która zjawiskowo mocny ma zapach,
a ja nie mogę pozwolić sobie na wspomnienia.

Kiedyś pachniały Tobą moje dłonie,
najpierw czerpałam to na sposobów milion,
by nie stracić ani grama Ciebie,
potem wymyłam ręce, bo przypomniałam sobie,
że mi nie wolno o Tobie myśleć,
bo to nieodpowiednie z mojej strony.

Zapragnęłam Twojego niebytu,
chciałam żebyś znikął z lądu,
podróżował po morzu, bo tam
Cię nie spotkam, bo nie bywam żeglarzem,
ale Ty pojawiasz się zawsze tam
gdzie nie powinieneś, bo ja nie kontroluję
napadów rozpaczy po takim jednostronnym
spotkaniu.

Chciałabym przestać czekać
na jakikolwiek Twój ruch ze świadomością,
że on raczej nie nastąpi bez moich starań,
a ja zamierzałam być taka asertywna,
a znowu pragnienia zwyciężyły.

A później po spotkaniu jednonocnym
płaczę w poduszkę, która nadal
pachnie Tobą i łżę, że to ostatni raz
i że trzymam dystans i że już mnie nie
interesujesz.

Wszystko to jest moją osobistą porażką,
którą pielęgnuję bardziej niż paznokcie.