Poezja

bywały wody cieniste bez fal
kłębistość czekała w ciszy
być może na swój czas

być może na inny

gdzie teraz się podziewa ta łódka którą dłubałam
kleiłam z milionów łupinek
misternie łączyłam znaki
czepiałam kotwice

takie śmieszne jakby cyrk się rozpadł

wiatr nie zapytał
przeszedł pohulał poprzenikał
i dźwięków nagle zabrakło
a wiry puszczone samopas

się posypały

ten piach nad oczami świta niby słońce żółtawy
niby jeziora a sucho
sucho bardzo