Dziennik

Czasami jest tak, że spotykasz kogoś i już po chwili wiesz, że czekałeś na niego całe życie. A jeśli nawet nie całe to pewną jego część. Tak było w tym przypadku. Wpatrywałam się w jego oczy, robiłam to nie raz i za każdym razem wiedziałam, że to jest on – człowiek, z którym mogłabym spędzić resztę swojego życia. Gdybyśmy tylko spotkali się w innym momencie, w innym życiu, gdyby on był kimś innym..gdyby tylko.
Patrzyłam w te oczy –  te w których ukrytych było tak wiele. Nie byłam zakochana. To nie to. Było jednak coś, czego wypatrywałam w jego oczach. Coś, co widziałam mimo, ze być może wcale tego nie było. Widziałam TO. Nie wiem co TO było. Wiem, że po prostu TO widziałam.

Spędziłam z nim trzy długie tygodnie. Nie wiem, czy to dużo, czy mało. Mi wystarczyło, by.. zapatrzyć się w jego osobę. Szukałam go wzrokiem za każdym razem, kiedy nie było go blisko mnie. Przy nim nauczyłam się, czym jest czekanie. Codziennie czekałam na to, by go zobaczyć. Było to takie dziecinne wyczekiwanie wzrokiem kogoś, kto w gruncie rzeczy, choć był tuż obok, był przecież tak daleko mnie.

„Nigdy żaden mężczyzna nie  miał tak mało czasu i nie dał mi tak wiele.”

Nie było w tym żadnej fizyczności. To tylko zwykła znajomość.