15 june 2010

"...uspokoiłam"

Wiekowi ludzie
wieczne drzewa
ich konary sięgające nieba
korzenie tkwiące głęboko

jak historia co jest mą opoką.
dłonie kojące smutek i żal
orzeszek na pocieszenie.

tak dziadkowie uspokajali
swą młodszą latorośl
ucząc ją tym samych historii
miłości i wiary


Odchodząc w jej sercu zostali
bo dla niej byli wspaniali.

14.09.2007


number of comments: 1 | rating: 7 |  more 

Saranova,  

Z wiersza na wiersz piszesz lepiej. Pisz więc i czasem wracaj do dawnych wierszy by je raz jeszcze opracować. Pozdrawiam serdecznie :)

report |




Terms of use | Privacy policy | Contact

Copyright © 2010 truml.com, by using this service you accept terms of use.


contact with us






wybierz wersję Polską

choose the English version

Report this item

You have to be logged in to use this feature. please register

Ta strona używa plików cookie w celu usprawnienia i ułatwienia dostępu do serwisu oraz prowadzenia danych statystycznych. Dalsze korzystanie z tej witryny oznacza akceptację tego stanu rzeczy.    Polityka Prywatności   
ROZUMIEM
1