Proza

CELA może mieć okno lub dwoje
oczu, czasem dwa okna lub dwoje oczu. Myślę, że nie miewa trzech okien i
jednego oka, ale kto wie, świat bywa przecież dziwny. W każdym bądź razie Cela
z dwojgiem oczu jest już mężatką, swojską, moją, naszych dzieci, nasza Cela często
gotuje nam flaki. Umie gotować zupy i nadal ma temperament tak jak wtedy, gdy
była jeszcze Celiną z dwoma czarnymi, grubymi warkoczami. To było dawno temu,
co łatwo poznać właśnie po warkoczach. Dziś nie nosi się warkoczy tylko
t-shirty. Dzisiejsze dziewczyny mają włosy jak nici, dlatego ścinają je na
krótko lub doklejają sobie obce, martwe włosy wykonane najprawdopodobniej z
sosnowych pakuł. To był oczywiście żart. Są wykonane z niepalnego, bezwonnego
Troplyfonku Lilu, kosmetycznej odmiany waty szklanej trochę, co prawda szkodliwej,
bo usztywniającej trwale powieki, ale widomo przecież nie od dzisiaj, że modny
wygląd zawsze wymagał ofiar a poza tym nie tragizujmy, oczy to już prawie
przeżytek. Idźmy dalej. Żywe włosy
błyszczą a martwe są matowe i jak wszystko, co martwe są ostatnim krzykiem mody.
Swoją drogą, gdy krzyczą trupy to bez winy nie jest już nawet gips, i jeszcze
jedno, nowoczesna cela i żywy włos mają jedną rzecz wspólną, błyszczą. To
kwestia dyscypliny i higieny. Nowoczesne standardy dla cel są wyższe niż przed wojną.
Kafelki, lamperie, zlewy, klamki u drzwi, żarówki w metalowych kagańcach,
wszystko świeci czystością. Cela więzienna ma być sterylna jak ekskluzywny sklep
mięsny, porządna jak niepijący ojciec i straszna jak porcelanowy ksiądz. Tak,
więc mamy dwie cele. Rolą pierwszej jest izolowanie od kupy, drugiej zbieranie
do kupy. Pierwsza ma ok. 6000lat, druga około 60-tki. Cela więzienna służy
społeczeństwu. Cela domowa, służy rodzinie. Obie cele mają, więc szlachetne
cele.