Poezja

Czas na miłość rekonstrukcyjną
z oficerskim stukaniem obcasem
zanim tu komuniści przyjdą.
Zanim mundur zapachnie lasem.
 
Czas na miłość kawaleryjską,
nim audyt przeminie w stadninie.
Zanim przetną ustawę gordyjską.
Zanim groźba przez morze przepłynie.
 
Czas na miłość w dziadkowym surducie
z pałacowej baronów epoki.
Czas najwyższy - ostatnich uciech,
apanaży partyjnych wysokich.
 
Czas na miłość w ojcowskich bryczesach.
W rogatywce włożonej na bakier.
Czas nam czoło palcami przeczesał,
zanim zmarszczył je partyjny klakier.
 
Czas na miłość, pewnie - przedwojenną,
żeby dzieci mogły nas wspominać.
Trybunały już wkrótce wybledną,
bo się wiosna rozpalać zaczyna.
 
Czas na miłość globalną, ukrytą.
Hybrydową, jak maska wenecka.
Wkrótce skończy się bój o koryto,
a się zacznie, nam znany od dziecka.
 
Czas na miłość po wiecu w Kolonii,
po bombowcu nad Turcją strąconym.
Nim będziemy do uczuć niezdolni.
Nim Imperium nas z domów wygoni.
 
Czas na miłość! Na plusy! Na wiosnę!
Na Baranka! Na uścisk! Na jajo!
Może chwile ostatnie, radosne
jeszcze są przy nadziei i trwają.