Poezja

Jezioro
było na środku, skromnej zielonej niziny,
którego
brzegi porosły, wiecznie szumiące trzciny.

Pewnie
to był przypadek, a może działalność Słońca,
gdyż
była wśród nich też grupa- trywialnie mówiąc...
Myśląca!

To
wtedy się właśnie zdarzyło przyjęte potężną owacją,
gdy
wiekiem podeszła trzcina, zajęła się...Agitacją.
Dość-mówi-władzy
wiatru, co nas bezczelnie przygina,

szarpie
nami bezkarnie, w dowolną stronę wygina!
Mrozem
nas ściska i deszczem siecze, ale nie daje futra,

mami
poszumem lepszej przyszłości, lecz odsyłając...Do jutra!
Tyrania
wiatru nam niepotrzebna, bo to nasz gnom zniewolenia,
chcemy
uczciwej egzystencji...Bez służalczego myślenia!
I
tu emfaza wplotła się jeszcze, w mowy wolności wątki:

Jest
w świecie zieleń piękniejsza, są bukoliczne zakątki.

Plotła
by jeszcze te dyrdymały, swego kołtuna wałki,
ale
wiatr zgłuszył świst ścinania i odgłos uderzeń pałki.

A
poniewczasie samotna trzcina szepnęła szeptem do szwagra:
Owszem
możemy poszumieć, ale gdy wiatr nam zagra...

A
kiedy myśli niesforne, w twojej łodydze buszują,
podnieś
oczęta i spójrz na pałki, co tej wolności pilnują !