Poetry

… ocean z hukiem naciera na piaszczysty brzeg… rozmywa białymi językami piany ―
ślady bosych stóp…

…

… nad przechylonymi masztami rybackich kutrów…

Opuszczonymi
skamielinami
― dawnego życia…

… białe krzyże rozkrzyczanych mew…

…

Wszystko lśni ― tym lśnieniem smutnego zachodu ― wieszczącym deszczową noc…

…

Wiatr przetacza się po niebie…

I jakimś nagłym tchnieniem
― spada na moje czoło i skronie…

…

… ogarnia
mnie ―
chłód
― i mrok…

… przeciąg pustej plaży o zapachu soli…

…

Łopot chorągiewek…

… szumiący pisk ―
szalejącej
we mnie
― gorączki…

…

… raniący oczy ― kurz…

…

… drewniana przystań ― z nieostrymi widmami mojej wyobraźni…

…

Dobiega skądś
rozedrgany
― kobiecy śpiew…

… Fado* ― portugalski blues…

…

Otwieram
ramiona…

… zamykam…

…

Nic…

…

Przeszywam próżnię…

… powietrza ― wilgotny chłód…

(Włodzimierz Zastawniak, 2018-06-19)

***

Fado* (los, przeznaczenie) – gatunek muzyczny (jego początki są datowane na XIX wiek) powstały w biednych dzielnicach portowych miast Portugalii. To melancholijna pieśń wykonywana najczęściej przez jednego wokalistę przy akompaniamencie gitar. Z powodu tego, że jest to muzyka płynąca prosto z serca, wyrażająca żal, smutek, tęsknotę i samotność, nazywana jest czasami portugalskim bluesem.

***

https://www.youtube.com/watch?v=CAuX5n-_ogE