Poezja

Langeweile - Mixtape - Requiem dla światła w naszych oczach




***

SANATORIUM

I

Ukryłaś się w chacie na klifach gdzie zawodzą rybitwy. Pod sinym niebem twoje dłonie
Przyzwyczaiły się zbierać chrust.

Gdy całą noc pada deszcz -
Śpisz zwinięta jak płód
I owijasz się płótnem.

Czy czujesz radość? Opuściły cię głosy
Wołające przez przedmieścia.

II

Nie potrafiłaś nasycić się tym światem
Z którym tak bardzo chciałaś walczyć
Uniesiona falą bezsensownego natchnienia
Jakie niegdyś zesłała ci histeria.

Walka o duszę toczyła się gdzieś w podświadomości.
Ty tylko rejestrowałaś obrazy.

Słońce nad afrykańską dzielnicą na rubieżach Europy
I marmurowa zieleń wierzb między budynkami.

III

Czasem jednak
Wizja drwiła sama z siebie.
Gubiłaś czystość. Zbyt wiele
Eksperymentów. Wizja
Stawała się nieudolna;
Bolesna. Pozostawiała po sobie
Pustkę. Trupiość nie jest odpowiednim słowem. Wizja
Z pogranicza. Poszukiwałaś wytchnienia, jednak
Doznawałaś objawień.

IV

Teraz kształtujesz w sobie dyscyplinę, podczas pobytu w tym dzikim
Sanatorium. Czasem wszystko wokół na sekundę staje się mgłą,
Mirażem, dymem - poprzez który, jak ci się wydaje, dotyka cię milcząca głębia na poły matczyna;
Na poły obca.

Jej pytanie jest złośliwe. Jego rozumienie odsuwa się z każdą chwilą,
Lecz nie w tym rzecz. Ono mówi do ciebie:

To wszystko zabawa.


***


Dobrze jest w styczniu napić się.
Wtedy z horyzontu powracają plamy
A sklepy stają się miejscem ciepłym
I kobiety z natury melancholijne
Wychodzą na spacer.
I tylko się patrzy na ściany
I oddycha w zwyczajnym swym położeniu
Nie szemrze po kątach
Przysposabia do chwytu.


***


Myśli niby te same
Które niegdyś
Napinały euforyczne kielichy

Identycznie jak uśmechy
Poniekąd zimną nicią z mroku
Zwanego hormon i algorytm

Dawne folie lśniące w pijanych promieniach
A w swym przesileniu -
Lęk psychotyczny


***


Szum to istnienie idealnie obojętne
Ta kobieta którą mijam na schodach
Jasny róż jej policzków i jej japońskie grafiki


***


Pragnąłem uzmysłowić wszystkim sens przesiadywania na Antresolach.
Zależało mi na Architekturze.


Dokąd poprowadzą mnie dalsze kaprysy?
Czuję się jakbym pisał testament.


Ta nieokreśloność. Granitowa skała do której przylega dworzec kolejowy.
Suche nocne powietrze
żółte światło lampy
spontaniczne nieczęste kroki
i białe litery na twardym podnóżku masywnego, lejącego się kształtu, świadomie przełamane

Wysmukłe kolumny z czarnego metalu o niejednorodnej teksturze
Wysokie i cienkie zwieńczone kuliście

A może jak tabliczki soli? Zobacz, to blade światło to rachityczne arkusze o strukturze krystalicznej.

Jest chłodno.
Powstają z niego parawany.

Pociąg lini Deja-Vu o niepokojącej trasie, gdy przywraca prawo mojej tęsknocie.

To prawda, że nie pochodzę stąd, lecz nigdy jeszcze nie radowałem się tak bardzo ze swej samotności.

Dźwięk, który nasunął skojarzenie z brzdękiem klucza
choć żadną miarą nim nie był.

A więc to wszystku musiało się stać! Ale nie wiem, jak przywyknę do morskich traw...

Być może jutro jeszcze kogoś spytam czy rozumie moją mowę, ale później już nie będę na pewno o to dbać.

Niebo pragnie oceanów. Miłość ukaże się w gwiazdach.


