Poetry

Na oknie kościoła ryba wylana z wiadra farby.
Osikany witraż przeszklił jej oko, światło jak sprute oczko
swetra, żyje w pękniętej dłoni Maryi. Wronie skrzydło przeczy
lataniu, na ślubnym kobiercu poniesie ziarno ryżu.

W paranoicznym oddaleniu, bosa hinduska tuli opatuloną
lalkę, aż odgłosy miasta przestają być donośne. Jakaś kobieta
w czapce z lisa, śpiewa wiersze, ktoś uczy jej pudla nowych trików,
reklamy robią postępy w mówieniu do tłustych dzieci. Naprzeciwko

wychodzący z baru: pierwszy, drugi, w ślepym wirze. W szumie
taksówek, jakby wyciętych z papieru, jeszcze prawie chłopiec,
drepcze w miejscu pozorując, że Bóg przychodzi do swoich dzieci.


z cyklu: Londyn