Poetry

Subtelnie dojrzewałam w tobie, a rozrzeźbione dłonie
z perfekcją wykuwały zastygłe miraże.

Nasz świat wydawał się taki oczywisty i transparentny,
kwiaty od ciebie zamykałam w posągowych oczach,
a porzucone na marmurowych stopach łzy obmywały
moje przezroczyste myśli.

Skrupulatnie pudrowałam swoją ludzką twarz,
miałam wątpliwości, czy jej prawdziwe oblicze
należy całkiem do mnie.

Dokładnie pamiętam boskie ożywienie, skruszony
kamień przygniótł bezkresną rzeczywistość,
z łatwością wyrywając nietknięte korzenie.