***


Pozostał w mojej pamięci jako stojący w silnym świetle południowego słońca, patrzący na wszystkie te uschnięte kwiaty, ktorych rozkwit zadawał mi w swoim czasie tak wiele fascynującego bólu. Kwiaty rozrzucone na pustkowiu, na spękanej ziemi której szczeliny sięgają głęboko, do jakiejś nieuświadamianej na codzień otchłani lęku. Chciałabym ujrzeć na tej ziemi jego wspaniałe maszyny, jak zmieniają mój świat z chłodną, zdeterminowaną, matematyczną precyzją. Jak rozplatają dzikie pnącza moich neuroz. Łagodnie lecz zdecydowanie, niczym boski chirurg, który nie musi niczego niszczyć, by móc tworzyć. Tak wiele bowiem zaznałam mocy zniszczenia, że mogłabym na swym ciele nosić tatuaż z imieniem "Anihilacja" jako znak tej siły, która bez reszty mnie posiadła. (Zgodzę się jednak na śmierć, ale tylko wtedy, gdy będę pewna, że do mych nozdrzy ani przez chwilę nie dobiegnie woń zgnilizny. Tak oto modlę się o czystość własnej psyche, która przepoczwarzy sie jeszcze nieskończenie wiele razy.)


***


Spokój.
Relikwia.

Obraz o wiele
Zbyt prosty.

Byty skojarzone,
Rozprężone.

W jednej linijce
Zawierają się całe.

A później to
Nieważne.

Wyjątki
Można sobie podpisać.


***


To, co się myśli
Gdy robi się zakupy
Jest starodawne.

Ja, partner. Jeszcze się nic
Nie wie.
Jeszcze się myje garnki.

Konkret odczuwany
Każdego dnia;
Konkretny

Mogę powiedzieć -
Skład chemiczny.
Ale to nic.


***


cynober małej kuchni i woda w lśniącym szkle
lekko jest pod atomowym słońcem

figura przetoczy się wydając dźwięk
światło będzie bawić cynobrowe włosy


***


Skoro oszalałaś już
Tym cudownym aktem
Umuzycznionej Ananke

Studiuj nad ideą dadaistów
I nad umieraniem dążącym
Do niespotykanej estetyki

(Aż chłód zapanuje w mieście jutra)

Zapragnij zrozumieć grającego na cytrze
Tę halucynację kwietniowego wiatru


***


Dusza rozsmakowała się niegdyś w anielskim narkotyku
Nareszcie dusza to hiperbola miłości

Niech wystarczy że swą młodość spędziłem daleko
Moje kroki pełne były nieuzasadnionej determinacji

Powietrze szafirowe i wrzosy elektryczne
I muśnięcia absurdu na moim policzku


***


Monstrualna naiwność była odrębną jakością
A jej lęki głębokie i barwne

Gdy wybieraliśmy się na łąki poszukiwać pierwszego lodu
Nadchodziła wraz z wiatrem

I fascynowały nas wtedy rozrzucone na polach płachty brezentu
I czarne dachy w oddali - ich zimno, faktura i obojętność.


***


Ornament zapadający się w biel
O linii cienkiej i głębokiej jak zwierciadło.
Widzenie jest jasne i być może uda mi się cieszyć przez chwilę,
Tu, na samym brzegu zlodowaciałego jeziora.


***


Zatrzasnąć się
Przy pełni władz
W tej jednej chwili
Przypisanej nieświadomej nocy

Doznać derealizacji
Póki to jeszcze możliwe...

Tylko nie tam...!

- Tylko nie tam
Gdzie rozpościerają się przestrzenie bólu
Pragnące perwersyjnej intymności

By "ktoś" ujrzał moje krwawiące ramiona
I nadał im nową świętość

To głęboko zakorzeniony nawyk
To credo które pęta nasz chaos

W oblężonym mieście świętujmy hipnotyzujące jedwabie
Którymi otulimy własny strach
By bać się barwniej i głębiej
By bać się wiedząc już po co


***


memento


w kosmos
spadają wszystkie narzecza

w miazgę
obracają się kraje

jak listki
dryfujące w otchłani