Poetry

Nie ma już moich Muz 
w króciutkich sukienkach
nie noszę ich już na rękach
za oknem zelżał znowu mróz
 
w głowie nie kłębią się słowa
nie męczy mnie wena od rana
przede mną kartka niezapisana
kończy się z poezją rozmowa
 
osiągnąłem wiek Matuzalema
wyczerpane wszystkie tematy
za oknem zmarznięte kwiaty
żadnych wierszy już nie ma
 
Pegaz wyleciał z popękanej głowy
wracam do zapomnianego świata
nie brakuje mi już niczego
nawet rymów i metafor
 
ale jestem zdrowy
nie potrzebuję żadnego leku
ani porady dobrego lekarza
żaden objaw się nie powtarza
 
bywaj mój największy przyjacielu
 
wspaniały człowieku 
wolno odjeżdżam
na ocalałym torze 
do nieznanego celu
 
widzę podniesiony semafor